Debat over vrije uitloop Kinderen en kindveiligheid

Onlangs zijn er verhalen geweest over kinderen die door politieagenten werden tegengehouden toen ze probeerden te spelen in een park of naar een winkel liepen zonder toezicht van een volwassene. Een van de meest prominente voorbeelden is een familie uit Maryland, wiens verhaal nationale krantenkoppen heeft gemaakt toen Child Protective Services de ouders onderzocht om hun kinderen van 10 en 6 jaar alleen uit een nabijgelegen park naar huis te laten gaan. Enkele maanden later werden de kinderen opnieuw opgepakt door de politie omdat ze alleen in een park waren. (De wet van Maryland schrijft voor dat een kind minstens 8 jaar oud moet zijn om alleen te worden achtergelaten in een huis of een auto en dat een kind minstens 13 jaar oud moet zijn om op een ander kind te passen.)

Dit verhaal, en anderen zoals het, hebben verhitte discussies op gang gebracht over wie - ouders of overheid - zou moeten beslissen wanneer kinderen zonder toezicht kunnen worden en in welke omstandigheden.Ze hebben ook geleid tot een nieuwe ronde van discussie over de voor- en nadelen van zogenaamd 'vrijbereik'-ouderschap, waarin wordt bepleit dat kinderen meer zelfredzaam zijn en meer dingen alleen doen dan' helikopter'-ouderschap, dat is het stijl van opvoeding gekenmerkt door dichtbij - soms overdreven dichtbij - toezicht en betrokkenheid.

Als een kind van immigranten dat weinig keus had dan alleen thuis te blijven en toezicht te houden op een 3-jarige jongere broer of zus vanaf de leeftijd van 8, kan ik zonder twijfel zeggen dat er een aantal voordelen en nadelen zijn om een ​​jonge huissleutel te zijn kind en verantwoordelijk voor iemand anders. Ik denk dat we in veel opzichten geluk hadden dat er niets gebeurde terwijl ik de leiding had, vooral omdat ik gewoon te onervaren was om met vele mogelijke uitdagingen en noodsituaties om te gaan. En terwijl ik de leiding had, groeide ik sneller en leerde ik mezelf en iemand anders te verzorgen, er was veel stress en angst die gepaard ging met al die onafhankelijkheid, om nog te zwijgen van het feit dat ik niet had de vrijheid om NIET constant aan veiligheid te denken en er gewoon van te genieten om een ​​kind te zijn. In de vele artikelen die ik heb gelezen over de sage van deze familie in Maryland en anderen zoals zij die pleiten voor het laten verkennen van kinderen zonder toezicht, vind ik dat veel essentiële punten over de kwestie ontbreken in de discussies.

Enkele belangrijke overwegingen die moeten worden meegenomen in de debatten over wanneer kinderen op zichzelf zouden moeten zijn, zijn onder meer:

1. Het debat maskeert de echte dreiging - kinderen niet laten voorbereiden. Kinderen moeten weten hoe ze moeten omgaan met mogelijke bedreigingen voor hun veiligheid, of ze nu wel of niet alleen lopen. De wereld is misschien niet gevuld met potentiële bedreigingen om elke hoek, maar er zijn heel reële gevaren, of het nu van een vreemde is of een kennis die schadelijk is; de mogelijkheid van een ongeluk, zoals uitglijden op een natte weg bij het oversteken van de straat of te dicht bij de wielen van een schoolbus wanneer de bestuurder u niet kan zien; of een ongeluk thuis. (Lees voor belangrijke schoolbusveiligheidstips voor kinderen "Schoolbusveiligheid.") Weet je kind wat te doen als een kennis haar vraagt ​​"geheimen" te bewaren of te dichtbij probeert te komen? Wat als een schijnbaar ongevaarlijke vreemdeling - zeg maar een glimlachende tiener - haar benadert en in haar "persoonlijke ruimte" komt? Kent zij de mythen over kindermisbruikers en wel? Weet ze wat ze moet doen om verstikking te voorkomen en wat te doen als een jongere broer of zus stikt?
2. Jongere kinderen hebben over het algemeen niet de ervaring om beslissingen te nemen in geval van nood. Kinderopvangcentra, babysitters en ouders zijn - in het ideale geval - opgeleid in reanimatie en andere medische spoedbehandelingen. Wanneer ouders jonge kinderen alleen laten of leiding geven aan jongere broertjes en zusjes, moeten ze ervoor zorgen dat iemand in de buurt is en klaarstaat om in te grijpen als er een noodgeval is.

1. Wat als er iets met een jongere broer of zus gebeurde terwijl het oudere kind de leiding had? Denk na over de gevolgen. Ontvoering door een vreemde kan zeldzaam zijn, maar ongelukken niet. Ongelukken kunnen zelfs gebeuren wanneer volwassenen de leiding hebben, en we weten allemaal dat het moeilijk kan zijn om altijd op je hoede te zijn. Hoe zou een kind zich voelen als hij zich verantwoordelijk voelt voor een jonger broertje of zusje dat zich pijn gaat doen?
2. Voor sommige gezinnen is het verlaten van kinderen zonder een volwassene een keuze die zij de beste optie voor hun gezin vinden. Kinderopvang kan iets zijn dat ze zich niet kunnen veroorloven, of ze kunnen besluiten dat het voor hun kinderen het veiligste is om alleen thuis te zijn. Werkende ouders hebben betere kinderopvangopties op nationaal niveau nodig.
3. Je weet niet wie er in de buurt van je kind is. Zoveel vreemden als gevaarlijk gevaar is misschien niet zo algemeen als het gevaar van iemand die uw kind kent, maar het is een feit dat u geen idee hebt wat voor soort persoon met uw kind zal omgaan. Volwassen volwassenen zijn bedrogen en overgehaald om iets te doen door slimme oplichters of bekwame leugenaars. Als kinderen bijvoorbeeld op school zitten, zijn de leraren en het personeel (idealiter) doorgelicht om er zeker van te zijn dat er geen gevaarlijke roofdieren in de buurt van uw kind zijn; maar hoe weet je wie er die restaurant- of stadionbadkamer binnengaat?

1. Kinderen zijn gewoon dat - kinderen. Veiligheidsexperts hebben ontelbare experimenten uitgevoerd waarbij kinderen die door ouders werden geleerd om niet met vreemden te praten, gewillig met mensen gingen die ze in bepaalde omstandigheden niet kenden (toen de vreemdeling een vriendelijke persoon was die hen vroeg om hen te helpen een verloren puppy te vinden, bijvoorbeeld). En zelfs slungelige tieners en jonge volwassenen kunnen gemakkelijk vergeten of afgeleid raken tijdens het oversteken van een straat en hun bewaking in bepaalde situaties laten vallen. Van jonge kinderen kan niet verwacht worden dat ze verstand verwoorden met iemand die erop uit is hen voor de gek te houden of altijd op hun hoede te zijn en op te letten op gevaren voor hun veiligheid en welzijn van een jongere broer of zus.
2. Sommige kinderen zijn meer klaar en in staat dan anderen. Kinderen zijn heel verschillend, en hoewel een kind groot kan zijn om altijd op een bepaalde leeftijd gefocust en waakzaam te zijn, kan een ander kind van dezelfde leeftijd gemakkelijk afgeleid of afgeleid raken. Waar een kind zich energiek voelt door de verantwoordelijkheid te hebben om alleen te zijn of om voor een broer of zus te zorgen, kan een ander een overweldigende stress voelen, maar het doen om zijn ouders gelukkig te maken. Voordat u beslist wat het beste is voor uw kind, moet u echt inschatten hoe uw kind zich op dit moment voelt en wat hij echt wil.
3. De kinderbeschermingswetten zijn er om te proberen alle kinderen te helpen en zijn vooral nodig voor kinderen van wie de ouders misschien niet weten waar hun kinderen zijn of wat ze doen. Hoewel veel ouders die pleiten voor versoepeling van regels over wanneer kinderen alleen kunnen en kunnen zijn zonder toezicht van volwassenen, verantwoorde, verantwoordelijke ouders zijn die altijd weten waar hun kinderen zijn, is dat helaas niet het geval voor elke ouder die er is. Hoe kunnen we uitzoeken welke ouders betrokken en zorgzaam zijn en welke zijn verwaarloosd? Hebben we verschillende regels voor verschillende soorten ouders en wie beslist welke?
4. Wetten variëren van staat tot staat en soms van provincie tot provincie. Sommige, zoals Maryland, hebben leeftijdsvereisten waarin staat wanneer kinderen alleen kunnen zijn of de leiding hebben. Andere staten zijn niet zo duidelijk.Dit gebrek aan uniformiteit benadrukt hoe moeilijk het is om één beleid voor iedereen toe te passen, en maakt het moeilijk voor ouders die proberen te doen wat zij denken dat het beste is voor hun gezin.
5. Er zijn veel manieren om onafhankelijkheid en volwassenheid aan te moedigen. Kinderen alleen naar school of de speelplaats laten lopen of alleen een openbare badkamer gebruiken, is niet de enige manier om onafhankelijkheid te bevorderen. Doordat ze meer huishoudelijke klusjes hebben en meer verantwoordelijkheden hebben thuis (ervoor zorgen dat de voer- en drinkbakken van uw huisdier vol zijn of u helpen bij het plannen van menu's die gezonde eetgewoonten voor het hele gezin vormen), zijn dit ook geweldige manieren om aan te moedigen onafhankelijkheid en een gevoel van verantwoordelijkheid.

Waar het op neerkomt: als u besluit dat uw kinderen er klaar voor zijn om alleen te gaan, controleer dan de wetten in uw land en zorg ervoor dat u ze voorbereidt - en neem af en toe veiligheidsvoorschriften met hen door. En als u of uw kinderen willen wachten, geef het dan wat tijd. Het is niet "helikopteren" als je kind of je wilt wachten tot hij op de middelbare school zit, voordat hij oppasactiviteiten aanpakt. Onafhankelijkheid EN veiligheid zijn beide belangrijk, en kinderen zullen snel genoeg groeien - maar al te snel.