Hoe een chronische nierziekte wordt gediagnosticeerd

Chronische nierziekte (CKD) wordt voornamelijk gediagnosticeerd met bloed- en urinetests die chemische onevenwichtigheden detecteren die worden veroorzaakt door het progressieve verlies van nierfunctie. De tests kunnen gepaard gaan met beeldvormingstests en biopsieën die worden gebruikt om de exacte oorzaak van de disfunctie vast te stellen. Nierfunctietests, ook bekend als nierfunctietesten, zijn belangrijk voor het bewaken van de progressie van de ziekte en uw respons op therapie.

Ze zijn ook van vitaal belang voor de stagering van de ziekte en kunnen helpen om CKD te onderscheiden van een acuut nierletsel (AKI).

Labs en tests

Chronische nierziekte ontstaat wanneer de nieren, om welke reden dan ook, niet in staat zijn afval te filteren en de balans van water en zuren in het lichaam reguleren. De ziekte kan worden gediagnosticeerd door het meten van bepaalde stoffen, zogenaamde markers, die ofwel stijgen of dalen wanneer de nieren zijn aangetast.

Het screeningproces begint met een reeks bloed- en urinetests die standaard diagnostische markers evalueren, zoals serumcreatinine (SCr), glomerulaire filtratiesnelheid (GFR), urinair albumine en bloedureumstikstof (BUN).

Serum creatinine

Serumcreatinine (SCr) -tests meten de hoeveelheid van een stof genaamd creatinine in uw bloed. Creatinine is een bijproduct van het spiermetabolisme dat wordt uitgescheiden in de urine. Omdat creatinine met een redelijk constante snelheid wordt geproduceerd en uitgescheiden, is het een betrouwbare maatstaf voor de nierfunctie.

De normale bereiken van SCr zijn:

• 0,5 tot 1,1. milligram (mg) per deciliter (dL) bij vrouwen
• 0.6 tot 1.2 mg / dL bij mannen

Glomerulaire filtratiesnelheid

Glomerulaire filtratiesnelheid (GFR) is een schatting van hoe goed uw nieren functioneren. Met name wordt geschat hoeveel bloed door de kleine filters van uw nieren gaat, de zogenaamde glomeruli, elke minuut.

Voor het berekenen van uw GFR gebruikt het lab een algoritme dat uw SCR-waarde, leeftijd, etniciteit, geslacht, lengte en gewicht meet. Het resultaat kan uw arts een relatief nauwkeurig beeld geven van de vraag of uw nieren normaal of abnormaal functioneren.

Het GFR-referentiebereik is als volgt:

• 90 tot 120 milliliter (ml) per minuut: Normaal
• Beneden 60 ml / min: CKD
• Beneden 15 ml / min: nierfalen, ook bekend als terminale nierziekte (ESRD)

GFR-waarden kunnen van laboratorium tot lab enigszins variëren, omdat sommige een andere formule kunnen gebruiken om de GFR te berekenen. Hiertoe helpt het om uw tests in hetzelfde laboratorium te laten uitvoeren om consistentie te garanderen.

Het is ook belangrijk op te merken dat oudere mensen de neiging hebben om waarden lager dan 60 te hebben omdat de GFR intrinsiek afneemt met de leeftijd.

Creatinine klaring

Een ander middel om GFR te schatten is een test genaamd creatinineklaring (CrCl), die uw serumcreatinine vergelijkt met de hoeveelheid creatinine die gedurende 24 uur in de urine wordt uitgescheiden. Het algoritme zou ook rekening houden met uw leeftijd, etniciteit, lengte en gewicht.

Het normale bereik van CrCl-waarden zijn:

• 88 tot 128 ml / min voor vrouwen
• 97 tot 137 ml / min voor mannen

Urinealbumine

Glomeruli zijn componenten van een filtratie-eenheid die een nephron wordt genoemd.

De rol van nefronen is om grotere cellen zoals rode bloedcellen en eiwitten eruit te filteren, zodat ze niet worden uitgescheiden. Wanneer de nefronen beschadigd zijn, kunnen eiwitten en bloed ontsnappen en het lichaam verlaten in de urine.

Een dergelijk eiwit, albumine genaamd, kan door het lab worden gebruikt om proteïnurie te detecteren, de overmatige ophoping van eiwit dat kenmerkend is voor nierziekte. Om proteïnurie te diagnosticeren, kan de arts een 24-uurs urinetest uitvoeren of als alternatief de verhouding van albumine in de urine tot serumcreatinine berekenen.

De normale reeksen van albumine in de urine zijn:

• 0 tot 8 mg / dL voor de 24-uurs urinetest
• 0 tot 30 voor een urinaire verhouding albumine / creatinine

Bloed Urea stikstof

Bloed-ureumstikstof (BUN) meet de hoeveelheid van een afvalproduct in uw bloed, ureumstikstof genoemd. Ureumstikstof wordt aangemaakt wanneer de lever eiwit afbreekt en, net als serumcreatinine, met een redelijk constante snelheid wordt geproduceerd en uitgescheiden.

Het normale bereik van BUN-waarden zijn:

• 6 tot 21 mg / dL voor vrouwen
• 8 tot 24 mg / dL voor mannen

Hoge BUN-waarde kan ook de onderliggende oorzaak van een nierfalen suggereren, waaronder hartfalen, uitdroging of urinewegobstructie.

Urinevolume

Urinevolume is de hoeveelheid vloeistof die u in een bepaalde periode plast. Het wordt voornamelijk gebruikt om AKI te diagnosticeren en wordt gemeten in milliliters (ml) per kilogram lichaamsgewicht (kg) per uur.

Oliguria, de productie van abnormaal kleine volumes urine, is kenmerkend voor een acuut nierletsel en wordt gedefinieerd als iets minder dan 0,5 ml / kg / uur. Oligurie komt minder vaak voor bij CKD.

In beeld brengen

Naast bloed- en urinetests kunnen beeldvormende tests worden gebruikt om eventuele schade aan de nieren te identificeren en te evalueren. Onder hen:

• ultrageluid is de geprefereerde beeldvormingsmethode. Het kan worden gebruikt om de grootte en het uiterlijk van de nier te meten en om tumoren, laesies en blokkades te lokaliseren. Een nieuwere techniek, een Color Doppler genaamd, kan worden gebruikt om stolsels, stricturen (vernauwing) of breuken in de bloedvaten van de nieren te identificeren.
• röntgenstralen worden voornamelijk gebruikt om de grootte van nierstenen te bepalen of om de grootte en vorm van de nier te meten.
• Computertomografie (CT) is een soort röntgenfoto die doorsneden van de nieren kan produceren. CT-scans kunnen nuttig zijn bij het opsporen van kanker, laesies, abcessen, obstructies, nierstenen en de ophoping van vocht rond de nieren. Ze kunnen worden gebruikt voor zwaarlijvige mensen voor wie een echografie mogelijk geen duidelijk beeld oplevert.
• Magnetic resonance imaging (MRI) maakt gebruik van magnetische golven om beelden zonder hoog contrast te produceren zonder straling. Hoewel het net zo nuttig kan zijn als een CT-scan, vereist een MRI vaak een gadolinium contrastkleurstof, die een mogelijk fatale huidaandoening kan veroorzaken die nefrogene systemische fibrose (NSF) wordt genoemd bij mensen met een slechte nierfunctie.

Nierbiopsie

Bij een nierbiopt wordt een weefselmonster van uw nier genomen om onder de microscoop te onderzoeken. De biopsie kan ofwel percutaan zijn (waarbij een naald via de buik in de nieren wordt ingebracht) of open (waar weefsel wordt verkregen door een laparoscopische chirurgische incisie van 1 tot 2 inch).

Een nierbiopsie kan in bepaalde situaties aangewezen zijn, waaronder:

• Nierziekte zonder duidelijke oorzaak
• Hematurie (bloed in urine)
• Ernstige proteïnurie gepaard met andere tekenen van nierstoornis (nefrotisch syndroom)
• Niertrauma
• Niertumoren
• Nierfalen

Ernstige complicaties van een nierbiopsie zijn ongebruikelijk. In zeldzame gevallen kan bloedingen de vorming van een nierstolsel en het onvermogen tot urineren veroorzaken. Infectie is ook mogelijk maar minder waarschijnlijk als wondverzorging wordt aangehouden.

regie

Het doel van staging van nierziekten is tweeledig: vaststellen hoe functioneel de nier is en bepalen wat de meest geschikte behandelingskuur is. Voor CKD is de enscenering uitsluitend gebaseerd op GFR-resultaten, die overeenkomen met toepasselijke behandelplannen.

Stadium	Omschrijving	Geschatte GFR	Actieplan
1	Minimaal verlies van nierfunctie	Onder 90 ml / min	Diagnose en behandeling van cardiovasculaire risicofactoren en minimaliseren van CKD-progressie
2	Licht verlies van nierfunctie	60 tot 89 ml / min	Diagnose en behandeling van cardiovasculaire risicofactoren en minimaliseren van CKD-progressie
3	Matig verlies van nierfunctie	30 tot 59 ml / min	Raadpleeg een nefroloog
4	Ernstig verlies van nierfunctie	15 tot 29 ml / min	Bereid je voor op dialyse of een niertransplantatie
5	End-stage nierziekte	Minder dan 15 ml / min	Dialyse of niertransplantatie

Differentiële diagnoses

Wanneer er aanwijzingen zijn voor een gestoorde nierfunctie, is de eerste taak van de arts om onderscheid te maken tussen chronische nierziekte en acute nierschade. Dit komt omdat AKI vaak omkeerbaar is als het snel en op de juiste manier wordt behandeld. Daarentegen is CKD een progressieve ziekte die levenslange monitoring en zorg vereist.

Er zijn een aantal diagnostische aanwijzingen die kunnen helpen onderscheid te maken tussen de twee aandoeningen.

	AKI	CKD
Medische geschiedenis	Recente chirurgie, gebruik van kruiden- of nefrotoxische geneesmiddelen, urinewegobstructie, uitdroging of tekenen van hartfalen of leverfalen	Een lange geschiedenis van diabetes, hypertensie, polycystische nierziekte, lupus of urologische aandoeningen
Serum creatinine	Meestal stijgt over meerdere dagen	Meestal stijgt over maanden of jaren
Creatininegehalte in knipsels van vingernagels	Normale creatininespiegels	Verhoogde creatininespiegels
Niergrootte	Normaal of groter dan de normale grootte op echografie	Kleiner dan normale grootte op echografie
Urine uitgang	Verminderde of geen urineproductie	Een neiging tot normale output (behalve in geavanceerde gevallen of bij oudere volwassenen)

bronnen:

• Delen
• Omdraaien
• E-mail
• Tekst

Heeft deze pagina je geholpen? Bedankt voor uw feedback! Wat zijn jouw zorgen? Artikel Bronnen

• Gaitonde, D.; Cook, D.; en Rivera, I. Chronische nierziekte: detectie en evaluatie. Amer Fam Phys. 15 december; 96 (12): 776-783.
• Ozmen, S.; Een soort.; en Ozmen, C. Een overzicht om acute nierinsufficiëntie te onderscheiden van chronische nierziekte. BJMMR. 2016; 18 (9): 1-7.
• Selby, N.; Fluck, R.; Kolhe, N. et al. Internationale criteria voor acute nierinsufficiëntie: voordelen en resterende uitdagingen. PLoS Med. 2016; 13 (9): e1002122. DOI: 10.1371 / journal.pmed.1002122.