Autistische kinderen helpen met sociale communicatie

Wat hun namen, oprichters, descriptoren of filosofieën ook zijn, het doel van vrijwel alle autismespecifieke behandelingen is … socialisatie.

Socialisatie is niet hetzelfde als 'sociale vaardigheden'. Het is veel groter dan dat. Het is in wezen het proces om een ​​mens te leren hoe te leven in een wereld van andere menselijke wezens. Het begint bij de geboorte, inhouden, oogcontact, brabbelen en spraak, en gaat bijna de hele dag door, elke dag, voor de rest van ons leven. Of we nu uitgaan met vrienden, naar school gaan, werken, spelen, lezen of tv kijken, sporten, zingen, eten … we ervaren een aspect van socialisatie.

Kinderen die niet in de gelegenheid zijn om gesocialiseerd te worden (kinderen die geïsoleerd zijn als gevolg van misbruik, extreme vormen van institutionalisering, enz.) Leren nooit om de basisinstrumenten van menselijke interactie te begrijpen of te gebruiken: spraak, aanraking, lichaamstaal, etc. je bent de ouder van een kind met autisme, je zult misschien herkennen dat je kind enkele van de symptomen van isolatie heeft, ook al is hij / zij niet fysiek geïsoleerd. Het isolement, in het geval van autisme, komt van binnenuit.

Is sociale communicatie over gedrag of emotionele verbondenheid?

Hoe help je een kind dat zelf-geïsoleerd is om gesocialiseerd te worden? Verschillende autismespecifieke behandelingen beginnen met verschillende ideeën over de doelen van socialisatie - en dus benaderen ze het proces anders.

Is socialisatie eigenlijk alles over leren en het volgen van een specifieke set regels en structuren, om onderwijs, werk, vertrouwen en wederzijdse veiligheid te vergemakkelijken? Als dat het geval is, is alleen het aanleren en versterken van de regels misschien de beste manier om een ​​kind te socialiseren. Gedragsdeskundigen geloven sterk in deze benadering, en zij noemen het Toegepaste Gedragsanalyse (ABA) of vele andere soortgelijke namen.

Is socialisatie eigenlijk alles om 'menselijker' te worden, zodat je de vruchten van gemeenschap, cultuur en interpersoonlijke relaties kunt delen en ervan kunt genieten? Als dat zo is, vormt de ontwikkeling van emotionele wederkerigheid de kern van het socialiseringsproces. Ontwikkelingspsychologen leunen over het algemeen in deze richting, en zij noemen hun benaderingen Floortime, RDI en vele gelijkaardige namen.

Natuurlijk zeggen de meeste mensen: "Doe niet zo raar: socialisatie gaat niet alleen over gedrag, het gaat ook niet alleen om relaties, het omvat beide, en we zouden beide moeten leren!" En de meeste mensen zouden helemaal gelijk hebben.

Waarom we zowel gedrags- als emotionele therapieën nodig hebben

Dat roept de vraag op "waarom scheiden we gedrags- en relatietraining en leren we / of, wanneer beide / de beste optie voor onze kinderen zouden zijn?" Dat is: waarom worden wij als ouders gevraagd om te kiezen tussen intensieve gedragstherapie OF intensieve ontwikkelingstherapie als onze kinderen het duidelijk beide nodig hebben?

In de afgelopen jaren is er enige samensmelting geweest van behaviorisme en ontwikkelingsalisme door programma's die bijvoorbeeld ABA opnemen in naturalistische settings, of Social Stories als een hulpmiddel voor leergedrag. Dergelijke programma's blijven echter relatief zeldzaam, zijn vaak van slechte kwaliteit en kunnen moeilijk te vinden zijn.

Het antwoord lijkt meer financieel dan praktisch. Individuele beoefenaars en onderzoekers hebben hun eigen, vrij letterlijke autisme therapieën ontwikkeld, en ze verkopen deze therapieën aan ouders, scholen en medische verzekeraars. Of het nu gaat om sociale verhalen, RDI, Floortime, VLBA, SCERTS, TEACCH of andere autismespecifieke therapie, het is eigendom van en wordt beheerd door een groep of groepen therapeuten die niet alleen onze kinderen helpen, maar OOK een naam willen maken voor zichzelf en (trouwens) om een ​​product te maken en te bezitten. Je kunt een product niet verkopen als het niet duidelijk is gedefinieerd als te onderscheiden van zijn concurrenten (stel je voor dat je Pepsi zou verkopen als "echt erg vergelijkbaar met cola")! Zelfs ABA, die niet "eigendom" is in dezelfde zin als sommige andere therapieën, wordt in een pakketvorm gepresenteerd door veel organisaties die bijvoorbeeld ABA-software, ABA-video's, enzovoort bouwen.

Hoewel er niets mis is met het maken en verkopen van een legitieme therapeutische tool, noch is er iets mis met het maken van een naam voor zichzelf, het zet ouders in een echte binding.

Hoe kunnen we de kloof overbruggen, zodat onze kinderen (en volwassenen) de breedst mogelijke voordelen van socialisatie kunnen behalen? Tot nu toe is het niet gemakkelijk. Ouders moeten mixen en matchen, experimenteren met therapieën en therapeuten en vaak veel geld besteden aan therapieaanbieders om een ​​uitgebreid socialisatieprogramma samen te stellen. Ondertussen moeten we ouders natuurlijk heel, heel voorzichtig zijn in hoe en wie we kiezen om met onze kinderen te werken. Hoe belangrijk socialisatie ook mag zijn, niemand van ons (ik hoop!) Is op de markt voor strafmaatregelen, robotantwoorden of geleerde scripts. Waar we op hopen, voor onze kinderen, is dat ze in staat zijn om de socialisatie-instrumenten te internaliseren en vervolgens te gebruiken om zichzelf te helpen het rijkste, meest succesvolle leven mogelijk te maken.