Waar ligt liefde in de hersenen?

Het maakt niet uit wat je hebt gehoord, je houdt helemaal nergens van met je hele hart. Je houdt van de diepten van je ventrale tegmentale gebied, je hypothalamus, je nucleus accumbens en andere vitale delen van de hersenen.

In de laatste twee decennia hebben wetenschappers zich aangesloten bij de menigte van dichters, filosofen, kunstenaars en anderen die ernaar streven de wegen van liefde te begrijpen. Wetenschappelijke technieken om te onderzoeken hoe de hersenen van de liefde genieten variëren van dierproeven tot traditionele onderzoeken tot geavanceerde radiologische technieken, zoals functionele magnetische resonantiebeeldvorming (fMRI) en positronenemissie tomografie (PET).

Volgens Dr. Helen Fisher, een van de meest vooraanstaande onderzoekers op het gebied van menselijke genegenheden, kan liefde worden onderverdeeld in drie belangrijke systemen van de hersenen: seks, romantiek en gehechtheid. Elk systeem omvat een ander netwerk in de hersenen, waarbij verschillende bestanddelen, hormonen en neurotransmitters betrokken zijn in verschillende stadia van de relatie.

The Sex Drive

Lust komt voornamelijk voort uit de hypothalamus, een gebied in de hersenen dat ook zulke fundamentele verlangens als honger en dorst beheerst. De hypothalamus is nauw verbonden met het autonome zenuwstelsel dat onze hartslag regelt en hoe snel we ademen. Specifieke receptoren op de hypothalamus voor hormonen zoals testosteron - die ook in jou bestaat, dames - ontsteek verbindingen met allerlei lichamelijke reacties. Het resultaat is een sterke, bekende drang naar reproductie.

Het romantische systeem

Dit is de boosdoener achter menig poëziepasje van de hele nacht. Dit is de reden waarom geliefden vechten tegen legers, zwemmen oceanen, of honderden kilometers lopen om samen te zijn. Kortom, ze zijn hoog. Imaging-onderzoeken bevestigen dat nieuwe geliefden grote hoeveelheden activiteit hebben in het ventrale tegmentale gebied en nucleus accumbens, dezelfde beloningssystemen die afgaan als reactie op het inhaleren van een lijn van cocaïne. Deze regio's worden overspoeld met de neurotransmitter dopamine, een chemische stof die ons in de richting van een waargenomen beloning drijft. Andere chemicaliën die verband houden met stress en opwinding zijn eveneens verhoogd, zoals cortisol, fenylefrine (aangetroffen in chocolade) en norepinefrine. Een neurotransmitter die serotonine wordt genoemd, heeft weinig vroege romantische liefde. Serotonine kan ook een lage zijn in obsessief-compulsieve stoornis, depressie en angst. Het resultaat is een obsessief nastreven van het gewenste, een meedogenloze optimisme en zelfs een soort verslaving.

Het genegenheidssysteem

Dit is waarom sommige mensen bij elkaar blijven als de dopaminerge sensatie verdwenen is. Bij dieren zijn de verantwoordelijke chemicaliën oxytocine en vasopressine. Interessant is dat deze kalmerende chemicaliën worden afgescheiden door dezelfde hypothalamus die onze lust voedt.

Sommigen zullen de bovenstaande systemen zien als een soort van progressie in een relatie. Eerste lust ("hey, hij of zij is schattig"), dan romantiek ("ik zal een liefdeslied schrijven"), dan huwelijk (rustiger en gezelliger). Hoewel het waar is dat deze aspecten van onze hersenen en onze relaties in de loop van de tijd veranderen, is het belangrijk om te onthouden dat ze nooit afnemen tot niets en vaak op belangrijke manieren interacteren. Bijvoorbeeld, oxytocine en vasopressine zijn ook verbonden met het dopamine-beloningssysteem. Misschien is dat waarom het een goed idee is om de romance af en toe op te frissen, zodat genegenheid kan bloeien.

Hartpijn of hoofdpijn?

Relaties veranderen. Soms evolueren ze naar iets dat eeuwig duurt, en meestal doen ze dat niet. De meesten van ons dateren vóór het huwelijk, doorlopen een reeks relaties voordat ze 'die ene' ontmoetten. En helaas is het niet ongewoon dat "de persoon" een ex-echtgenoot wordt.

Onderzoekers die foto's van de hersenen hebben gemaakt bij mensen die net een break-up hebben ondergaan, zien veranderingen in het ventrale tegmentale gebied, ventrale pallidum en putamen, die allemaal spelen wanneer een beloning onzeker is. Hoewel dit misschien te veel in de studie te lezen is, is onzekerheid zeker gebruikelijk na een breuk. Gebieden in de orbitofrontale cortex die betrokken zijn bij obsessief-compulsief gedrag en bij woedebeheersing lichten ook aanvankelijk op, hoewel deze extra activiteit na verloop van tijd kan vervagen. In 2011 publiceerden onderzoekers functionele MRI-bevindingen die suggereren dat de hersenen geen onderscheid maken tussen de pijn van sociale afwijzing en de pijn van lichamelijk letsel, hoewel deze resultaten en methoden in twijfel zijn getrokken. Het is niet verrassend dat veranderingen in andere neurale netwerken die betrokken zijn bij ernstige depressies ook zijn waargenomen na een breuk.

Evoluerende theorieën

Hoe en of evolutie heeft bijgedragen aan het vormgeven van menselijke paringsgewoonten is een onderwerp dat vaak tot een levendig debat leidt. Bijvoorbeeld, omdat mannen miljoenen meer sperma produceren dan vrouwen eieren produceren, is er een theorie dat de paarstrategie van vrouwen meer gericht zal zijn op het beschermen en voeden van de relatief weinig reproductieve mogelijkheden die ze heeft, terwijl mannen "voorgeprogrammeerd" zijn om te verspreiden hun zaad ver en wijd.

Deze theorie is echter waarschijnlijk simplistisch, omdat er geen rekening wordt gehouden met een aantal andere factoren. Bijvoorbeeld, bij soorten waar het voeden van een pasgeboren kind samenwerking van de ouders vereist, komt monogamie vaker voor. Dr.Helen Fisher heeft een "vierjaarlijkse" theorie voorgesteld, die een piek in de echtscheidingspercentages in het vierde huwelijksjaar toeschrijft aan het idee dat dit is wanneer een kind de meest kwetsbare fase van zijn jeugd heeft doorgemaakt en kan worden verzorgd door een ouder. De "vierjarige" theorie is enigszins flexibel. Als het paar bijvoorbeeld een ander kind heeft, kan de periode worden verlengd tot de beruchte 'zeven jaar durende jeuk'.

Niets van dit alles verklaart echter die benijdenswaardige koppels die hun hele leven samen hand in hand gaan in de schemering van hun jaren. Het is ook belangrijk om te onthouden hoe ingewikkeld het onderwerp menselijke affectie is. Onze cultuur, onze opvoeding en de rest van het leven helpen om die chemicaliën en netwerken te veranderen. De complexiteit van Love betekent dat vragen over de aard van liefde nog vele jaren dichters, filosofen en wetenschappers zullen fascineren.