Diagnose en behandeling van Mycoplasma Genitalium

Mycoplasma genitalium (MG) is pas sinds kort erkend als een belangrijk gezondheidsrisico. Het is een relatief veel voorkomende bacterie die werd ontdekt in de jaren tachtig. Op dat moment werd mycoplasma als ongevaarlijk beschouwd, in feite "liftend" op de rug van andere ziekten in plaats van alleen ziekte te veroorzaken.

Tegenwoordig is dat niet langer waar. Men denkt dat Mycoplasma genitalium een ​​belangrijke oorzaak is van seksueel overdraagbare aandoeningen (SOA's), waarbij wetenschappers nog maar net beginnen met het geven van de volledige aandacht die het verdient.

Mycoplasma Genitalium begrijpen

Het is nu duidelijk dat Mycoplasma genitalium de primaire in plaats van secundaire oorzaak is van vele infecties, waaronder vormen van bacteriële vaginose (BV) en niet-gonokokken urethritis (NGU). Het is ook geassocieerd met bekkenontsteking (PID) en betrokken bij andere infecties die ooit aan andere bacteriën zijn toegeschreven.

Over het algemeen zijn de meeste gevallen van MG asymptomatisch. Als symptomen verschijnen, zijn ze grotendeels niet-specifiek en gemakkelijk aangezien voor andere soa's zoals chlamydia en gonorroe. Mycoplasma genitalium-symptomen verschillen ook aanzienlijk bij vrouwen en mannen:

• Vrouwen hebben last van vaginale jeuk, branden bij het plassen en pijn tijdens het vrijen. Ze kunnen ook merken dat ze bloeden tussen de menstruatie of na de seks. MG wordt ook geassocieerd met bacteriële vaginose, waarvan de symptomen een visachtige geur na geslacht en veranderingen in vaginale afscheiding kunnen omvatten.
• Mannen, aan de andere kant, kunnen urethrale afscheiding ervaren, branden bij urineren en pijn en zwelling van de gewrichten (artritis). MG is de meest voorkomende oorzaak van niet-chlamydiale niet-gonococcale urethritis bij mannen.

Uitdagingen bij het diagnosticeren van Mycoplasma Genitalium

De belangrijkste belemmering voor het diagnosticeren van MG is dat er geen goedgekeurde bloedtest is om infectie te bevestigen. Directe diagnose vereist een bacteriecultuur, die tot zes maanden kan duren om te groeien. Er zijn andere manieren om mycoplasm genitalium direct te identificeren, maar die tests zijn meestal voorbehouden voor onderzoek.

Hierdoor wordt MG meestal vermoedelijk gediagnosticeerd. Met andere woorden, een arts zal aannemen dat MG de oorzaak is van de symptomen van een persoon nadat hij zich heeft ingespannen om alle andere opties uit te sluiten.

Voor de meeste ervaren clinici van tegenwoordig wordt algemeen aangenomen dat MG betrokken is bij zowel BV- als NGU-infecties. Volgens de Centers for Disease Control and Prevention wordt 15 tot 20 procent van de niet-gonococcale urethritis-gevallen direct veroorzaakt door MG. MG is betrokken bij één op de drie gevallen van aanhoudende of terugkerende urethritis.Mycoplasma kan ook worden gedetecteerd bij 10 tot 30 procent van de vrouwen met symptomen van cervicale ontsteking of infectie.

Uitdagingen bij het diagnosticeren van Mycoplasma Genitalium

Mycoplasma genitalium wordt standaard behandeld met antibiotica, meestal één enkele dosis azithromycine. Hoewel azithromycine als veilig en effectief wordt beschouwd, is er nu bewijs voor toenemende resistentie tegen het geneesmiddel in populaties waar het breed wordt gebruikt.

Hoewel andere antibiotica kunnen worden vervangen, wordt doxycycline als minder effectief beschouwd (hoewel met een lager risico op resistentie). Het is in sommige onderzoeken aangetoond dat een verlengde kuur van moxifloxacine zeer effectief is. Kortere cursussen gaan echter gepaard met een falende behandeling.

Problemen met behandelingsfouten in gevallen van NGU vanwege de aanwezigheid van MG wijzen op een groeiend probleem met de syndromale behandeling van soa's. Syndroombehandeling is waar artsen een klasse ziekten behandelen op dezelfde manier, zonder te testen op hun oorzaak. Dit type behandeling stelt een persoon vermoedelijk bloot aan medicijnen die mogelijk niet zo goed of effectief werken als de behandeling die zou worden gekozen als de oorzaak van de ziekte bekend was. In het geval van een bacteriële infectie kan het gebruik van het verkeerde medicijn mogelijk ook bijdragen aan het toch al enorme probleem van antibioticaresistente bacteriën. Groeiende bezorgdheid over antibioticaresistente gonorroe heeft geleid tot meerdere veranderingen in het aanbevolen behandelingsregime in het afgelopen decennium. Er bestaat bezorgdheid dat er na verloop van tijd geen betrouwbare behandeling beschikbaar zal zijn voor deze gemeenschappelijke SOA.