Is er een reële toename in de incidentie van autisme?

Volgens een studie van november 2018 gepubliceerd in het tijdschrift Kindergeneeskunde:

Ouders van naar schatting 1,5 miljoen Amerikaanse kinderen in de leeftijd van 3 tot 17 jaar (2,50%) meldden dat hun kind ooit een ASS-diagnose had gekregen en had op dit moment de aandoening … De geschatte prevalentie van Amerikaanse kinderen met een door ouders gerapporteerde ASS-diagnose is nu 1 op 40, met snelheden van ASD-specifiek behandelingsgebruik, variërend van sociodemografische en co-voorkomende aandoeningen bij kinderen.

Dit aantal was een belangrijke stap vooruit die gepubliceerd in november 2015, toen de CDC aankondigde dat de incidentie van autisme bij kinderen in 2014 was toegenomen in slechts één jaar van 1:68 tot 1:45 kinderen. En de CDC-studie daarvoor suggereerde dat het cijfer slechts 1:80 was.

Waarom stijgen de aantallen?

Is de snelle toename van de incidentie van autisme reëel of duidelijk? Kunnen voortdurende veranderingen in de manier waarop autisme wordt beschreven en gediagnosticeerd de schuld krijgen? Dit is een voortdurende controverse, met sterke voorstanders aan beide kanten, maar de meeste mensen in de wetenschappelijke gemeenschap zijn van mening dat de ongelooflijk snelle toename van de prevalentie van autisme, althans voor een deel, een beetje een illusie is. Hier zijn slechts enkele redenen waarom de cijfers met een korrel zout genomen moeten worden:

• De CDC-rapporten over de prevalentie van autisme zijn volledig gebaseerd op bovenliggende rapporten en niet op medische dossiers. Aan ouders werd gevraagd "of kinderen ooit een ASS-diagnose hebben gekregen van een zorgverlener", niet of de diagnose is geverifieerd of dat het kind nog steeds in aanmerking komt voor de diagnose.
• De meeste kinderen van wie de ouders zeggen dat ze een diagnose van autisme hebben, zijn van relatief rijke, blanke, ontwikkelde, getrouwde ouders die in een grootstedelijk gebied wonen. Deze feiten suggereren een mogelijke culturele of sociaaleconomische voorkeur voor rapportage en / of diagnose.
• Een ouder Deens onderzoek naar de vraag concludeerde: Veranderingen in de rapportagemethoden kunnen de meeste (60 procent) van de stijging van de waargenomen prevalentie van ASS veroorzaken bij kinderen die tussen 1980 en 1991 in Denemarken zijn geboren. Daarom ondersteunt de studie het argument dat de schijnbare toename van ASS in de afgelopen jaren voor een groot deel te wijten is aan veranderingen in rapportagemethoden.

Maar aan de andere kant, het lijdt geen twijfel dat steeds meer kinderen een autisme-diagnose lijken te hebben. Sommige onderzoekers zeggen dat het probleem niet is dat de aantallen toenemen, maar dat steeds meer mensen een nauwkeurige diagnose stellen - en de echte cijfers worden eindelijk onthuld.

Hoe en waarom het autisme de eerste explosie diagnosticeert

Autisme werd voor het eerst beschreven als een unieke aandoening in de jaren 1940. Het werd beschreven door Dr. Leo Kanner en omvatte alleen die kinderen met wat vandaag zou kunnen worden beschreven als "ernstige" of "niveau 3" autismespectrumstoornis.

Tot 1990 was autisme niet opgenomen in wetgeving die gericht is op het garanderen van een opleiding voor personen met handicaps. In 1990 voegde de nieuwe Education Act voor personen met een handicap autisme toe aan zijn lijst met categorieën kinderen en jongeren die onder de wet dienden. De nieuwe wet voegde ook overgangsdiensten en ondersteunende technologieën toe aan zijn vereisten. Autisme is nooit als een educatieve statistiek gevolgd vóór 1990. Sinds 1990 is de incidentie van autisme op scholen dramatisch gestegen.In 1991 werd het Autism Diagnostic Interview gepubliceerd. Dit was de eerste algemeen erkende tool voor het diagnosticeren van autisme.

In 1992 bracht de American Psychiatric Association de Diagnostic and Statistical Manual (DSM-IV) uit, die de diagnostische criteria voor autistische stoornis verfijnde. Autisme werd een spectrumstoornis; in wezen werd het mogelijk dat iemand heel autistisch of licht autistisch was. Nieuwe diagnoses, waaronder het "hoogfunctionerende" Asperger-syndroom en de "catch-all" PDD-NOS, werden aan de handleiding toegevoegd.In het begin van de jaren negentig, toen nieuwe diagnostische hulpmiddelen en categorieën beschikbaar waren, begonnen de diagnoses van autisme te stijgen. In de 10 jaar tussen 1993 en 2003 steeg het aantal Amerikaanse schoolkinderen met autisme-diagnoses met meer dan 800%. Tussen 2000 en 2010 ging het aantal van 1: 150 naar 1:68.

Waarom diagnosticeerde Autisme Soar?

Er zijn twee stromingen over dit onderwerp. Aan de ene kant zijn diegenen die zeggen dat de verandering in diagnostische criteria, gecombineerd met nieuwe schoolstatistieken en een toenemend bewustzijn van autisme allemaal een schijnbare (maar niet echte) epidemie creëerden. Deze theorie is vrijwel zeker correct, tot op zekere hoogte, maar hoewel het een groot percentage van de toename kan verklaren, kan dit misschien geen bescheidener toename verklaren.

Aan de andere kant zijn degenen die zeggen dat een of andere externe factor een reële toename van het aantal individuen heeft veroorzaakt die daadwerkelijk symptomen hebben die met autisme kunnen worden vastgesteld. Er zijn veel verschillende theorieën over wat die externe factor zou kunnen zijn - en (natuurlijk) is het mogelijk om de toename in autismediagnoses te correleren met een toename in veel andere dingen, gaande van gsm-gebruik tot GGO's tot vaccingebruik. Hoewel sommige van deze correlaties ronduit dom lijken, hebben anderen serieuze belangstelling van onderzoekers getrokken.

Zijn autisme diagnoses Still on the Rise?

Deze vraag is nog steeds in de lucht, vooral nu de definitie van en criteria voor het diagnosticeren van autisme zijn veranderd (met de 2013-publicatie van de DSM-5). Er zijn veel verschillende perspectieven op wat er waarschijnlijk zal gebeuren met de nieuwe criteria. Sommige deskundigen verwachtten een afname in autismediagnoses nu het Asperger-syndroom en PDD-NOS niet langer beschikbaar zijn als "catch-all" -opties. Anderen verwachtten een toename, naarmate het bewustzijn en de dienstverlening verbeterden. Op dit moment is het nog steeds onduidelijk wat de nieuwe diagnostische criteria zullen doen, maar het is duidelijk dat het aantal ouders dat kinderen meldt die ooit door iemand zijn gediagnosticeerd, op enig moment blijft stijgen.