De geschiedenis en prevalentie van HIV in Zuid-Afrika

Nergens ter wereld is de AIDS-epidemie verwoestender dan het Afrikaanse continent. Voor Zuid-Afrika voedde de politieke onrust en een lange geschiedenis van ontkenning van de overheid een epidemie aan die eind jaren negentig en het begin van de jaren 2000 rampzalige proporties had bereikt.

Zelfs vandaag, ondanks de dalende sterftecijfers en het grotere leiderschap op het front van de aids-oorlog, blijft het aantal nieuwe hiv-infecties jaar na jaar stijgen. Als gevolg daarvan blijft Zuid-Afrika het land met de grootste enkele populatie van HIV-geïnfecteerde mensen ter wereld.

Zuid-Afrikaanse demografie

Zuid-Afrika, gelegen op de zuidelijkste punt van het Afrikaanse continent, heeft ongeveer 48 miljoen inwoners (ongeveer een zesde zoveel als de VS), verspreid over 1,2 miljoen vierkante mijl (ongeveer een vierde van de grootte van Texas.

Het land heeft elf officiële talen, waaronder Engels, met een populatie van 79% zwart en 10% blank.

HIV-statistieken in Zuid-Afrika

Schattingen suggereren dat 5,7 miljoen Zuid-Afrikanen met HIV leven, wat neerkomt op ongeveer 12% van de bevolking (of bijna één op de acht inwoners). Aanvullende statistieken zijn als volgt.

• Het hiv-percentage onder volwassenen is vandaag meer dan 18% (of ongeveer één op de vijf mensen).
• Een op de vier mensen in de leeftijd van 15 tot 49 jaar wordt verondersteld te zijn geïnfecteerd met HIV.
• 45% van alle sterfgevallen in het land kan worden toegeschreven aan HIV.
• 13% van de Zuid-Afrikaanse zwarten is besmet met HIV versus 0,3% van de Zuid-Afrikaanse blanken.
• Naar schatting zijn er 600.000 weeskinderen als gevolg van aids.

Geschiedenis van HIV in Zuid-Afrika

De HIV-epidemie ontstond rond 1982 in Zuid-Afrika. Omdat het land echter midden in de ontmanteling van de apartheid verkeerde, werd het HIV-probleem voor het grootste deel genegeerd. In stilte, terwijl politieke onrust de media domineerde, begon HIV de kop op te steken, zowel in de homogemeenschap als in de kwetsbare zwarte bevolking.

Tegen het midden van de jaren negentig bleef de overheid, ondanks het feit dat de hiv-tarieven met 60% waren gestegen, traag reageren op wat een volksgezondheidsramp werd. Pas in de jaren negentig erkende president Nelson Mandela de reactie van zijn regering op de crisis, toen Zuid-Afrika al de grootste populatie was van mensen met hiv in de wereld.

In 2000 schetste het Zuid-Afrikaanse ministerie van Volksgezondheid een vijfjarig hiv / aids-plan, maar kreeg weinig steun van de Zuid-Afrikaanse president Thabo Mbeki. Na overleg met een groep ontkenners van AIDS onder leiding van Dr. Peter Duesberg, verwierp Mbeki de conventionele hiv-wetenschap en beschuldigde de groeiende aids-epidemie van armoede, kolonialisme en hebzucht.

Zonder steun van de overheid kwam het vijfjarenplan niet zo snel van de grond als gepland, en kwamen er maar weinig opdagen om te ontvangen van gratis antiretrovirale medicatie. In de tussentijd steeg het HIV-virus onder zwangere Zuid-Afrikaanse vrouwen van acht tienden van 1% in 1990 tot meer dan 30% in 2000.

Pas met het verwijderen van Mbeki uit zijn kantoor in 2008 heeft de regering stappen ondernomen om de catastrofe in te dammen en de inspanningen op te voeren om te worden wat tegenwoordig het grootste HIV-drugsprogramma ter wereld is.

De toenemende druk om uit te breiden werd echter ondermijnd door een verslechterende infrastructuur voor de volksgezondheid en de verzwakking van de Zuid-Afrikaanse munt onder president Jacob Zuma. Tot op heden zijn minder dan 30 minder mensen met hiv op therapie, terwijl de infectiegraad onder jongvolwassenen blijft toenemen, zonder dat er iets aan wordt gedaan.

Met de recente verkiezing van Cyril Ramaphosa als het hoofd van het Afrikaans Nationaal Congres (ANC), hopen velen dat de Zuid-Afrikaanse economie een ommekeer zal maken en daarmee ook de inspanningen om de hiv-inspanningen met het land te versterken.

Prevalentie van HIV en AIDS in Zuid-Afrika

Decennia lang was de heersende gedachte onder Zuid-Afrikanen dat HIV / AIDS een ziekte van de armen was.En dat blijft grotendeels waar, met weinig om de verspreiding van infecties in door armoede geteisterde gemeenschappen te stoppen.

Onder de meest getroffen;

• Jongeren in de leeftijd van 15 tot 24 jaar vormen het grootste deel van de HIV-besmette mensen in Zuid-Afrika, ongeveer 50%.
• Vrouwen zijn goed voor 55% van alle nieuwe infecties. Sociale en economische ongelijkheden, machteloosheid bij vrouwen en hoge aantallen verkrachtingen in Zuid-Afrika zijn de oorzaken van deze aantallen.
• Mannen die seks hebben met mannen (MSM) hebben een hoog risico op HIV in Zuid-Afrika, met een geschatte prevalentie van 33%. Een tekort aan hiv-specifieke diensten voor homoseksuele en biseksuele mannen, evenals culturele afkeuring in sommige gemeenschappen leiden de hoge tarieven.
• Arbeidsmigranten lopen een uitzonderlijk hoog risico op hiv, en sommige mijngemeenschappen vertonen een infectiepercentage van meer dan 60%. Alleen voor mannen geschikte populaties, verergerd door een hoge graad van commerciële sekshandel, werken samen om een ​​perfecte storm voor infectie te creëren.

Successen in de Zuid-Afrikaanse HIV-strijd

Het zou oneerlijk zijn om te zeggen dat het beeld allemaal doemdenken is geweest voor Zuid-Afrika. Een van zijn grootste successen was de vermindering van overdracht van moeder op kind (MTCT) op HIV. Met betere surveillance in prenatale klinieken en wijdverbreid gebruik van profylactische hiv-medicijnen, zakte het percentage van MTCT van 8% in 2008 tot 2,7% in 2012.

Als gevolg hiervan is ook het aantal sterfgevallen onder HIV bij kinderen gedaald met 20%. Desondanks is de implementatie van antiretrovirale therapie bij kinderen ver achter bij volwassenen en meer dan 70% van alle sterfgevallen door moeders in Zuid-Afrika toegeschreven aan HIV.