Waarom patiënten (en artsen) de hiv-therapie uitstellen

In de VS is al lang bekend dat een groot deel van de patiënten die in aanmerking komen voor behandeling, zelfs indien geadviseerd over de voordelen van vroege antiretrovirale therapie (ART), dit zal afwijzen. Volgens de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention (CDC), van de 902.000 Amerikanen met de diagnose HIV, waren er in 2012 slechts 363.000 actief op ART.

Er werd grotendeels aangenomen dat een gebrek aan geduldige paraatheid en / of begrip de kern was van deze statistiek. Uit een onderzoek dat in 2013 door het Universitair Ziekenhuis Zürich is uitgevoerd, is echter gebleken dat de terughoudendheid om ART te initiëren niet alleen van toepassing is op patiënten, maar ook op hun artsen.

De studie, die werd uitgevoerd in 34 locaties in Europa en Australië, onderzocht patiënten die de diagnose hiv hadden en werden ten minste 180 dagen onder de zorg van een arts gehouden. Van de patiënten in het cohort werd 67% gediagnosticeerd van een tot vier jaar geleden, terwijl 28% vijf of meer jaar eerder was gediagnosticeerd.

Van de ondervraagde artsen had 78% vijf of meer jaar ervaring met de behandeling van HIV, terwijl 90% meer dan 50 HIV-positieve patiënten onder hun hoede had.

Eerdere belemmeringen voor hiv-therapie

Uit eerdere onderzoeken bleek dat de belangrijkste belemmeringen voor therapie bij patiënten de hoge pilbelasting en een hoog potentieel voor geneesmiddelgerelateerde bijwerkingen waren. De tegenzin van de arts werd ondertussen grotendeels beïnvloed door factoren als voortdurend veranderende behandelrichtlijnen en tegenstrijdige meningen van deskundigen over de "juiste" tijd om ART te starten.

Met medicijnen van de huidige generatie die lagere pilbelasting en minder neveneffect hebben - evenals een beweging in de richting van de behandeling van HIV bij CD4-tellingen van 500 / ml en hoger - worden die barrières grotendeels verwijderd.In plaats daarvan lijken patiënten tegenwoordig minder op de hoogte te zijn van de voordelen van vroege therapie, terwijl artsen van mening zijn dat veel van hun patiënten gewoon niet bereid zijn om zich aan de behandeling te houden, waardoor ART vaak wordt uitgesteld, niet maanden, maar jaren achtereen. Volgens de enquête:

• 47% van de patiënten "wilde gewoon niet denken aan HIV."

• 50% van degenen die voor therapie in aanmerking kwamen, verklaarden dat ze 'niet klaar' waren, terwijl 33% zich 'ambivalent' voelde.

De belangrijkste aangehaalde redenen waren ofwel een "gebrek aan symptomen" of de houding dat "ik vertrouw op mijn lichaam om me te vertellen wanneer ik moet beginnen".

Artsen vertraagden daarentegen ART vaak omdat ze "de patiënt niet lang genoeg hadden gekend" of vonden dat de patiënt "te depressief" was om te beginnen. Bovendien:

• 93% van de ondervraagde artsen was van mening dat de huidige aanbevelingen voor behandeling geschikt waren voor hun patiënten.

• In de praktijk echter, startte slechts 51% ART voor patiënten met CD4-tellingen onder de 500 cellen / ml, terwijl slechts 16% van mening was dat het geschikt was voor patiënten met CD4-tellingen van meer dan 500 cellen / ml.

De ongelijkheid in deze cijfers benadrukt meer dan alleen een algemene terughoudendheid bij behandelaars. Ze kunnen in feite de aanhoudende twijfels weerspiegelen van degenen die richtlijnen gezien hebben die in het verleden in dezelfde richting zijn gaan bewegen, maar een paar jaar later terugtrekken wanneer onvoorziene gevolgen zich voordoen.

Bovendien suggereert het schijnbare onvermogen om houdingsdrempels te overwinnen dat de traditionele dialoog over de paraatheid van de patiënt nog niet is geëvolueerd om de huidige ontmanteling van het 'HIV-uitzonderlijk' van de afgelopen decennia weer te geven, waarbij patiëntautonomie vaak de geïnformeerde patiëntenzorg overstijgt. Als dit het geval is, is het misschien gewoon een kwestie van "een inhaalslag maken", terwijl beleidsmakers ernaar streven de kloof tussen klinisch bewijs en klinische praktijk te verkleinen.

Met hiv-tests die nu worden aanbevolen voor alle Amerikanen van 15-65 jaar oud, in plaats van alleen voor mensen in 'risicogroepen', wordt gehoopt dat het stigma en de verkeerde informatie over hiv aanzienlijk worden opgeheven.