ACL tranen en chirurgie bij volwassenen

Letsel aan het voorste kruisband (ACL) is een veel voorkomende sportgerelateerde blessure waar we vaak over praten bij jonge, atletische mensen. Echter, met individuen die hun 40s, 50s en zelfs later in het leven doorgaan met atletische activiteiten, komen dezelfde letsels steeds vaker voor bij een oudere populatie.

De vraag rijst of een ACL-scheur in iemand ouder dan 40 jaar hetzelfde is als iemand die op de middelbare school of universiteitsonderwijs zit? Zijn de behandelingen hetzelfde? Zijn de resultaten van chirurgische ingrepen hetzelfde? Wat moet een volwassen volwassene die een ACL-traan ondersteunt, ervoor zorgen dat ze hun actieve levensstijl kunnen hervatten?

Een verouderende ACL

Naarmate we ouder worden, is het normaal dat we zowel tekenen van veroudering bestrijden als negeren. Door actief te blijven, goed te eten en een gezonde levensstijl te leiden, kunnen we vele activiteiten blijven voortzetten tot ver in onze midden- en latere jaren. Ondanks onze inspanningen levert ons lichaam echter nog steeds tekenen van veroudering op.We zijn gewend aan veel van deze symptomen, waaronder grijzend haar, rimpels in de huid of andere aspecten van veroudering die we ons best doen om het te verdoezelen.

Maar er zijn ook tekenen van veroudering die we ook niet zien. Zelfs de ligamenten in ons lichaam zullen veranderen naarmate we ouder worden. Tegen de tijd dat we de leeftijd van 40 jaar hebben bereikt, vertoont bijna iedereen enkele chronische degeneratieve veranderingen binnen hun voorste kruisband. In het bijzonder worden de vezels die het ligament vormen minder georganiseerd en vertonen tekenen van achteruitgang. Het aantal stamcellen in de VKV neemt in de loop van de tijd af en de cellulaire activiteit binnen het ligament begint af te nemen.

Al deze kenmerken zijn normaal, maar ze leiden wel tot belangrijke veranderingen in het ligament. Daarom is het belangrijk om mensen van in de veertig en ouder een beetje anders te denken dan hoe we de ACL van een tiener of 20-iets zouden kunnen beschouwen.

ACL-verwondingen bij volwassenen

Heel erg zoals verwondingen in adolescentie en jonge volwassenen, komen de meeste ACL-scheuren in de volwassen bevolking voor tijdens sportieve of atletische activiteiten. Blessures kunnen ook optreden als gevolg van vallen, werkongevallen en botsingen met motorvoertuigen. Typische symptomen van een ACL-scheur omvatten:

• Pijn in de aangedane knie
• Zwelling van het gewricht
• Symptomen van instabiliteit / uitademen van de knie

Mensen die ervan worden verdacht hun ACL te hebben gescheurd, moeten door een medische zorgverlener worden beoordeeld. Specifieke informatie over de aard van de verwonding en onderzoeksmanoeuvres kan helpen bepalen of de ACL is beschadigd.

Specifieke tests worden uitgevoerd om de stabiliteit van het kniegewricht te evalueren. Als er bezorgdheid bestaat over een mogelijke ACL-scheuring, zal meestal een beeldvormende test worden verkregen om de diagnose te bevestigen. De beste test om de ACL te evalueren is meestal een MRI. Bovendien worden röntgenfoto's aanbevolen, omdat mensen die ouder zijn dan 40 jaar vaak gepaard kunnen gaan met artritis, wat van invloed kan zijn op behandelbeslissingen. Om die reden worden röntgenfoto's routinematig verkregen om de algehele gezondheid van het gewricht te evalueren.

Regel van derden

Niet alle ACL-tranen vereisen dezelfde behandeling en niet alle mensen die een ACL-traan dragen, zullen dezelfde symptomen hebben. Om deze redenen kunnen er opties zijn als het gaat om het bepalen van de beste behandeling voor u. Een manier om na te denken over ACL-tranen en de juiste behandeling is de zogenaamde 'regel van derden'.

Hoewel niet op wetenschappelijke basis, kan de regel van derden helpen verschillende categorieën mensen te onderscheiden die baat kunnen hebben bij verschillende soorten behandeling van ACL-verwondingen. De regel van derden bestaat uit drie categorieën individuen die een ACL-traan hebben opgelopen:

• Copers: Een coper is een persoon die in staat is om zijn normale activiteitenniveau te hervatten na het ondersteunen van een ACL-traan zonder enige vorm van chirurgische ingreep. Deze personen mogen geen symptomen van ernstige instabiliteit ervaren of zij mogen niet deelnemen aan activiteiten die hen symptomen van instabiliteit veroorzaken. Hoe dan ook, ze zijn in staat om al hun activiteiten uit te voeren zonder enige vorm van chirurgische ingreep.
• Adapters: Een adapter is een persoon die een ACL-scheurtje vasthoudt en uiteindelijk zijn activiteitsniveaus aanpast zodat deze geen symptomen meer ondervinden van instabiliteit van het kniegewricht. Een adapter kan bijvoorbeeld iemand zijn die zijn knie verwondde met het spelen van recreatief voetbal en niet in staat was om terug te keren naar het voetbal, maar besloot dat fietsen op sport goed genoeg was. Hoewel ze hun niveau van voortijdig letsel niet hervatten, konden ze hun activiteiten aanpassen om gezond en actief te blijven.
• Noncopers: Een niet-coper is iemand die chirurgisch ingrijpen nodig heeft omdat zijn gevoel van instabiliteit van de knie voortduurt met zijn gekozen activiteitsniveau. Ze kunnen niet gezond en actief blijven omdat hun symptomen van kniegewrichtinstabiliteit interfereren met hun favoriete levensstijl.

De regel van derden suggereert dat ongeveer een derde van alle mensen die een ACL-blessure hebben, zich in elk van deze drie categorieën zal bevinden. Zoals gezegd, dit is niet wetenschappelijk onderzocht, maar het is een redelijke manier om de verschillende opties voor behandeling te overwegen. Nadenken over de categorie waarin u zou kunnen passen, kan u helpen het meest geschikte behandeltraject te bepalen.

Voor mensen in de leeftijd van 40 jaar en ouder kan de aanpassing veel aangenamer zijn dan voor een sporter op de middelbare school die probeert terug te keren naar zijn sport. Door uw doelen en uw symptomen te overdenken, kunt u bepalen welke categorie het beste bij uw situatie past. Als je merkt dat je in staat bent om het hoofd te bieden of je kunt aanpassen, dan is niet-chirurgische behandeling alles dat je nodig hebt. Als u niet in staat bent om met uw beperkingen om te gaan, kan een chirurgische ingreep een noodzakelijke behandeling zijn.

Niet-chirurgisch management

De doelen van niet-chirurgisch management zijn tweeledig, ten eerste, om zwelling, pijn en ontsteking te verminderen. Ten tweede, en vooral, is het herstellen van de normale functie en het optimaliseren van de stabiliteit en kracht van het kniegewricht. Niet-chirurgisch management moet niet worden verward met niet-behandeling. In feite vereist niet-chirurgisch management een aanzienlijke hoeveelheid tijd, moeite en motivatie om het meest effectief te zijn.

Het herstellen van mobiliteit en kracht is redelijk eenvoudig, maar het verbeteren van de functie en proprioceptie van het kniegewricht zijn cruciale elementen voor het optimaliseren van de niet-chirurgische behandeling van ACL-knieblessures. Er zijn veel versterkingsprogramma's voorgesteld, hoewel er niet is vastgesteld dat één enkel rehabilitatieprogramma superieur is. Programma's moeten zich niet alleen richten op de sterkte van de quadriceps en hamstrings, maar ook op de algehele kernsterkte en stabiliteit.

Chirurgische behandeling

Vroeger was de ACL-reconstructie-operatie voorbehouden aan jonge atleten, en mensen boven de leeftijd van 40 jaar werden geadviseerd om een ​​niet-chirurgische behandeling te ondergaan. Echter, verbeterde chirurgische technieken en hogere verwachtingen van atleten in hun midden en latere jaren hebben geleid tot een toename van het aantal chirurgische reconstructies die worden uitgevoerd in de jaren 40 en 50 van de mens, en zelfs daarbuiten.

Personen in deze leeftijdsgroep die ACL-reconstructie overwegen, zouden minimale artritis in hun kniegewricht moeten hebben. Als ze meer uitgebreide artritis hebben, is ACL-reconstructie over het algemeen niet zinvol.

Chirurgische behandeling van een gescheurde ACL bij iemand van middelbare leeftijd is vergelijkbaar met de behandeling bij een jongere populatie. Opties voor chirurgische behandeling zijn vergelijkbaar, inclusief opties voor het kiezen van het type transplantaat dat wordt gebruikt om de gescheurde ACL te reconstrueren. Bij jongere patiënten is een veel significanter verschil opgemerkt tussen het gebruik van iemands eigen weefsel en donorweefsel, maar dat is niet gevonden bij mensen die een ACL-reconstructie ondergaan in de leeftijd van 40 jaar en ouder.

Recent onderzoek heeft geleid tot de aanbeveling dat jonge patiënten in hun tienerjaren en 20-jarigen een ACL-reconstructie hebben waarbij gebruik wordt gemaakt van hun eigen weefsel vanwege een veel groter risico op hernieuwde schade wanneer donortransplantaten worden gebruikt. Bij mensen ouder dan 40 jaar oud, is donorweefsel echter niet in verband gebracht met een toename van de nasleep van de ACL. Om die reden zullen de meeste patiënten van 40 jaar en ouder donorweefsel kiezen wanneer hun ACL wordt gereconstrueerd.

De resultaten van ACL-reconstructie bij mensen ouder dan 40 jaar oud waren over het algemeen gunstig. In vergelijking met mensen die voor een niet-chirurgische behandeling kozen, bleek dat degenen die hun ACL-reconstructie chirurgisch hadden ondergaan, meer atletische activiteit vertoonden en minder langdurig knie-ongemak hadden. De complicaties en risico's die samenhangen met ACL-reconstructie zijn vergelijkbaar met die bij jonge patiënten.

Oudere patiënten

ACL-behandeling is goed bestudeerd in de jonge, atletische bevolking. Behandelingen zijn zorgvuldig geëvalueerd bij atleten van middelbare scholen en universiteitsstudenten. Er zijn echter weinig gegevens om de behandeling van mensen in de leeftijd van 40, 50 en verder te begeleiden. Met mensen die in deze decennia doorgaan met sportieve activiteiten met hoge intensiteit, speelt chirurgische interventie zeker een rol, maar die rol vinden was moeilijk.

Controverses over hoe de behandeling van ACL bij deze oudere populatie het beste kan worden beheerd, blijven bestaan. We weten dat niet-chirurgische behandeling vaak effectief is, maar veel actieve patiënten aarzelen om een ​​onderzoek naar niet-chirurgische interventie te overwegen, waardoor de definitieve behandeling mogelijk wordt uitgesteld. Er is ook controverse over hoeveel artritis in het kniegewricht te veel is om ACL-reconstructie te overwegen.

We weten dat milde artritis over het algemeen goed wordt verdragen, terwijl geavanceerde bot-op-bot artritis een contra-indicatie is voor ACL-reconstructie. Wat te doen voor mensen in het midden van gematigde degeneratieve artritis blijft echter onduidelijk. Ten slotte, de mate waarin artritis kan evolueren als gevolg van ACL-letsel en mogelijk omdat van ACL-chirurgie, is ook onduidelijk.

Een woord van Erg goed

Het bepalen van de ideale behandeling voor personen in de leeftijd van 40, 50 en verder kan een beetje anders zijn dan voor een atleet van middelbare of universiteits leeftijd. Factoring in atletische verwachtingen, de mate van artritis in het gewricht en de revalidatie na een operatie kunnen allemaal factoren zijn die van invloed zijn op de behandelingsbeslissing. Als u deze problemen met uw arts bespreekt, kan dit helpen om de beste behandeling voor uw situatie te begeleiden.

• Delen
• Omdraaien
• E-mail
• Tekst

Heeft deze pagina je geholpen? Bedankt voor uw feedback! Wat zijn jouw zorgen? Artikel Bronnen

• Salzler MJ, Chang J, Richmond J. "Beheer van voorste kruisbekkenletsel bij volwassenen Leeftijd> 40 jaar" J Am Acad Orthop Surg. 2018 Aug 15; 26 (16): 553-561. DOI: 10.5435 / JAAOS-D-16-00730.