Waarom uw adres uw grootste hiv-risico kan zijn

Hiv-risicofactoren zijn eenvoudigweg de kenmerken die een persoon ertoe brengen meer of minder risico te lopen op het krijgen (of doorgeven) van hiv. Over het algemeen nemen we dat als een van de vier dingen aan:

• Iemands etniciteit
• Seksuele oriëntatie
• Seksuele praktijken (bijvoorbeeld receptieve anale seks, orale seks)
• Andere gedragingen die de kans op infectie kunnen vergroten of verkleinen (bijvoorbeeld condooms, injecterend drugsgebruik, antiretrovirale therapie)

HIV-risicofactoren zijn niet bedoeld om te voorspellen of een persoon zal worden geïnfecteerd; in plaats daarvan willen ze iemands kwetsbaarheid voor hiv benadrukken, zodat hij of zij maatregelen kan nemen om het risico te verminderen. En zelfs als bepaalde factoren niet veranderbaar zijn, zoals ras of seksuele geaardheid, kunnen ze ons helpen een gefundeerd oordeel te vellen op basis van hoe het virus wordt verspreid binnen onze specifieke populatie of groep.

Een van de risicofactoren die we niet vaak bespreken, althans op individuele basis, is hoe waar woon je heeft een directe impact op uw risico op HIV, zowel direct als indirect.

HIV Overwegend een stedelijke ziekte

HIV blijft over het algemeen een stedelijke ziekte. Het is meestal geconcentreerd in dichtbevolkte steden van meer dan 500.000 en in de eerste plaats in gemeenschappen die niet alleen kwetsbaar zijn voor hiv maar ook voor andere overdraagbare infecties.

Hoewel de dynamiek van infectie van regio tot regio kan variëren, worden epidemieën meestal aangewakkerd door armoede, een gebrek aan hiv-specifieke diensten en een ontoereikende reactie van de volksgezondheid op de lokale epidemie.

In de Verenigde Staten is het hoogste percentage nieuwe HIV-infectie in het zuiden, waar 18,5 van elke 100.000 mensen is geïnfecteerd. Dit wordt op de voet gevolgd door het noordoosten (14.2) en het westen (11.2).

Nog zorgwekkender zijn de negen staten die het Zuiden vormen, ook goed voor 40 procent van alle nieuwe infecties, hoewel ze slechts 28 procent van de Amerikaanse bevolking vertegenwoordigen.

Volgens de Centers for Disease Control and Prevention (CDC) zijn de grootstedelijke districten met de hoogste HIV-incidentie (d.w.z. het aantal nieuwe HIV-gevallen):

1. Baton Rouge, Louisiana
2. Miami-Fort Lauderdale-West Palm Beach, Florida
3. New Orleans, Louisiana
4. Jackson, Mississippi
5. Orlando, Florida
6. Memphis, Tennessee
7. Atlanta, Georgia
8. Columbus, South Carolina
9. Jacksonville, Florida
10. Baltimore, Maryland
11. Houston, Texas
12. San Juan, Puerto Rico
13. Tampa-St. Petersburg, Florida
14. New York City-Newark-Jersey City, New York-New Jersey
15. Little Rock, Arkansas
16. Washington-Arlington-Alexandria, DC-Maryland-West Virginia
17. Dallas-Fort Worth, Texas
18. Charleston, South Carolina
19. Las Vegas, Nevada
20. Los Angeles, Californië

Het beeld verandert lichtjes als je kijkt naar de HIV-prevalentie in Amerikaanse steden. In tegenstelling tot de incidentie, vertelt dit cijfer ons hoeveel mensen met een 100.000 zijn geïnfecteerd in een specifieke grootstedelijke regio.

De Amerikaanse steden met de hoogste HIV-prevalentie (aantal gevallen per 100.000 inwoners) zijn:

1. Miami (1.046)
2. San Francisco (1.032)
3. Fort Lauderdale (925.8)
4. Philadelphia (881.9)
5. New York City (859.7)
6. Baltimore (678.5)
7. New Orleans (673.3)
8. Washington, DC (622.8)
9. Newark (605.7)
10. Jackson, Mississippi (589.7)
11. San Juan, Puerto Rico (583.2)
12. West Palm Beach (579.4)
13. Baton Rouge (560)
14. Memphis (543.5)
15. Columbus, South Carolina (509.1)
16. Atlanta (506.6)
17. Los Angeles (465.2)
18. Orlando (460.7)
19. Jacksonville (451.4)
20. Detroit (410.7)

Hoe de reactie van een stad kan toenemen, hoe lager de hiv-tarieven

Het is belangrijk op te merken dat HIV-prevalentie niet noodzakelijkerwijs wordt vertaald naar een hoger aantal nieuwe infecties. Zelfs in steden met enkele van de hoogste concentraties aan hiv-infecties, kan een effectieve reactie op de volksgezondheid het risico van doorgifte aanzienlijk verminderen.

Neem bijvoorbeeld San Francisco, een stad die reageerde op de epidemie door de eerste te zijn die universele testen en behandeling in 2010 opriep. Ondanks de op twee na hoogste HIV-prevalentie in de VS, resulteerde de agressieve reactie van de stad in een dramatische daling van de nieuwe infecties, het bereiken van een historisch dieptepunt van slechts 302 nieuwe gevallen tegen 2015. Er wordt aangenomen dat het wijdverspreide gebruik van HIV PrEP (pre-exposure profylaxe) de tarieven nog verder zou kunnen verlagen.

Daarentegen kan het ontbreken van een samenhangend antwoord een uitbarsting aanwakkeren, zelfs in kleinere, niet-stedelijke gemeenschappen. We zagen dit in 2015 in de stad Austin, Indiana (4.295 inwoners), waar meer dan 100 gevallen van HIV werden gemeld bij injecterende drugsgebruikers die gedeelde naalden hadden terwijl ze de drug oxymorphone gebruikten. De uitbraak werd voor een groot deel toegeschreven aan het verbod op naalduitwisselingsprogramma's (NEP's) van de staat om dergelijke infecties te voorkomen.

Het is niet verrassend dat de staten met een aantal van de hoogste HIV-percentages ook degenen zijn die ook NEP's verbieden (inclusief Alabama, Arkansas, Mississippi, South Carolina, Texas), en dit ondanks een schat aan wetenschappelijk bewijs dat de effectiviteit van NEP's aantoont bij het voorkomen van door bloed overgedragen ziekten transmissie.

Evenzo zijn de staten die geen uitbreiding met Medicaid hebben geadopteerd om meer toegang voor de gezondheidszorg te bieden aan inwoners met lage inkomens, een van degenen met hoge HIV-tarieven (Alabama, Florida, Georgië, Mississippi, South Carolina, Texas).

Volgens de Centers for Budget and Policy Priorities biedt de adoptie van de Medicaid-uitbreiding mensen met hiv meer toegang tot niet alleen de behandeling, maar ook tot ononderbroken, langdurige gezondheidszorg.

In de staat Massachusetts, bijvoorbeeld, hebben uitgebreide hervormingen van de gezondheidszorg de hiv-zorg en -behandeling uitgebreid tot 91 procent van de bewoners van hiv, waardoor ziekenhuisopnames en hiv-gerelateerde zorgkosten met zo'n $ 1,5 miljard verminderd zijn.

Daarentegen moest de staat Alabama in 2011 25 procent van zijn ADAP-budget (AIDS Drug Assistance Program) uit staatsfondsen halen, waarvan een groot deel naar andere volksgezondheidsprogramma's gekanaliseerd kon worden, aangezien 81 procent van de mensen op ADAP in aanmerking kwamen voor Medicaid.

In totaal woont meer dan de helft van de niet-verzekerde en mensen met een laag inkomen met HIV in staten die de uitbreiding van Medicaid hebben geweigerd. De meesten zijn het erover eens dat de voortdurende weerstand tegen uitbreiding de meest behoeftige plaatsen plaatst - onder hen, Afro-Amerikanen en homoseksuele en biseksuele mannen - met een nog groter risico op infectie, ziekte en dood.

Steden met de laagste hiv-tarieven

Volgens de CDC loopt de prevalentie van HIV in niet-grootstedelijke districten van de VS rond 112,1 gevallen per 100.000. Van de 107 steden die in het 2015-rapport zijn opgenomen, vielen er slechts zes onder deze drempel:

1. Boise, Idaho (71.7)
2. Rapid City, Michigan (100.1)
3. Fayetteville, Arkansas (108,8); Madison,
4. Wisconsin (110)
5. Ogden, Utah (48.6)
6. Provo, Utah (26.9)

Daarentegen zijn de 10 Amerikaanse steden met het laagste percentage nieuwe HIV-infecties:

1. Provo, Utah
2. Spokane, Washington
3. Ogden, Utah
4. Boise, Idaho
5. Modesto, Californië
6. Worcester, Massachusetts
7. Fayetteville-Springdale-Rogers, Arkansas-Missouri
8. Madison, Wisconsin
9. Scranton-Wilkes-Barre, Pennsylvania
10. Knoxville, Tennessee