Waarom autistische emoties niet herkend kunnen worden

Iedereen die iemand kent met autisme weet dat - natuurlijk! - mensen met autisme hebben gevoelens. Soms zeer sterke gevoelens. Net als iedereen. Mensen met autisme kunnen blij, verdrietig, opgewonden, depressief, gefrustreerd of boos zijn.

Maar…

De mythe dat "mensen met autisme emotieloos zijn" blijft bestaan.

Waarom? Er zijn een paar redenen; sommige goede en sommige - behoorlijk gek. Bijvoorbeeld:

1. Autistische mensen hebben niet altijd de emoties die neurotypische mensen verwachten. Autistische mensen reageren bijvoorbeeld niet met vreugde of opwinding op een aankondiging dat iemand gaat trouwen - omdat ze (a) de informatie niet echt hebben geïnternaliseerd; (b) ze vinden het huwelijk niet zo spannend; en / of (c) ze hebben niet het vermogen of de wens om onmiddellijk te reageren met maatschappelijk passende (maar mogelijk onoprechte) vreugde. Dat betekent niet dat autistische mensen niet blij kunnen zijn - alleen dat ze niet reageren zoals gebruikelijk dicteert.
2. Autistische mensen tonen niet altijd emoties op de manier die neurotypische mensen verwachten. Wanneer je een typisch kind vertelt dat hij naar DisneyWorld gaat, kan hij op en neer springen, in zijn handen klappen of vragen over de reis stellen. Wanneer je een autistisch kind vertelt, kan hij net zo opgetogen zijn, maar hij kan reageren door in de kamer rond te rennen, te klapperen of anderszins te gedragen … autistisch. Dat betekent niet dat hij niet blij is om naar Disney te gaan - alleen dat hij het gebruikelijke lichaam en de gesproken taal niet gebruikt om zijn emoties te uiten.

1. Autistische mensen begrijpen en reageren meestal niet op gesproken of non-verbale communicatie. Typische mensen zijn in staat ogenblikkelijk gesproken taal in betekenis te veranderen. Ze kunnen ook meteen de verborgen betekenis van lichaamstaal interpreteren. Dientengevolge kunnen ze onmiddellijk adequaat reageren - door een vraag te beantwoorden, zich geïrriteerd voelen, boos worden, vrolijk glimlachen, enzovoort. De meeste mensen met autisme hebben echter meer dan een fractie van een seconde nodig om sociale communicatie te begrijpen en vervolgens te reageren. In sommige gevallen, wanneer de communicatie idioom, sarcasme of subtiele non-verbale signalen bevat (bijvoorbeeld een opgetrokken wenkbrauw), begrijpen ze mogelijk niet volledig wat er wordt gecommuniceerd. Dientengevolge kunnen zij ofwel vreemd reageren ofwel helemaal niet reageren. Dat betekent niet dat ze emotioneel niet kunnen of willen reageren op sociale communicatie - maar ze hebben mogelijk meer tijd nodig of meer directe, eenvoudigere informatie.
2. Hoewel mensen met autisme een breed scala aan emoties hebben, zijn er bepaalde emoties die hen misschien niet zo hard treffen als anderen verwachten. Autistische mensen hebben bijvoorbeeld zelden de sociale kennis (of verlangen) om zichzelf te beoordelen op een schaal van hun leeftijdsgenoten. Als gevolg hiervan kunnen autistische mensen minder aansprakelijk zijn voor jaloezie, trots of faalangst dan hun typische leeftijdsgenoten. Bovendien, omdat ze zichzelf zelden vergelijken met door de media geproduceerde versies van de realiteit, voelen ze misschien niet hetzelfde niveau van zelfbewustzijn over zaken als uiterlijk, rijkdom, fitness, enz. Als hun typische leeftijdsgenoten.

1. Autistische mensen reageren op onverwachte manieren op situaties en ervaringen. Als gevolg hiervan verschillen hun emotionele reacties van wat wordt verwacht door hun typische leeftijdsgenoten. Bijvoorbeeld, een tiener in het spectrum kan volledig verdwijnen als hij gefrustreerd raakt - maar dezelfde tiener kan helemaal niet reageren op het feit dat ze niet is uitgenodigd voor het schoolbal. Typische tieners zouden natuurlijk bijna de omgekeerde emotionele reacties hebben: maar een paar tieners zijn echt overweldigd tot het punt van tranen als ze frustratie ervaren, maar kunnen erg overstuur zijn over een sociale 'ramp'. De reden voor deze verschillen is vrij eenvoudig: mensen op het spectrum worden gemakkelijk weggegooid wanneer routines of verwachtingen veranderen, maar maken zich zelden zorgen over hun sociale status onder leeftijdsgenoten.