Hoe dicht zijn we bij een functionele genezing voor HIV?

Een functionele remedie is een op bewijs gebaseerde hypothese waarmee hiv onder controle gehouden kan worden zonder het gebruik van chronische medicatie. In tegenstelling tot een sterilisatievaccin, waarbij HIV volledig uit het lichaam zou worden uitgeroeid, dient een functioneel medicijn meer in de trant van een remissie waarbij het virus geen ziekte kan veroorzaken, zelfs als er nog sporen van het virus achterblijven.

Er was veel enthousiasme en bijna evenveel controverse rond het vooruitzicht van een functionele remedie. Françoise Barré-Sinoussi, de co-ontdekking van HIV, verklaarde in 2013 dat ze volledig gelooft dat een dergelijke remedie kan worden gevonden "binnen de ruimte van de komende 30 jaar". Robert Gallo daarentegen (ook gecrediteerd voor het ontdekken van HIV) beschouwt het concept als gebrekkig en gelooft dat delen van de theorie "waarschijnlijk niet werken".

Hoe een functionele remedie zou kunnen werken

Een van de grootste uitdagingen waarmee onderzoekers worden geconfronteerd, zijn de cellen en weefsels van het lichaam (latente reservoirs genoemd), waar HIV zelfs het gezicht van volledige virale onderdrukking kan behouden. Verborgen in deze cellulaire reservoirs bevindt zich de genetische code van HIV, die het immuunsysteem niet kan detecteren.

Aangezien het virus niet actief repliceert, maar eerder passief wordt meegevoerd terwijl de gastheercel repliceert, wordt het grotendeels niet beïnvloed door antiretrovirale geneesmiddelen (aangezien antiretrovirale middelen werken door een fase in de levenscyclus van het virus te onderbreken, en niet die van de gastheer).

Er zijn verschillende modellen die worden onderzocht om dit aan te pakken:

• Purgeer de latente reservoirs. Sommige wetenschappers hebben aangetoond dat, door het stimuleren van de reservoirs, HIV kan worden gereactiveerd en worden vrijgegeven vanuit hun verborgen heiligdommen. Door dit te doen kunnen ART en andere neutraliserende middelen het pas gezuiverde virus volledig uitroeien, een strategie die bekend staat als 'kick-kill'. Verschillende geneesmiddelen hebben het vermogen om deze vitale reservoirs te verwijderen, maar tot nu toe slechts gedeeltelijk. Nieuwere geneesmiddelcombinaties hopen deze resultaten te verbeteren.
• Stimuleer het lichaam om "dodelijke" antilichamen aan te maken. Er zijn soorten immuuneiwitten, antilichamen genaamd, die door het lichaam worden geproduceerd als reactie op een infectie. Sommige van deze hebben het vermogen om HIV te neutraliseren. Het probleem is dat HIV zo snel muteert dat er nooit een voldoende grote verscheidenheid aan "dodelijke" antilichamen is om alle stammen te neutraliseren. In de afgelopen jaren hebben wetenschappers echter ontdekt dat bepaalde, zeldzame individuen gespecialiseerde neutraliserende antilichamen (BnAbs) hebben die een breed spectrum aan HIV-mutaties kunnen doden. Wetenschappers onderzoeken manieren om deze van nature voorkomende middelen te stimuleren, waarvan de strategie kan helpen om de "kick-kill" -belofte na te komen

Bewijs ter ondersteuning van een functionele genezing

Hoewel onderzoek naar een functionele remedie al enkele jaren op tafel ligt, vormden drie specifieke gebeurtenissen de fundamentele proof-of-concept.

De belangrijkste onder hen is de enige patiënt die in 2009 "genezen" werd van HIV. Timothy Brown (de Berlijnse patiënt) was een HIV-positieve Amerikaan die in Berlijn woonde en een experimentele beenmergtransplantatie kreeg om zijn acute leukemie te behandelen. Artsen selecteerden een stamceldonor met twee exemplaren van een genetische mutatie, de CCR5-delta-32, waarvan bekend is dat ze zich in een zeldzame populatie van mensen tegen HIV verzetten.

Routinetests die kort na de transplantatie werden uitgevoerd, brachten aan het licht dat de HIV-antilichamen in het bloed van Brown tot een zodanig niveau waren gedaald dat een volledige uitroeiing van het virus werd gesuggereerd. Daaropvolgende biopsieën bevestigden geen bewijs van HIV in het weefsel van een Brown, en beweerden dat de man inderdaad genezen was. Terwijl het risico op overlijden als te hoog wordt beschouwd om beenmergtransplantaties als een curatieve optie te onderzoeken, heeft de casus tenminste het bewijs geleverd dat genezing inderdaad mogelijk is.

Ondertussen hebben andere wetenschappers experimentele middelen onderzocht die het vermogen hebben om HIV te zuiveren uit hun latente reservoirs. Een van de vroegste onderzoeken, uitgevoerd aan de Universiteit van North Carolina in 2009, toonde aan dat een klasse geneesmiddelen genaamd histone deacetylase (HDAC) -remmers latent HIV kunnen reactiveren op niveaus van geneesmiddelen die als veilig en draaglijk worden beschouwd.

Hoewel vervolgonderzoek heeft gesuggereerd dat het gebruik van een enkel HDAC-agens slechts gedeeltelijk reactivatie kan bieden, is er enig bewijs dat suggereert dat combinatie van HDAC-therapie of nieuwere klassen van geneesmiddelen tegen kanker (ingenolverbindingen genaamd) mogelijk volledig latent HIV uit hun verborgen reservoirs.

Het pad vooruit

Hoe veelbelovend het onderzoek ook mag lijken, ze roepen evenveel vragen op als antwoorden. Chief onder hen:

• Zal het zuiveren van HIV uit zijn reservoirs genoeg zijn om ervoor te zorgen dat het virus reservoirs niet herstelt in dezelfde (of andere) cellen?
• Hoe belangrijk kunnen algemeen neutraliserende antilichamen zijn voor een functionele genezing, aangezien de stimulatie van een enkel antilichaam van dit soort op zijn best theoretisch is?
• Hoe zeker kunnen we zijn dat er geen virale rebound zal plaatsvinden zoals was gebeurd met de Mississippi-babycase en andere mislukte pogingen?

Hoewel we op het juiste spoor lijken te lijken, is het belangrijk om het onderzoek met bewaakt optimisme te bekijken.Zelfs als wetenschappers doorgaan met het ontsluiten van de mysteries rond HIV, suggereren geen van deze ontwikkelingen zelfs vaag dat de regels met betrekking tot de preventie en behandeling van HIV zijn veranderd.

Als er iets is, gezien het bewijs dat vroege opsporing en interventie essentieel zijn voor genezing, is de noodzaak om waakzaam te blijven misschien belangrijker dan ooit.