De vijf stadia van verdriet

Wanneer we een geliefde verliezen, kan de pijn die we ervaren ondraaglijk aanvoelen. Het is begrijpelijk dat verdriet ingewikkeld is en we ons soms afvragen of de pijn ooit zal eindigen. We maken verschillende emotionele ervaringen door, zoals woede, verwarring en verdriet.

Een theorie ontwikkeld door psychiater Elisabeth Kübler-Ross suggereert dat we door vijf verschillende stadia van verdriet gaan na het verlies van een geliefde.

De vijf stadia van verdriet

1. Ontkenning
2. boosheid
3. Afdingen
4. Depressie
5. Aanvaarding

Ontkenning

De eerste fase in deze theorie, ontkenning kan ons helpen de overweldigende pijn van verlies te minimaliseren. Terwijl we de realiteit van ons verlies verwerken, proberen we ook emotionele pijn te overleven. Het kan moeilijk zijn om te geloven dat we een belangrijk persoon in ons leven hebben verloren, vooral wanneer we deze week of zelfs de vorige dag misschien net met deze persoon hebben gesproken. Onze realiteit is volledig verschoven in dit moment van verlies. Het kan ons wat tijd kosten om ons aan te passen aan deze nieuwe realiteit.

Ontkenning is niet alleen een poging om te doen alsof het verlies niet bestaat. We proberen ook te absorberen en te begrijpen wat er gebeurt. We reflecteren op ervaringen die we hebben gedeeld met de persoon die we verloren hebben, en we kunnen ons afvragen hoe we verder kunnen gaan zonder deze persoon. Dit is veel informatie om te verkennen en veel pijnlijk beeldmateriaal om te verwerken. Ontkenning probeert dit proces te vertragen en ons er stap voor stap doorheen te leiden, in plaats van het risico te nemen dat we ons overspoeld voelen door onze emoties.

boosheid

het is normaal dat mensen woede ervaren na het verlies van een geliefde. We proberen ons aan te passen aan een nieuwe realiteit en we ervaren waarschijnlijk extreem emotioneel ongemak. Er is zoveel te verwerken dat woede het gevoel kan hebben dat het ons een emotionele uitlaatklep geeft.

Houd in gedachten dat woede niet vereist dat we erg kwetsbaar zijn. Het is echter meer sociaal aanvaardbaar dan toe te geven dat we bang zijn. Woede stelt ons in staat om emoties te uiten met minder angst voor oordeel of afwijzing. Helaas is woede de neiging om het eerste te zijn dat we voelen als we beginnen emoties los te laten die verband houden met verlies. Dit kan je een geïsoleerd gevoel geven in je ervaring en wordt gezien als ongenaakbaar voor anderen op momenten dat we konden profiteren van comfort, verbinding en geruststelling.

Hoe boosheid je gezondheid kan beïnvloeden

Afdingen

Het is normaal dat je met verlies zo wanhopig bent dat je bereid bent bijna alles te doen om de pijn te verzachten of te minimaliseren. Het verliezen van een geliefde kan ervoor zorgen dat we nadenken over hoe we de huidige pijn of de pijn die we verwachten van verlies kunnen voorkomen. Er zijn veel manieren waarop we kunnen proberen te onderhandelen.

Afdingen kan verschillende beloftes doen, waaronder:

• "Ik beloof beter te worden als je deze persoon laat leven."
• "God, als je deze persoon kunt genezen, zal ik mijn leven veranderen."
• "Ik zal nooit meer boos worden als je kunt voorkomen dat hij / zij sterft of me verlaat."

Wanneer het onderhandelen begint, sturen we onze verzoeken vaak naar een hogere macht, of iets groters dan we zijn dat mogelijk een andere uitkomst kan beïnvloeden. Er is een acuut bewustzijn van ons menszijn op deze momenten wanneer we ons realiseren dat er niets is dat we kunnen doen om verandering of een beter resultaat te beïnvloeden. Dit gevoel van hulpeloosheid kan ervoor zorgen dat we reageren door te onderhandelen door te onderhandelen, wat ons een gevoel van controle geeft over iets dat zo uit de hand loopt.

Tijdens het onderhandelen hebben we ook de neiging om ons te concentreren op onze persoonlijke fouten of spijt. We kunnen terugblikken op onze interacties met de persoon die we verliezen en we moeten alle tijden noteren die we ons losmaakten of die pijn hebben veroorzaakt. Het is gebruikelijk om terug te keren wanneer we dingen hebben gezegd die we niet bedoelden, en wensten dat we terug konden gaan en ons anders gedroegen. We hebben ook de neiging om de drastische veronderstelling te maken dat als dingen anders zouden zijn uitgespeeld, we niet zo'n emotioneel pijnlijke plek in ons leven zouden hebben.

Hoe om te gaan met negatieve emoties

Depressie

Tijdens onze ervaring van het verwerken van verdriet, komt er een tijd dat onze verbeelding kalmeert en we langzaam beginnen te kijken naar de realiteit van onze huidige situatie. Afdingen is niet langer een optie en we staan ​​voor wat er gaande is. We beginnen meer overvloedig het verlies van onze geliefde te voelen.

Als onze paniek begint te verdwijnen, begint de emotionele mist te verdwijnen en voelt het verlies meer aanwezig en onvermijdelijk. Op die momenten hebben we de neiging naar binnen te trekken als het verdriet groeit. We kunnen merken dat we ons terugtrekken, minder sociaal zijn en minder bereiken met anderen over wat we doormaken. Hoewel dit een heel natuurlijk stadium van verdriet is, kan het omgaan met depressie na het verlies van een geliefde buitengewoon isolerend zijn.

Aanvaarding

Wanneer we naar een plaats van acceptatie komen, is het niet dat we niet langer de pijn van verlies voelen. We verzetten ons echter niet langer tegen de realiteit van onze situatie en we worstelen er niet mee om er iets anders van te maken. Verdriet en spijt kunnen nog steeds aanwezig zijn in deze fase, maar de emotionele overlevingstactiek van ontkenning, onderhandeling en woede is minder waarschijnlijk aanwezig.

Soorten verdriet

Als we kijken naar de vijf stadia van verdriet, is het belangrijk op te merken dat mensen anders rouwen en je al dan niet door elk van deze fasen heen kunt gaan, of elk van hen in volgorde kunt ervaren. De lijnen van deze fasen zijn vaak wazig - we kunnen van de ene fase naar de andere gaan en mogelijk weer terug voordat we volledig in een nieuwe fase zijn beland.

Bovendien is er geen specifieke tijdsperiode voorgesteld voor een van deze fasen. Iemand kan de fasen vrij snel ervaren, zoals in een kwestie van weken, waar een andere persoon er maanden of zelfs jaren over doet om door te gaan naar een plaats van acceptatie. Welke tijd het ook kost om door deze stadia te gaan, is volkomen normaal. Je pijn is uniek voor jou, je relatie met de persoon die je verloor is uniek en de emotionele verwerking kan anders aanvoelen voor elke persoon. Het is acceptabel dat u de tijd neemt die u nodig hebt en alle verwachtingen schrapt over hoe u zou moeten presteren terwijl u uw verdriet verwerkt.

Extra modellen

Hoewel de vijf stadia van verdriet die door Elisabeth Kübler-Ross zijn ontwikkeld als een van de gemakkelijkst herkenbare modellen van verdriet en sterfgeval worden beschouwd, zijn er ook nog andere verdrietige modellen waar te nemen. Elk model of theorie werkt om patronen te verklaren van hoe verdriet kan worden waargenomen en verwerkt. Onderzoekers over rouw en sterfgeval hopen deze modellen te gebruiken om begrip te kweken voor diegenen die pijn hebben van het verlies van een geliefde, en om informatie te bieden die mensen in de helende beroepen effectieve zorg kan bieden voor hen die een geïnformeerde begeleiding nodig hebben. De volgende zijn extra voorbeelden van theorieën met betrekking tot verdriet.

Attachment Theory and Grief

De legendarische psycholoog John Bowlby concentreerde zich op zijn onderzoek naar de emotionele band tussen ouder en kind. Vanuit zijn perspectief helpen deze vroege ervaringen van gehechtheid met belangrijke mensen in ons leven, zoals zorgverleners, om ons gevoel van veiligheid, veiligheid en verbindingen vorm te geven.

De Britse psychiater Colin Murray Parkes ontwikkelde een model van verdriet gebaseerd op de gehechtheidsleer van Bowlby, wat suggereert dat er vier fasen van rouw zijn bij het ervaren van het verlies van een geliefde:

1. Schok en gevoelloosheid. Verlies in deze fase voelt niet acceptabel. Het meest verwant aan Kübler-Ross's stadium van ontkenning, zijn we overweldigd als we proberen om te gaan met onze emoties. Parkes suggereert dat er ook in deze fase fysieke stress is, wat kan leiden tot somatische (fysieke) symptomen.
2. Verlangen en zoeken. Terwijl we verlies verwerken in deze fase, kunnen we op zoek gaan naar troost om de leegte te vullen die onze geliefde heeft achtergelaten. We kunnen proberen dit te doen door herinneringen opnieuw te beleven via foto's en door te kijken naar signalen van de persoon om zich ermee verbonden te voelen. In deze fase raken we erg bezig met de persoon die we verloren hebben.
3. Wanhoop en desorganisatie. In deze fase kunnen we ons afvragen en boos worden. Het besef dat onze geliefde niet terugkeert, voelt echt, en we kunnen het moeilijk vinden om in onze toekomst hoop te begrijpen of te vinden. We voelen ons misschien wat doelloos in deze fase en merken dat we ons terugtrekken van anderen terwijl we onze pijn verwerken.
4. Reorganisatie en herstel. Terwijl we deze fase ingaan, voelt ons leven meer hoop. We kunnen beginnen te voelen dat onze harten en geesten kunnen worden hersteld. Net als bij de aanvaarding van Kübler-Ross betekent deze fase van reorganisatie en herstel niet dat we niet nog steeds verdriet of verlangen naar onze geliefde zullen voelen. Deze fase biedt ons echter een plaats van genezing en opnieuw contact maken met belangrijke mensen in ons leven voor ondersteuning. We vinden kleine manieren om dagelijks een gevoel van normaliteit in ons leven te herstellen.

Hoe te helpen

Vermijd het redden of repareren

Het kan zo moeilijk zijn om te weten wat je moet zeggen tegen iemand die verlies heeft ervaren. We doen ons best om comfort te bieden, maar soms kunnen onze beste inspanningen ontoereikend en nutteloos zijn. Een ding om te onthouden is dat de persoon die rouwt niet hoeft te worden gerepareerd. In onze pogingen behulpzaam te zijn, proberen we mensen te redden van hun pijn, zodat ze zich beter voelen. We bieden opbeurende, hoopvolle opmerkingen of proberen hen zelfs humor aan te bieden om hun pijn te verzachten. Hoewel de intentie positief is, kan deze benadering mensen het gevoel geven dat hun pijn niet gezien, gehoord of geldig is.

Forceer het niet

Een andere methode die mensen vaak gebruiken die de neiging hebben om fout te gaan, dwingt mensen om over hun pijn te praten als ze er niet klaar voor zijn.We willen zoveel om te helpen en voor de persoon om zich beter te voelen, dus we zijn van mening dat het sneller zal zijn als ze worden aangespoord om te praten en hun emoties te verwerken. Dit is niet noodzakelijk waar, en het kan zelfs een obstakel zijn voor hun genezing.

Maak jezelf toegankelijk

Een van de nuttigste dingen die we kunnen doen, is mensen ruimte bieden om te rouwen. Door dit te doen, laten we de persoon weten dat we beschikbaar en toegankelijk zijn als ze klaar zijn om te praten. We kunnen ze uitnodigen om met ons te praten, maar vergeet niet om begrip en validatie te geven als ze nog niet klaar zijn om te praten. Op dat moment kunt u hen eraan herinneren dat u beschikbaar bent wanneer zij zich er klaar voor voelen en niet aarzelt om naar u toe te komen.

Een woord van heel goed

Het is belangrijk om te onthouden dat iedereen anders omgaat met verlies. Hoewel je misschien zult merken dat je alle vijf stadia van verdriet ervaart, kun je ook merken dat het moeilijk is om je gevoelens onder te brengen in een van de fasen. Heb geduld met jezelf en je gevoelens in het omgaan met verlies. Gun jezelf de tijd om al je emoties te verwerken en wanneer je klaar bent om te praten over je ervaringen met geliefden of een professionele zorgverlener, doe dat dan. Als je iemand steunt die een dierbare heeft verloren, onthoud dan dat je niets speciaals hoeft te doen, maar laat hem de ruimte om erover te praten wanneer hij er klaar voor is.

Beslissingen nemen na het ervaren van verlies