Hoe het CDC onderzoekt naar uitbraken van door voedsel overgedragen ziekten

Wanneer is een door voedsel overgedragen ziekte-uitbraak officieel een door voedsel overgedragen ziekte-uitbraak? De U.S. Centers for Disease Control (CDC) definieert een door voedsel overgedragen ziekte-uitbraak als die optreedt wanneer twee of meer personen de diagnose hebben van dezelfde ziekte die voortkomt uit hetzelfde besmette voedsel of drank. Uiteindelijk is er niet veel nodig om te worden bestempeld als een door voedsel overgedragen ziekte, maar helaas zijn er in het algemeen meer dan twee diagnoses nodig om de uitbraak en de oorzaak ervan te ontdekken en te onderzoeken.

Onderzoek naar uitbraken in meerdere staten en in het hele land

Door voedsel overgedragen ziekten worden gemeld nadat de CDC en andere instanties de nodige onderzoeken hebben uitgevoerd. Naast lokale, provinciale en andere federale instanties wordt informatie verzameld om te bepalen hoe en / of waarom een ​​uitbraak heeft plaatsgevonden, controlemaatregelen te nemen en toekomstige uitbraken te voorkomen. De Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) en de Voedselveiligheids- en inspectiedienst (FSIS) pitchen ook in om de oorsprong van door voedsel overgedragen ziekten te bepalen, voedsel- en behandelingsfaciliteiten te inspecteren, landbouwonderzoeken te leiden en voedsel terugroepingen aan te kondigen.Terwijl uitbraken van door voedsel overgedragen ziekten snelle actie vereisen in naam van de volksgezondheid, is er een proces dat de CDC volgt in elk onderzoek met meerdere staten.

Het 7-stappenonderzoeksprogramma van de CDC

CDC schetst een zeven stappenprogramma dat wordt gebruikt bij het opsporen en beheersen van uitbraken, het voorkomen van verdere infecties en het bepalen van hoe toekomstige uitbraken kunnen worden voorkomen. Omdat meerdere agentschappen op een bepaald moment aan een uitbraak werken, worden veel van deze onderzoeksstappen vaak tegelijkertijd uitgevoerd.

Stap één: Een mogelijke uitbraak detecteren

In de continue detectiefase zorgen het CDC en de partnerorganisaties voor de regelmatige afronding van bepaalde procedures, waaronder:

• Volksgezondheidstoezicht: Door geregeld ziekteverslagen bij te houden, kan de CDC het aantal te verwachten ziektes bepalen op basis van oppervlakte en tijdsperiode.
• Monitoring van clusters en uitbraken: Groter dan verwachte groepen mensen met dezelfde ziekte in hetzelfde gebied en dezelfde periode worden clusters genoemd. Als de proefpersonen binnen het cluster geacht worden gerelateerd te zijn aan dezelfde ziekte, wordt de groep ziekten een uitbraak genoemd.
• Detectie van een cluster of uitbraak, formele en informele rapportage:Informele rapportage omvat leden van een gemeenschap die de lokale gezondheidsafdeling waarschuwen om een ​​groep vermoedelijke voedselgerelateerde ziekten te melden. Hoewel formele rapportage vereist dat artsen en beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg melden wanneer bepaalde infecties worden gedetecteerd.

Stap twee: Cases definiëren en vinden

Doorgaans zijn de eerste gerapporteerde uitbraakgevallen slechts verantwoordelijk voor een klein deel van de uitbraakcijfers. Door een casusdefinitie te maken, kan de CDC bepalen welke mensen deel uitmaken van de uitbraak.

Een gevalsdefinitie kan de volgende details bevatten:

• Het pathogeen of toxine, indien bekend
• Bepaalde typische symptomen van die ziekteverwekker of toxine
• Tijdsbereik voor wanneer de ziekten zich hebben voorgedaan
• Geografisch bereik, zoals verblijf in een staat of regio
• Andere criteria, zoals DNA-vingerafdruk

Wanneer er meerdere casusdefinities bestaan ​​voor een onderzoek, hebben de onderzoekers nu het vermogen om meer ziekten te vinden die verband houden met een specifieke uitbraak.

Stap drie: Een hypothese van waarschijnlijke bronnen maken

Het uitvoeren van hypothese-genererende interviews en het samenstellen van case-componenten stellen onderzoekers in staat een hypothese te creëren over de waarschijnlijke bron van de uitbraak.

Stap vier: het testen van de hypothese

Zodra een hypothese is vastgesteld, moet deze worden getest. Het testen van de hypothese om de oorzaak van de uitbraak te bepalen, wordt meestal op twee manieren uitgevoerd: analytische epidemiologische onderzoeken en voedselonderzoek.

Analytische epidemiologische studie: In analytische epidemiologische studies worden vergelijkingen gemaakt tussen groepen om de rol van verschillende risicofactoren bij het veroorzaken van het probleem te bepalen, waaronder, maar niet beperkt tot:

• Frequenties van blootstelling aan een specifiek voedingsproduct
• Sterkte van de statistische associatie
• Dosis-respons relaties
• De productie, bereiding en service van het eten
• De distributie van het voedsel

Eten testen: Voedsel testen, aan de andere kant, vereist het vinden van voedselpathogenen met dezelfde DNA-vingerafdruk van een ongeopend voedingsproduct en uit ontlastingsmonsters. Dergelijke testen kunnen het vermogen om de oorzaak van een ziekte te vinden aanzienlijk vergroten.

Hoewel onderzoekers vinden dat deze voedseltestgegevens nuttig zijn, wordt algemeen aangenomen dat het om verschillende redenen ook nutteloze of verwarrende resultaten kan opleveren:

• Levensmiddelen met een korte houdbaarheid zijn vaak niet meer beschikbaar tegen de tijd dat de uitbraak bekend is, dus ze kunnen niet worden getest.
• Zelfs als het feitelijk verdachte voedsel beschikbaar is, kan het pathogeen moeilijk te detecteren zijn. Dit komt omdat de ziekteverwekker in aantal is afgenomen sinds de uitbraak of andere organismen mogelijk het pathogeen hebben overwoekerd terwijl het voedsel begon te bederven.
• De ziekteverwekker kan in slechts een deel van het voedsel zitten. Een monster uit een gedeelte dat niet is verontreinigd, heeft een negatief testresultaat. Dus een negatief resultaat sluit dit voedsel niet uit als een bron van ziekte of de oorzaak van de uitbraak.
• Overgebleven voedsel of voedsel in open containers kan na de uitbraak zijn besmet of door contact met het voedsel dat de uitbraak heeft veroorzaakt.
• Sommige pathogenen kunnen niet worden gedetecteerd in voedsel, omdat er geen gevestigde test is die de pathogeen in het verdachte voedsel kan detecteren.

Stap vijf: punt van besmetting en voedselbron vinden

Punt van besmetting wordt ontdekt door milieubeoordelingen uit te voeren om te bepalen hoe het voedsel is besmet. Onderzoekers richten zich meestal op het volgende:

• Interviews met de geïnfecteerden bepaalden waar het voedsel vandaan kwam, hoe het werd behandeld en voorbereid en aan welke temperaturen het voedselproduct onderhevig was tijdens dit proces.
• Onderzoek naar gezondheidspraktijken en trainingsmethoden van werknemers en staat van de keuken (d.w.z. netheid).
• De gezondheidsstatus van werknemers bij tijdvoedsel werd vastgesteld als besmet.
• Herlees eerdere inspectierapporten
• Voer een "traceerback" -onderzoek uit

Stap zes: een uitbraak beheersen

Zodra wordt vastgesteld dat een levensmiddel de bron van een uitbraak is, worden controlemaatregelen dienovereenkomstig uitgevoerd en kunnen deze omvatten:

• Specifieke maatregelen om alle faciliteiten die in contact kwamen met het voedsel, zoals restaurants en verwerkingsbedrijven, schoon en desinfecteerbaar te maken
• Voedselfaciliteiten, restaurants, etc. sluiten
• Roep voedselitems op
• Voorlichting van het publiek over het probleem, preventiemaatregelen, ziektesymptomen, enz.

Stap zeven: Bepalen dat een uitbraak voorbij is

Zodra het aantal nieuwe ziektes weer normaal is, wordt de uitbraak als afgelopen beschouwd.Ambtenaren in de gezondheidszorg blijven de situatie volgen, zelfs nadat de uitbraak is overwogen om ervoor te zorgen dat ziektegevallen niet opnieuw optreden en dat de verontreinigde voedselbron in zijn geheel wordt verwijderd uit de voedselvoorziening.