RAEB is refractaire bloedarmoede met overmatige ontploffing

Refractaire anemie met overmatige ontploffing, of RAEB, verwijst naar een stoornis van de bloedvormende cellen. RAEB is een van de zeven typen van dergelijke aandoeningen, of myelodysplastische syndromen (MDS), erkend door de classificatie van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), die een onderscheid maakt tussen twee categorieën RAEB: RAEB-1 en RAEB-2.

Beide vormen hebben over het algemeen een moeilijke prognose: gepubliceerde gemiddelde overlevingstijden (nu gedateerd) variëren van 9-16 maanden. RAEB wordt ook geassocieerd met een verhoogd risico op progressie tot acute myeloïde leukemie - een kanker van de bloedvormende cellen van het beenmerg.

RAEB, een type MDS, begrijpen

Myelodysplastisch syndroom, of MDS, verwijst naar de familie van zeldzame bloedaandoeningen waarbij het beenmerg niet voldoende gezonde rode bloedcellen, witte bloedcellen of bloedplaatjes produceert. RAEB is een relatief veel voorkomend type MDS en helaas is het een vorm met een hoger risico van MDS.

Net als andere vormen van MDS, treft RAEB meestal mensen die ouder zijn dan 50 jaar, maar het kan ook voorkomen bij jongere personen en de oorzaak is momenteel onbekend.

Wanneer een persoon een vorm van MDS heeft, zoals RAEB, kan het beenmerg veel onderontwikkelde of onvolgroeide cellen produceren die vaak vreemde vormen, maten of uiterlijken hebben, vergeleken met de gezonde. Deze vroege, juveniele versies van bloedcellen worden blastcellen genoemd, een term die vaak wordt gebruikt bij de bespreking van leukemie. Inderdaad, vandaag de dag zien veel wetenschappers MDS als een vorm van bloed- en beenmergkanker.

Voor deze aandoeningen zijn verschillende classificatiesystemen gebruikt. Het WHO-classificatiesysteem probeert de soorten MDS te bepalen, met aandacht voor de prognose voor een bepaalde aandoening. WHO herkent momenteel 7 soorten MDS, en samen zijn RAEB-1 en RAEB-2 goed voor ongeveer 35-40 procent van alle gevallen van MDS.

• Refractaire cytopenie met unilineage dysplasie (RCUD)
• Refractaire anemie met geringde sideroblasten (RARS)
• Refractaire cytopenie met multilineage dysplasie (RCMD)
• Refractaire anemie met teveel blasten-1 (RAEB-1)
• Refractaire anemie met teveel blasten-2 (RAEB-2)
• Myelodysplastisch syndroom, niet geclassificeerd (MDS-U)
• Myelodysplastisch syndroom geassocieerd met geïsoleerde del (5q)

Deze bovenstaande namen verwijzen vaak naar hoe de bloed- en beenmergcellen verschijnen, wanneer ze onder de microscoop worden onderzocht. De achternaam in de bovenstaande lijst wordt echter bepaald door een bepaalde mutatie, of chromosoomverandering, in het genetisch materiaal van de bloedvormende beenmergcellen.

In het geval van RAEB (beide typen) bestaat de naam uit twee delen: de ongevoelige bloedarmoede; en de overtollige ontploffing. Bloedarmoede, in het algemeen, is een gebrek aan voldoende gezonde rode bloedcellen. Refractaire anemie betekent dat de bloedarmoede niet te wijten is aan een van de bekende veel voorkomende oorzaken van bloedarmoede en dat bloedarmoede in het algemeen alleen gecorrigeerd wordt met bloedtransfusies. Wanneer een persoon vuurvaste bloedarmoede heeft en testen een groter aantal onrijpe blastcellen onthullen dan normaal, is het een ongevoelige bloedarmoede met overmatige ontploffing.

Het is mogelijk dat een persoon met RAEB ook lage tellingen heeft in de andere cellen die door het beenmerg worden gevormd. Mensen met RAEB kunnen refractaire anemie (lage rode bloedcellen), vuurvaste neutropenie (lage neutrofielen), refractaire trombocytopenie (lage bloedplaatjes) of een combinatie van de drie hebben.

RAEB is een risicovolle vorm van MDS

Voor patiënten met de diagnose MDS is het belangrijk om het risiconiveau te bepalen. Sommige vormen van MDS zijn laag risico, andere tussen-risico's, en anderen met een hoog risico. Zowel RAEB als RCMD worden als risicovolle vormen van MDS beschouwd. Toch hebben niet alle patiënten met RAEB dezelfde prognose. Andere factoren spelen een rol, zoals leeftijd, algehele gezondheid, kenmerken van de ziekte en de genetica van de betrokken botvormende cellen.

Diagnose

Wanneer een MDS wordt vermoed, moet een beenmergbiopsie en -aspiratie worden uitgevoerd. Dit omvat het verkrijgen van beenmergmonsters en het naar het laboratorium sturen voor analyse en interpretatie.

De diagnose wordt gesteld op basis van hoe de cellen onder de microscoop verschijnen, hoe ze worden gekleurd met verschillende sets kleurstoffen en markers die het gebruik van antilichamen als tags inhouden, en, in het geval van meer geavanceerde subtypes van MDS, iets dat flowcytometrie wordt genoemd. Flowcytometrie is een techniek waarmee cellen met bepaalde kenmerken kunnen worden geïdentificeerd en uit de grotere celpopulatie in een bepaald monster kunnen worden gesorteerd.

Types

Beide vormen (1 en 2) van RAEB gaan gepaard met het risico van progressie naar acute myeloïde leukemie (AML). Bovendien kan een patiënt met MDS met een hoog risico, zoals RAEB, bezwijken voor beenmergfalen, zonder progressie naar AML, en dus is de aandoening vaak alleen levensbedreigend, zonder progressie naar leukemie.

RAEB-gerelateerde terminologie

RAEB-classificatie is afhankelijk van een goed begrip van verschillende termen:

• Beenmergholten tellen : Een monster van uw beenmerg wordt verkregen en het aantal abnormale, onrijpe blastcellen wordt gemeten.
• Perifeer bloedblastental: Een monster van uw bloed uit een ader wordt met een naald getrokken en het aantal abnormale, onrijpe blastcellen wordt gemeten.
• Auer-staven : Dit is iets waar de doktoren naar op zoek zijn als ze je explosies onder de loep nemen. Ook al heten ze Auer "hengels", ze komen eigenlijk in veel verschillende vormen en maten. Ze zijn klein - kleiner dan de kern en ze zijn te vinden in het cytoplasma. Vaak zijn ze naaldvormig met puntige uiteinden, maar ze kunnen kommavormig zijn, ruitvormig of lang en meer rechthoekig.

Op basis van de aanwezigheid of afwezigheid van de bovenstaande bevindingen, is een persoon vastbesloten om RAEB-1 of RAEB-2 als volgt te hebben:

Patiënten worden gediagnosticeerd met RAEB-1 als ze hadden ofwel (1) een beenmergontploffing tussen 5 en 9 procent van ten minste 500 getelde cellen of (2) een perifere blastelling tussen 2 en 4 procent van ten minste 200 getelde cellen, en (3) afwezige Auer-staven. De aanwezigheid van criterium 1 of 2 plus 3 classificeert een MDS-geval als RAEB-1.

De kans dat RAEB-1 verandert in acute myeloïde leukemie wordt geschat op ongeveer 25 procent.

Patiënten worden gediagnosticeerd met RAEB-2 als ze hadden ofwel (1) een beenmergontladingstelling tussen 10 en 19 procent van ten minste 500 getelde cellen of (2) een perifere blastelling tussen 5 en 19 procent van ten minste 200 getelde cellen, of (3) Auer-staven detecteerbaar. De aanwezigheid van criteria 1, 2 of 3 classificeert een MDS-geval als RAEB-2.

Geschat wordt dat de kans dat RAEB-2 verandert in acute myeloïde leukemie kan oplopen tot 33 tot 50 procent.

Wat is RAEB-T?

U kunt de uitdrukking 'refractaire anemie met teveel blasts in transformatie' of RAEB-T tegenkomen. Deze term is eigenlijk opgegeven in de huidige WHO-classificatie van myelodysplastische syndromen.

De meeste patiënten die eerder tot deze categorie behoorden, zijn nu geclassificeerd als hebben acute myeloïde leukemie. In een ander classificatiesysteem, de Frans-Amerikaans-Britse (de FAB-classificatie), waren patiënten ingedeeld in de RAEB-T-categorie als ze ofwel (1) een beenmergontstekingstelling tussen 20 en 30 procent hadden, (2) een perifere blastelling van ten minste 5 procent, of (3), Auer-staafjes detecteerbaar, ongeacht de blastelling.

Er blijft enige controverse over de waarde van het categoriseren van RAEB-T zoals in het FAB-systeem, los van "AML-20-30", zoals in het WHO-systeem. Verschillende grote klinische onderzoeken in de afgelopen jaren hebben de term RAEB-T gebruikt, ondanks de wijzigingen in het WHO-classificatiesysteem.Voor patiënten en zorgaanbieders lijkt het erop dat het belangrijk kan zijn om te weten dat er overlappende terminologie is, om niet de kans te missen om deel te nemen aan een klinische proef.

Hoe wordt RAEB behandeld?

De behandeling van RAEB verschilt voor verschillende scenario's. De leeftijd en algehele gezondheid van het individu kunnen van invloed zijn op dergelijke behandelbeslissingen. Patiënten met RAEB moeten updates over hun immunisaties ontvangen en rokers met RAEB worden aangemoedigd om te stoppen met roken. Tekenen dat de RAEB mogelijk vordert, zijn onder meer frequente infecties, abnormale bloedingen, blauwe plekken en de behoefte aan frequentere bloedtransfusies.

Niet alle patiënten met MDS vereisen onmiddellijke behandeling, maar patiënten met symptomatische lage aantallen (anemie, trombocytopenie, neutropenie met recidiverende infecties) doen dit, en dit omvat de meeste patiënten met MDS met een hoge of zeer hoge risicograad (inclusief RAEB-2, dat de hoogste vertegenwoordigt). graad van MDS met de slechtste prognose).

Praktijkrichtlijnen van het National Comprehensive Cancer Network (NCCN) bevatten de algehele gezondheid en prestaties van een individu, het International Prognostic Scoring System (IPSS) en herziene IPSS (IPSS-R) MDS-risicocategorieën en andere ziektekenmerken om managementbeslissingen te helpen leiden. Er is echter geen "one size fits all" -benadering voor de behandeling van personen met RAEB.

Er zijn in het algemeen drie categorieën van behandeling: ondersteunende zorg, therapieën met lage intensiteit en therapieën met hoge intensiteit. Deze behandelingen worden hieronder uitgelegd:

• Ondersteunende zorg omvat antibiotica voor infecties en rode bloedplaatjes en bloedplaatjestransfusies voor symptomatische lage tellingen.
• Lage intensiteit therapieën omvatten bloedcelgroeifactoren, andere middelen zoals azacitidine en decitabine, immunosuppressieve therapie en lage intensiteit chemotherapie. Deze behandelingen kunnen poliklinisch worden toegediend en kunnen de symptomen en kwaliteit van leven verbeteren, maar ze genezen de aandoening niet.
• Hoge intensiteit therapieën omvatten een combinatie van chemotherapie en allogene beenmergtransplantatie. Deze therapieën vereisen een ziekenhuisopname en lopen het risico van levensbedreigende bijwerkingen, maar ze kunnen ook sneller de bloedtellingen verbeteren dan een minder intensieve therapie en kunnen de manier waarop de aandoening normaal verloopt, veranderen. Alleen bepaalde individuen zijn kandidaten voor therapieën met hoge intensiteit.

Klinische proeven zijn ook een optie voor sommige patiënten. Nog niet zo lang geleden was er in feite een klinisch onderzoek dat voordelen liet zien met decitabine, in vergelijking met de beste ondersteunende zorg, bij oudere patiënten met anemie met teveel blasts in transformatie (RAEBt).

Een woord van heel goed

Als u de diagnose RAEB-1, RAEB-2 of een ander type MDS hebt gekregen dat als risicovol zou worden beschouwd, praat dan met uw zorgteam over uw opties.

Voor patiënten met MDS met een hoger risico, zijn azacitidine (5-AZA, Vidaza) en decitabine (Dacogen) twee geneesmiddelen die door de FDA zijn goedgekeurd voor MDS, die het team dat verantwoordelijk is voor uw zorg in overweging kan nemen. Deze medicijnen zijn zogenaamde hypomethylerende stoffen.

Verschillende consensusgroepen hebben aangegeven dat, voor MDS met een hoger risico, allogene HSCT (beenmergtransplantatie) of therapie met hypomethylerende middelen onmiddellijk moet worden gestart. Allogene HSCT (beenmergtransplantatie van een donor) is de enige potentieel curatieve benadering van MDS, maar het is helaas een realistische optie voor veel te weinig patiënten, vanwege de oudere leeftijdsgroep die wordt getroffen door MDS, met co-incidentie chronische gezondheid aandoeningen en andere patiëntspecifieke factoren.