Wat u moet weten over het zenuwstelsel

Het zenuwstelsel is een orgaansysteem dat de communicatie in het lichaam afhandelt. Er zijn vier soorten zenuwcellen in het zenuwstelsel: sensorische zenuwen, motorische zenuwen, autonome zenuwen en interneuronen (neuron is gewoon een mooi woord voor de zenuwcel). Je kunt alle zenuwen in het lichaam in grofweg twee delen verdelen: de centraal zenuwstelsel en de perifere zenuwstelsel.

Centraal zenuwstelsel (CNS)

Het centrale zenuwstelsel bevat twee organen: de hersenen en het ruggenmerg. Het heeft alle vier typen zenuwcellen en is de enige plek waar je inter-neuronen kunt vinden. Het centrale zenuwstelsel is vrij goed geïsoleerd van de buitenwereld. Het raakt zelfs nooit bloed aan. Het krijgt zijn voedingsstoffen uit hersenvocht, een heldere vloeistof die de hersenen en het ruggenmerg baadt.

Beide organen zijn bedekt met drie lagen membranen, de meninges. De hersenvliezen en hersenvocht bedekken de hersenen om te voorkomen dat ze worden gewond door een klop op de noggin. Het is mogelijk om een ​​infectie van virussen of bacteriën in de zogenaamde meningen te krijgen hersenvliesontsteking. Het is ook mogelijk om bloedingen te hebben tussen de hersenvliezen en de schedel (een epiduraal hematoom genaamd) of tussen de lagen van de hersenvliezen (een subduraal hematoom genoemd). Bloedingen of infecties in de schedel kunnen de hersenen onder druk zetten en ervoor zorgen dat het defect raakt.

Het centrale zenuwstelsel is als het lef van je computer (misschien de computer die je gebruikt om dit te lezen). Het zit daar met miljoenen verbindingen die kleine impulsen van circuit naar circuit (zenuw tot zenuw), calculeren en denken rondleiden. Je brein maakt alle berekeningen en slaat informatie op. Uw ruggenmerg is als een kabel met veel afzonderlijke draden die naar alle verschillende delen van de hersenen lopen.

Maar de computerhersenen in je laptop, net als de hersenen in je hoofd, zijn op zichzelf nutteloos. U moet uw computer kunnen vertellen wat u nodig hebt en zien of horen wat uw computer u probeert te vertellen. U hebt een soort invoer- en uitvoerapparatuur nodig. Uw computer gebruikt een muis, een touchscreen of een toetsenbord om aan te geven wat u wilt. Het gebruikt een scherm en luidsprekers om te reageren.

Je lichaam werkt op dezelfde manier. Je hebt sensorische organen om informatie naar de hersenen te sturen: ogen, oren, neus, tong en huid. Om te reageren, heb je spieren die je doen lopen, praten, focussen, knipogen, je tong uitsteken - wat dan ook. Uw invoer / uitvoerapparaten maken deel uit van uw perifere zenuwstelsel.

Perifere Zenuwstelsel (PNS)

Het perifere zenuwstelsel is alles verbonden met het centrale zenuwstelsel. Het heeft motorische zenuwen, sensorische zenuwen en autonome zenuwen. Autonome zenuwen werken automatisch, wat een manier is om ze te onthouden. Het zijn de zenuwen die ons lichaam reguleren. Ze zijn de body-versie van een thermostaat, een klok en een rookmelder.Ze werken op de achtergrond om ons op het goede spoor te houden en gezond, maar ze nemen geen hersenkracht of moeten worden gecontroleerd.

Autonome zenuwen worden losjes gespleten in sympathische of parasympathische zenuwen.

• Sympathiek zenuwen hebben de neiging ons te versnellen. Ze verhogen de hartslag, de ademhaling en de bloeddruk. Deze zenuwen zijn verantwoordelijk voor de vecht- of vluchtreactie.
• parasympathetic zenuwen stimuleren de bloedtoevoer naar de darmen. Ze vertragen het hart en verlagen de bloeddruk.

Denk aan de sympathische zenuwen als de gas- en parasympathische zenuwen van het lichaam als rempedaal. Je lichaam stimuleert altijd zowel de parasympathische kant als de sympathieke kant op hetzelfde moment - net zoals mijn oma altijd reed, met een voet op elk pedaal.

Motorzenuwen starten vanuit het centrale zenuwstelsel en gaan naar de verre uithoeken van het lichaam. Ze worden motorische zenuwen genoemd omdat ze altijd in spieren eindigen. Als je erover nadenkt, zijn de enige signalen die je hersenen naar de buitenwereld sturen, bestaan ​​uit dingen laten bewegen. Lopen, praten, vechten, rennen of zingen, allemaal spieren.

Sensorische zenuwen gaan de andere kant op. Ze dragen signalen van buiten naar het centrale zenuwstelsel. Ze beginnen altijd in een zintuig: ogen, oren, neus, tong of huid. Elk van die organen heeft meer dan één type sensorische zenuwen - de huid kan bijvoorbeeld druk, temperatuur en pijn voelen.

Een woord over het ruggenmerg

Het ruggenmerg is de verbinding tussen het centrale zenuwstelsel en het perifere. Het is technisch onderdeel van het CZS, maar het is hoe de meeste motorische en sensorische zenuwen in de hersenen terechtkomen. In het ruggenmerg zitten enkele van die inter-neuronen die hierboven zijn genoemd. In de hersenen zijn interneuronen net als de microscopische schakelaars in een computerchip, die helpen bij het maken van berekeningen en het zware denken.

In het ruggenmerg hebben interneuronen een andere functie. Hier gedragen ze zich als een gepland kortsluiting, waardoor we sneller op sommige dingen kunnen reageren als het signaal helemaal naar de hersenen en terug moest reizen. Interneuronen in het ruggenmerg zijn verantwoordelijk voor reflexen - de reden dat je terugtrekt wanneer je een hete pan aanraakt voordat je je realiseert wat er is gebeurd.

Signalen verzenden

Zenuwen dragen berichten via signalen die impulsen worden genoemd. Net als bij een computer is het signaal binair, het is aan of uit. Een enkele zenuwcel kan geen zwakker signaal of een sterker signaal verzenden. Het kan de frequentie veranderen - tien impulsen per seconde, bijvoorbeeld of dertig - maar elke impuls is precies hetzelfde.

Impulsen reizen langs een zenuw op precies dezelfde manier als spiercellen samentrekken, door middel van chemie. Zenuwcellen gebruiken geïoniseerde mineralen (zouten zoals calcium, kalium en natrium) om de impuls voort te stuwen. Ik zal niet te diep ingaan op de fysiologie, maar het lichaam heeft een goede balans nodig van alle drie deze mineralen om het proces correct te laten werken. Te veel of te weinig van deze en noch spieren noch zenuwen zullen naar behoren functioneren.

Zenuwcellen kunnen behoorlijk lang zijn, maar er zijn er nog steeds verschillende nodig om van het topje van je vinger naar je ruggenmerg te reiken. De cellen raken elkaar niet. In plaats daarvan wordt de impuls chemisch verzonden (verzonden) van de ene zenuwcel naar de volgende met behulp van stoffen die bekend staan ​​als neurotransmitters.

Het toevoegen van neurotransmitters aan de bloedbaan kan ervoor zorgen dat zenuwen signalen verzenden. Bijvoorbeeld, veel van de sympathische zenuwcellen die hierboven zijn genoemd (de Vechten of vluchten cellen) reageren op een neurotransmitter genaamd adrenaline, die wordt vrijgegeven in de bloedbaan van de bijnieren wanneer we bang worden, gestresst of opgeschrikt.

Als je goed begrijpt hoe het zenuwstelsel werkt, is het een kleine stap om te begrijpen waarom bepaalde stoffen of medicijnen ons beïnvloeden zoals ze doen. Het is ook gemakkelijker om te begrijpen hoe beroertes of hersenschuddingen de hersenen beïnvloeden.

Het lichaam is een dynamische verzameling chemicaliën die voortdurend in wisselwerking staat. Het zenuwstelsel is de meest elementaire van die interacties. Dit is de basis voor het begrijpen van de fysiologie als geheel.