Hoe genetica een rol spelen in sociale angststoornis

Is angst genetisch bepaald? Als u de diagnose sociale angststoornis (SOA) hebt gekregen, kunt u zich afvragen waarom u de ziekte heeft gekregen.

Genen en sociale angststoornis

Als u een familielid uit de eerste graad met SAD heeft, kunt u 2 tot 3 keer meer kans hebben om de stoornis te ontwikkelen. De genetische component van sociale fobie, ook bekend als de 'erfelijkheid' van de aandoening, is geschat op ongeveer 30% tot 40%, wat betekent dat ongeveer een derde van de onderliggende oorzaken van SAD uit uw genetica voortkomt.

Overerving is de proportie van variatie in een fenotype (eigenschap, kenmerk of fysieke eigenschap) waarvan wordt gedacht dat het wordt veroorzaakt door genetische variatie tussen individuen. De resterende variatie wordt meestal toegeschreven aan omgevingsfactoren. Studies van erfelijkheid schatten doorgaans de evenredige bijdrage van genetische en omgevingsfactoren aan een bepaald kenmerk of kenmerk.

Tot dusver hebben onderzoekers geen specifieke genetische make-up gevonden die verband houdt met SAD. Ze hebben echter specifieke chromosomen gevonden die zijn gekoppeld aan andere angststoornissen zoals agorafobie en paniekstoornis.

Omdat SAD veel kenmerken deelt met andere angststoornissen, is het waarschijnlijk dat een specifieke chromosoomstructuur uiteindelijk met de aandoening zal worden verbonden. Als u de diagnose SAD krijgt, hebt u waarschijnlijk specifieke genen waardoor u meer vatbaar bent voor het ontwikkelen van de stoornis.

Neurotransmitters en sociale angststoornis

Als u een sociale fobie heeft, zijn er waarschijnlijk onevenwichtigheden in bepaalde chemische stoffen in uw hersenen, ook wel bekend als neurotransmitters. Deze neurotransmitters worden door je hersenen gebruikt om signalen van de ene cel naar de andere te sturen.

Vier neurotransmitters kunnen een rol spelen bij SAD: norepinephrine, serotonine, dopamine en gamma-aminoboterzuur (GABA).

Mensen met een sociale fobie blijken een aantal van dezelfde onevenwichtigheden van deze neurotransmitters te hebben als mensen met agorafobie en paniekstoornis. Onderzoekers beginnen nu pas te begrijpen hoe deze chemicaliën gerelateerd zijn aan SAD.

Het is belangrijk om te weten hoe deze chemische stoffen in de hersenen zich verhouden tot sociale fobieën om de beste medicatie voor de behandeling te bepalen.

Hersenstructuren en sociale angststoornis

Net zoals röntgenstralen worden gebruikt om uw lichaam naar binnen te "kijken", kan hetzelfde voor uw hersenen worden gedaan. Medische onderzoekers gebruiken een techniek genaamd "neuroimaging" om een ​​beeld van de hersenen te maken.

Voor psychische stoornissen zoeken onderzoekers meestal naar verschillen in de bloedstroom in specifieke delen van de hersenen voor mensen waarvan bekend is dat ze een bepaalde aandoening hebben.

We weten dat vier delen van de hersenen betrokken zijn wanneer je angst ervaart:

• De hersenstam (regelt je hartslag en ademhaling)
• Het limbisch systeem (beïnvloedt je humeur en angstniveau)
• De prefrontale cortex (helpt u bij het beoordelen van risico's en gevaren)
• De motorische cortex (controleert je spieren)

Eén onderzoek naar de bloedstroom in de hersenen vond verschillen in de hersenen van sociale fobieën bij het spreken in het openbaar. Voor deze studie gebruikten ze een type neuroimaging genaamd "Positron Emissie Tomografie" (PET).

De PET-beelden toonden aan dat mensen met een sociale fobie de bloedstroom in hun amygdala hadden verhoogd, een deel van het limbische systeem dat geassocieerd is met angst.

In tegenstelling hiermee toonden de PET-beelden van mensen zonder SAD een verhoogde bloedtoevoer naar de hersenschors, een gebied dat verband houdt met denken en evalueren. Het lijkt erop dat of mensen met een sociale fobie, de hersenen anders reageren op sociale situaties dan mensen zonder de stoornis.

Behavioral Remming in Childhood

Kent u een peuter of een jong kind dat altijd extreem overstuur raakt wanneer hij geconfronteerd wordt met een nieuwe situatie of een onbekende persoon? Wanneer wordt het kind geconfronteerd met dit soort situaties, huilt, trekt hij zich terug of zoekt het de troost van een ouder?

Dit gedrag bij peuters en jonge kinderen staat bekend als gedragsmatige ontremming. Kinderen die gedragsafhankelijkheid vertonen als een peuter lopen een groter risico om later in hun leven SAD te ontwikkelen.

Omdat dit temperament op zo'n jonge leeftijd verschijnt, is het waarschijnlijk een aangeboren kenmerk en het resultaat van biologische factoren.

Als je bang bent dat je kind in nieuwe situaties te veel teruggetrokken of angstig is, kan het nuttig zijn om je zorgen te bespreken met een professional. Omdat we weten dat gedragsgerelateerde onrustige peuters eerder sociaal angstige kinderen en sociaal-fobische volwassenen worden, kan elke vorm van vroegtijdige interventie later in het leven helpen om ernstiger problemen te voorkomen.

Gedachten sluiten

Er is geen enkele oorzaak van SAD. Bij de meeste mensen is de stoornis het resultaat van een combinatie van omgevings- en biologische factoren. Omgevingsfactoren houden verband met je opvoeding en ervaringen, en biologische factoren zijn zaken als je genetische samenstelling, hersenchemie en aangeboren persoonlijkheidsstijl.

Kortom, onderzoekers zijn nog steeds bezig om de genetische onderbouwing van sociale fobie te begrijpen.