Niet-spoedambulances Binden samen gezondheidszorg

We weten allemaal dat ambulances reageren op 911 oproepen en de straat op rennen met gehuil in sirenes en knipperende lichten. De ambulancebroeders zijn op weg om levens te redden. Wanneer ze ter plaatse aankomen, nemen ze de situatie over en zoeken ze de oplossing voor de problemen. De patiënt wordt gestabiliseerd en voor definitieve zorg naar een afdeling spoedeisende hulp gebracht.

Er zijn veel afbeeldingen van ambulances in de media. Paramedici en spoedeisende medische technici (EMT's) worden meestal afgeschilderd als de redders in de noodsituatie. Maar het behandelen van noodsituaties is niet de enige manier waarop paramedici en EMT's bijdragen aan de gezondheidszorg. In feite is het waarschijnlijk niet de meest gebruikelijke manier waarop ze om patiënten geven.

Ambulances verbinden moderne gezondheidszorg met elkaar. Zonder hen zouden veel van de kostenbesparingen die vandaag worden gevonden niet mogelijk zijn (ja, er zijn inspanningen om de kosten in de gezondheidszorg aan te pakken).

Scheiding van patiënten

Ziekenhuizen waren oorspronkelijk groepsverblijven waar artsen meerdere patiënten op één plek konden behandelen. Voorafgaand aan het wijdverbreide gebruik van ziekenhuizen, bezochten artsen bijna uitsluitend patiënten bij de patiënten thuis. In ziekenhuizen konden patiënten met beperkte middelen het vermogen hebben om door artsen te worden gezien.

Uiteindelijk werden ziekenhuizen one-stop-shops, waar patiënten allerlei diensten konden vinden. Zelfs kleine ziekenhuizen in landelijke gebieden kunnen baby's krijgen en een operatie ondergaan. Of een ziekenhuis nu een paar bedden had of veel, het dienstenaanbod zou vergelijkbaar zijn, ook al varieerde de kwaliteit sterk. Een patiënt kan hulp zoeken voor een aantal aandoeningen.

Ziekenhuizen evolueerden naar complexen van afdelingen, grote kamers met meerdere bedden voor patiënten. Vaak werden de afdelingen van het ziekenhuis opgesplitst in branches naar geslacht en naar soort patiënten: arbeid en bevalling, medisch en chirurgisch waren enkele van de meest gebruikte afdelingen. Later zouden noodafdelingen (of kamers) zich ontwikkelen. Sommigen zouden ook een apart gebied voor kindergeneeskunde hebben.

Gezondheidszorgsilo's

Hoewel ziekenhuizen patiënten hadden gescheiden in afdelingen, kwamen ze toch allemaal allemaal in hetzelfde gebouw. In de moderne gezondheidszorg is dat niet altijd het geval. Naarmate patiëntenzorg meer gespecialiseerd wordt, is het zinvol om patiëntentypes te consolideren in gespecialiseerde ziekenhuizen.

Er zijn chirurgische ziekenhuizen, waar alleen geplande chirurgische procedures worden uitgevoerd, zoals heupprotheses of cosmetische operaties. Noodprocedures of ongeplande procedures die gepaard gaan met acute aandoeningen zoals blindedarmontsteking of trauma worden bespaard voor ziekenhuizen met meer traditionele algemene diensten of voor andere soorten gespecialiseerde ziekenhuizen.

Er zijn nu ziekenhuizen gewijd aan vrouwen en kinderen, traumacentra, hartziekenhuizen, centra voor beroerte, kankercentra; zelfs bloedvergiftiging. Elk kan worden gecentreerd op een verdieping van een ziekenhuis of in een individuele faciliteit met alles wat artsen nodig hebben om zich te concentreren op een subgroep van patiënten.

Hoe te verplaatsen van plaats tot plaats

Deze vorm van specialisatie is belangrijk voor grote gezondheidszorgsystemen met diverse patiëntenpopulaties. Om patiënten te dienen, moeten deze organisaties een aantal algemene ziekenhuizen hebben waar patiënten hulp kunnen zoeken, maar ook het vermogen om die patiënten naar het juiste niveau van zorg te brengen op een manier die geen afbreuk doet aan de patiëntenzorg. Hoe verplaatst het ziekenhuis patiënten van plaats naar plaats?

Ambulances.

De geschiedenis van ambulances richt zich op hun gebruik als snel transport van zieken en gewonden voor noodsituaties. Ambulances startten niet zelfstandig met het reageren op noodsituaties. Ze werden soms uitgezonden om mensen met ziekten te verzamelen (bijvoorbeeld lepra en de pest) en ze tegen hun zin in te nemen voor behandeling en isolatie.

Wanneer ambulances werden gebruikt voor noodsituaties, werden ze vaak door ziekenhuizen geëxploiteerd als een dienst voor rijke patiënten. Het gebruik van ambulances voor noodvervoer evolueerde in het leger. Het meest aangehaalde verhaal komt van de ontwikkeling van de ambulancediensten in het leger van Napoleon.

Bij het vroege gebruik van ambulances op het slagveld, wachtten de gewonden vaak tot de gevechten stopten voordat de ambulances hen kwamen halen. De chirurg-generaal van Napoleon besefte dat als ambulances eerder werden binnengebracht, ze meer levens zouden kunnen redden, waardoor verliezen uit de strijd zouden worden beperkt. Het verbeteren van de overleving onder soldaten was geen humanitaire inspanning; het was voorraadbeheer.

Niet alleen voor noodgevallen

Sinds het begin zijn ambulances niet alleen voor noodsituaties. Het oppakken van een patiënt om hem of haar naar het ziekenhuis te brengen, is slechts een van de toepassingen voor een ambulance. Ambulances kunnen patiënten ook van punt naar punt verplaatsen in situaties die zich niet in noodsituaties voordoen.

Sommige van de oudste ambulancediensten van vandaag hebben hun starts laten doen met iets anders dan reageren op oproepen om hulp. Velen waren gevestigd in een bepaald ziekenhuis en werden gebruikt om patiënten van en naar andere ziekenhuizen te verplaatsen, wat nog steeds het meest gebruikelijke gebruik van een ambulance is. Tegenwoordig wordt dit soort transport een inter-facility transfer (IFT) genoemd. In de loop van de tijd evolueerden sommige ambulances om zelf specialistische zorg te verlenen.

Er zijn ambulances voor intensive care-patiënten die een verpleegster gebruiken in plaats van (of naast) een paramedicus. Er zijn neonatale ambulances die zijn ontworpen om baby's op voorhand te vervoeren. Sommige ambulances hebben teams van zorgverleners die verpleegkundigen, artsen, ademtherapeuten, nurse practitioners, paramedici, medische spoedeisende technici of al deze combineren.

Continuum of Care

In plaats van te reageren op noodsituaties bieden ambulances die IFT's uitvoeren een continuüm van zorg van de ene faciliteit naar de andere. Tijdens het transport wordt de patiënt gecontroleerd om er zeker van te zijn dat zijn of haar toestand niet verandert.

Dat betekent niet dat sommige transfers tussen vestigingen niet erg belangrijk zijn. In veel gevallen wordt de patiënt verplaatst van een faciliteit die niet de benodigde specialistische zorg kan bieden aan een faciliteit die dat wel kan. In sommige gevallen wordt essentiële behandeling tijdens het transport voortgezet om te zorgen dat de patiënt het veilig maakt en klaar is om zorg te ontvangen in het nieuwe ziekenhuis.

Het personeel op een IFT-ambulance maakt integraal deel uit van de behandeling van de patiënt. Ze maken net zo veel deel uit van het zorgteam als het ziekenhuispersoneel is. Zonder deze essentiële dienst zouden patiënten in de moderne gezondheidszorg niet de behandeling krijgen die ze nodig hebben van de specialisten die het kunnen bieden.

Training Deficiencies

Ondanks het feit dat ambulances alle gezondheidszorg bij elkaar houden in een wereld waar zorgaanbieders vastzitten in silo's van specialiteiten; en ondanks het feit dat ambulances van IFT veel groter zijn dan de ambulances die reageren op 911 oproepen (of reageren op beide soorten verzoeken), blijven de opleidings- en trainingsprogramma's voor medische spoedeisende hulpverleners en paramedici zich nog bijna uitsluitend richten op noodsituaties.

Noodsituatie medische technici worden geleerd spalken, bloeden controle, CPR, beademing, en hoe patiënten uit voertuigen te bevrijden na een ongeval. Paramedisch onderwijs is gericht op de behandeling van hartaanvallen en CVA-patiënten. Iedereen leert een scène te beheren tijdens een meervoudig ongeval (MCI). Dit alles is een uiterst belangrijke training die niet kan worden geminimaliseerd, maar in de IFT-setting vertaalt dit niet.

Zeker, een EMT of een paramedicus moet in staat zijn om gepast te reageren op een patiënt wiens toestand plotseling verslechterd tijdens een transport, ongeacht of dat transport begon vanuit een ziekenhuis of van de patiënt die 911 riep. Zoals een piloot die niet is opgeleid om op de automatische piloot te vliegen, maar als de stuurautomaat faalt en het vliegtuig in een crisis verkeert, moeten paramedici en EMT's klaar zijn voor het onverwachte.

Maar de piloot is ook getraind om te vliegen met de automatische piloot. Ze is goed thuis in zowel het verwachte als het onverwachte. De EMT krijgt die training nooit - althans niet als onderdeel van een nationaal standaardcurriculum. De EMT wordt niet geleerd precies hetzelfde te doen wat hij waarschijnlijk de eerste paar jaar van zijn carrière zal doen.

Veranderende verwachtingen

Zoveel ambulances worden opgeroepen om patiënten van de ene faciliteit naar de andere te verplaatsen, moeten patiënten eisen dat het personeel dat de verhuizing doet comfortabel is om het werk te doen. Als er iets vreselijk mis gaat, is de EMT klaar om in te springen, maar hoe zit het met het zorgen dat de zorg van de eerste installatie naadloos wordt voortgezet bij de tweede?

EMT's komen klaar uit hun eerste training om levens te redden en de ziekte te bestrijden. Ze zijn getrainde helden in afwachting. Ze staan ​​klaar om naar binnen te rennen terwijl anderen opraken. Maar dat is niet de rol die ze zullen spelen - niet in het begin. De nieuwe EMT gaat IFT doen, niet omdat het niet belangrijk is. Ze gaan IFT doen omdat het saai is. Het rijdt niet "heet" met knipperende lichten en sirenes die schallen om een ​​slachtoffer uit de brandende auto te trekken.

IFT is niet sexy; althans niet voor een nieuwe EMT.

Dat kan worden veranderd. Met de juiste opleiding gericht op het belang en de techniek van IFT, zullen EMT's en paramedici de nieuwe rol omarmen. Ze zullen het doen en het goed doen, zolang ze weten wat ze kunnen verwachten en over de tools beschikken om het werk te doen.

Patiënten zullen profiteren van een sterker gezondheidszorgsysteem, waarbij het ambulancepersoneel echt een integraal onderdeel van het team is en het verplaatsen van faciliteit naar faciliteit geen zwakke plek is in de patiëntenzorg.