Het TSH-referentiegebied voor schildklierpatiënten

De thyroid stimulating hormone test, ook wel de TSH-test genoemd, is de belangrijkste test die door conventionele artsen wordt gebruikt bij de diagnose en behandeling van schildklieraandoeningen. Het is essentieel dat u als schildklierpatiënt deze test, de betekenis van uw resultaten en de controverses rond het TSH-referentiegamma begrijpt.

Wat is de TSH-test?

De TSH-test meet schildklierstimulerend hormoon of TSH.

TSH is een hormoon dat door uw hypofyse wordt afgegeven als reactie op de niveaus van schildklierhormoon in uw bloedbaan. Wanneer lage niveaus van schildklierhormoon worden gedetecteerd, geeft de hypofyse meer TSH af om uw schildklier aan te moedigen meer hormoon te produceren. Wanneer er te veel schildklierhormoon wordt gedetecteerd, vertraagt ​​de hypofyse de productie van TSH.

De TSH-test is de eerstelijnstest die wordt gebruikt om de schildklieraandoening te diagnosticeren en de behandeling van de schildklier te regelen.Op het meest basale niveau worden verhoogde niveaus van TSH beschouwd als bewijs van hypothyreoïdie, een trage schildklier. Lage niveaus van TSH worden beschouwd als aanwijzingen voor hyperthyreoïdie, een overactieve schildklier.

TSH-referentiebereiken

Een referentiebereik wordt verkregen door een grote groep mensen in de populatie te nemen, een bepaalde test uit te voeren, de waarden te berekenen en een bereik te maken dat de "normale" niveaus van mensen moet voorstellen die vrij zijn van een bepaalde ziekte of afwijking.

Het TSH-referentiebereik vertegenwoordigt een bereik van TSH-niveaus van mensen die zogenaamd vrij zijn van schildklieraandoeningen en die een normale schildklierfunctie hebben.

Momenteel, bij de meeste laboratoria in de Verenigde Staten, is het referentiebereik voor TSH-testen ongeveer 0,5 tot 5,0 mU / l. Afhankelijk van het laboratorium, kunt u enkele variaties zien, d.w.z. 0,4 tot 5,5 mU / l, of 0,6 tot 4,5 mU / l, enz., Maar over het algemeen wordt 0,5 tot 5,0 mU / l als typisch voor veel laboratoria beschouwd.

Doorgaans zal uw arts een niveau van minder dan 0,5 mU / l interpreteren als indicatie voor hyperthyreoïdie (een overactieve schildklier) en een niveau boven 5,0 mU / l als indicatie voor hypothyreoïdie (een te trage schildklier).

De volgende grafiek toont een typerend TSH-referentiewaardenbereik voor laboratoria:

TSH-referentiebereik	Interpretatie
0,5 tot 5,0 mU / l	- Niveau lager dan 0,5 mU / l, indicatief voor hyperthyreoïdie - Niveau boven 5,0 mU / l indicatief voor hypothyreoïdie

Referentiebereik controverse

Het feitelijke TSH-referentiebereik is al meer dan een decennium controversieel. In 2003 toonde het onderzoek aan dat patiënten met TSH-waarden in het hogere segment van het TSH-referentiegebied vaker hypothyreoïdie ontwikkelden dan die in de onderste regionen van het bereik, de American Association of Clinical Endocrinologists (AACE). adviseerde artsen om behandeling te overwegen voor patiënten die buiten de grenzen van een smallere marge testen op basis van een TSH-doelniveau van 0,3 tot 3,0 mU / l. Op dat moment geloofde AACE dat de nieuwe reeks zou resulteren in een juiste diagnose voor miljoenen Amerikanen die lijden aan een milde schildklieraandoening, maar zijn niet behandeld."

Volgens AACE's president Hossein Gharib, MD, "is de prevalentie van niet-gediagnosticeerde schildklieraandoeningen in de Verenigde Staten schrikbarend hoog … Het nieuwe TSH-bereik van de AACE-richtlijnen geeft artsen de informatie die ze nodig hebben om een ​​milde schildklierziekte te diagnosticeren voordat het kan leiden tot meer ernstige gevolgen voor de gezondheid van een patiënt, zoals verhoogd cholesterol, hartaandoeningen, osteoporose, onvruchtbaarheid en depressie."

In die tijd werd de aankondiging van AACE door velen gezien als een lang-tijdige en broodnodige verbetering voor patiënten.

Helaas heeft wat een zeer positieve ontwikkeling voor schildklierpatiënten was, om verschillende redenen geen significante invloed gehad:

• Laboratoria hebben het nieuwe bereik nooit aangenomen als het formele referentiebereik, wat betekent dat alleen niveaus buiten het oudere, bredere bereik als abnormaal werden gemarkeerd.
• De medische instelling bleef het oneens over het TSH-referentiegamma, zoals blijkt uit twee prominente artikelen die verschenen in het septembernummer van Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism, presentatie van de twee kanten van het argument.

Artsen Martin Surks, Gayotri Goswami en Gilbert Daniels voerden aan dat het referentiebereik hetzelfde zou moeten blijven in hun artikel "Controversie in klinische endocrinologie: de Thyrotropin-referentiewaarde moet onveranderd blijven". Zij baseerden hun argument op hun bewering dat "omdat routinematige behandeling met levothyroxine niet wordt aanbevolen voor subklinische hypothyreoïdie, het zeker niet gerechtvaardigd is bij personen met TSH-waarden van het bovenste referentiebereik van 2,5 tot 4,5 mU / l.

Artsen Leonard Wartofsky en Richard Dickey redeneerden in hun artikel "Het bewijs voor een beperktere Thyrotropine-referentiewaaier is overtuigend", dat de eerder geaccepteerde referentiebereiken niet langer geldig zijn omdat de referentiegroepen die voorheen als normaal werden beschouwd, "besmet" waren met personen met verschillende niveaus van schildklierziekte. Zij voerden aan dat de voordelen van de behandeling ruimschoots opweegt tegen de minimale risico's.

Artsen Wartofsky en Dickey verdedigden de overgang naar het nieuwe gamma en zeiden:

"We zullen waarschijnlijk nooit een absoluut afkappunt voor TSH hebben dat normaal van abnormaal onderscheidt", maar erkenning dat het gemiddelde van normale TSH-waarden slechts tussen 1,18 en 1,4 mU / l ligt en dat meer dan 95% van de normale populatie een TSH heeft niveau minder dan 2,5 mU / l betekent duidelijk dat iedereen met een hogere waarde zorgvuldig moet worden beoordeeld op vroegtijdige schildklierfalen.

Tegen 2006 verlieten de endocrinologiegroepen de aanbeveling om het TSH-referentiegamma te verbreden. Toch is het heen en weer debat al meer dan tien jaar aan de gang en vanaf vandaag gaat de controverse verder. Toch wordt de overgrote meerderheid van conventionele zorgverleners geïnstrueerd om het bredere TSH-referentiebereik te gebruiken bij het diagnosticeren en behandelen van schildklierpatiënten.

Normale TSH en hypothyreoïdie

Het is belangrijk voor schildklierpatiënten om te weten dat onderzoek heeft aangetoond dat:

• In een jodium-toereikende populatie is de gemiddelde TSH 1,5 mU / l
• In studies van bevolkingsgroepen met een lage incidentie van thyroïditis van Hashimoto is de gemiddelde TSH 1,18 mU / l
• Wanneer mensen met positieve antithyroid-antilichamen of een familiegeschiedenis van auto-immuunziekte van de schildklier worden uitgesloten van de berekeningen van het referentiebereik, loopt het normale referentiebereik van ongeveer 0,4 tot 2,5 mU / l
• Tijdens de zwangerschap wordt in de richtlijnen gesteld dat TSH-waarden nooit boven 3,0 mogen komen om de gezondheid van zowel moeder als baby te beschermen.
• TSH-waarden in het hogere segment van het referentiebereik zijn ook gekoppeld aan verhoogde risico's op schildklierkanker, verhoogd cholesterolgehalte, onvruchtbaarheid, hartaandoeningen, diabetes type 2 en een aantal andere gezondheidsproblemen.
• TSH-niveaus zijn meestal eerder op de dag hoger. Een TSH-test die later op de dag wordt uitgevoerd, kan uw niveaus binnen het referentiebereik laten zien, terwijl een eerdere ochtendtest mogelijk hypothyreoïdie kan vertonen.

Als uw TSH-testresultaat binnen het referentiebereik valt en u wordt verteld "uw TSH is normaal", zou u dan nog hypothyreoïdie kunnen zijn? Veel conventionele artsen zeggen nee en veel integrerende en holistische beoefenaars zeggen ja. Of je hypothyroid kunt zijn met een normaal TSH-gehalte blijft uiteindelijk een controversieel onderwerp.

Een woord van heel goed

Zoals je hebt geleerd, hangt de definitie van een "normaal" TSH-niveau af van de arts die je raadpleegt en zijn of haar ideeën over schildklieraandoeningen. Tegelijkertijd zijn de TSH-test en TSH-referentiebereik cruciaal voor de gezondheid en behandeling van uw schildklier. Dientengevolge zijn er enkele belangrijke dingen om in gedachten te houden.

1. U moet vragen welk TSH-niveau uw arts op u richt en waarom. U kunt een arts hebben die van mening is dat u alleen aan het hoofd van het bereik kunt blijven, of het enige doel dat gericht is op een lager TSH en verlichting van uw symptomen. (Ook zijn artsen op zoek naar zeer lage of onderdrukkende TSH-waarden voor sommige overlevenden van schildklierkanker, als een manier om kanker te voorkomen.) De meeste artsen gebruiken het TSH-referentiegebied van ongeveer 0,5 tot 5,0 nog steeds voor diagnose en management van uw schildklieraandoening.
2. U moet de antwoorden "normaal", "hoog" of "laag" niet accepteren als een rapport over uw bloedtesten. Vraag in plaats daarvan naar de werkelijke cijfers en vraag naar het referentiegamma van het laboratorium. Nog beter, vraag om een ​​kopie van de feitelijke bloedtestresultaten.
3. Als uw TSH-testniveaus binnen het referentiebereik liggen en u symptomen vertoont die overeenkomen met hypothyreoïdie, kunt u aanvullende tests aanvragen om een ​​grondiger diagnose te stellen. Terwijl conventionele artsen vaak alleen op de TSH-test vertrouwen, meten sommige artsen ook de werkelijke schildklierhormonen - thyroxine (T4) en trijodothyronine (T3) - evenals de niveaus van schildklierantistoffen en reverse T3. Deze artsen zijn op zoek naar aanvullende metingen om een ​​diagnose te stellen. Als uw T4- en T3-hormoonniveaus bijvoorbeeld laag zijn, wordt hypothyreoïdie vermoed en als ze hoog zijn, wordt hyperthyreoïdie vermoed. Antilichamen, vooral schildklierperoxidase (TPO) -antistoffen die de ziekte van Hashimoto kunnen diagnosticeren, worden soms ook gemeten. Een deel van de beoefenaars gelooft dat een schildklier die zich in het proces van auto-immuunfalen bevindt - zoals blijkt uit verhoogde TPO-antilichaamspiegels - symptomen van hypothyreoïdie kan veroorzaken lang voordat de hypothyreoïdie wordt weerspiegeld in de TSH- of zelfs vrije T4- en Free T3-tests. Ze zijn ook van mening dat een behandeling met middelen ter vervanging van schildklierhormoon je symptomen kan verlichten, je antilichaamspiegels kan verlagen en voorkomen dat je openlijk hypothyreoïd wordt.
4. Als uw TSH-testniveaus aan de bovenkant van het referentiebereik vallen en u symptomen vertoont die overeenkomen met hypothyreoïdie, overweeg dan om een ​​therapeutisch onderzoek naar de vervanging van schildklierhormonen door uw arts te bespreken.
5. Als uw arts weigert om extra tests uit te voeren of weigert om u te behandelen, overweeg dan om een ​​nieuwe arts te vinden voor uw schildklierzorg. Integratieve en holistische artsen hebben vaak naast de TSH-test ook veel tests en houden rekening met uw medische geschiedenis en symptomen, met als doel een veilig en optimaal TSH te vinden dat uw symptomen veilig verlicht.

Heeft deze pagina je geholpen? Bedankt voor uw feedback! Wat zijn jouw zorgen? Artikel Bronnen

• Anderson et. al., "Smalle individuele variaties in het serum T4 en T3 in normale onderwerpen: een aanwijzing voor het begrip van subklinische schildklierziekte," Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism, 87 (3): 1068-1072.
• Garber J, Cobin R, Gharib H, et al. Klinische praktijkrichtlijnen voor hypothyreoïdie bij volwassenen: gecoverd door de Amerikaanse associatie van klinische endocrinologen en de Amerikaanse schildkliervereniging. Endocriene praktijk. 2012; 18 (6): 988-1028. doi: 10,4158 / ep12280.gl.
• Guber HA, Farag AF. Evaluatie van de endocriene functie. In: McPherson RA, Pincus MR, eds. Henry's klinische diagnose en beheer door laboratoriummethoden. 22e ed. Philadelphia, PA: Elsevier Saunders; 2011: hoofdstuk 24.
• Surks, et.al. "Controverse in klinische endocrinologie: de Thyrotropin-referentiewaaier zou onveranderd moeten blijven," Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism 90 (9) / 5489-5496.
• Wartofsky & Dickey, "Controversie in klinische endocrinologie: het bewijs voor een beperktere Thyrotropine-referentiewaaier is overtuigend," Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism.