De soorten myeloom begrijpen

Myeloom en multipel myeloom verwijzen naar dezelfde ziekte. Er zijn verschillende typen myeloom en deze myeloma-typen worden bepaald op basis van de activiteit van de ziekte, evenals door de soorten antilichamen of immunoglobuline-eiwitten die abnormaal worden geproduceerd.

Op het moment dat myeloom voor de eerste keer wordt gediagnosticeerd, kunnen er al dan niet sprake zijn van symptomen: mensen variëren van het hebben van symptomen tot ernstige symptomen met complicaties die een opkomende behandeling vereisen.

Een bepaald type myeloom-monoklonale gammopathie met onbepaalde significantie (MGUS) - produceert extra antilichamen op lage niveaus, maar doet dit zonder grote problemen in de organen. Het kan zich ontwikkelen tot actief myeloom, maar als het dat doet, doet het dat meestal langzaam. Niet iedereen met MGUS zal doorgaan met het ontwikkelen van myeloom, maar sommigen wellicht, en daarom is jaarlijkse monitoring noodzakelijk. MGUS, hoewel het een goedaardige aandoening is, loopt het risico van transformatie naar multipel myeloom met een snelheid van ~ 1,5 procent per jaar.

MGUS

Er zijn 2 grote verschillen tussen MGUS en myeloom:

1. Wanneer kanker of een andere ziekte de productie van abnormale niveaus van antilichaamproteïne veroorzaakt, wordt dat eiwit paraproteïne genoemd. MGUS verschilt van myeloom doordat de hoeveelheid van dit paraproteïne minder is dan 30 g / l (<3 g / dl) in MGUS.

2. In MGUS zijn de problematische cellen of plasmacellen niet zo wijdverspreid in het beenmerg als bij myeloom; in MUGUS zijn plasmacellen l dan 10 procent van het totaal bij beenmergonderzoek.

SMOLDERING MYELOMA

Myeloom wordt vaak ontdekt door routinematig bloedonderzoek wanneer patiënten worden geëvalueerd voor iets dat niets met elkaar te maken heeft. Smeulend of indolent myeloom is een langzaam voortschrijdende, vroege vorm van de ziekte. Hoewel er niveaus van de antilichaamproducerende plasmacellen in het beenmerg en / of hoge niveaus van M-eiwit aanwezig kunnen zijn, is er nog steeds geen significante schade aan de botten of nieren.

Bij smeulende, asymptomatische myeloom:

1. De hoeveelheid paraproteïne is meer dan 30 g / l (<3 g / dl).

2. Plasmacellen zijn meer dan 10 procent bij beenmergonderzoek.

Het belangrijkste verschil tussen smeulende myeloom en volledig multipel myeloom is de afwezigheid van myeloma-gerelateerde beschadiging van organen of weefsels.

MEERDERE MYELOMA

Symptomatisch of actief myeloom heeft het verhoogde aantal plasmacellen in het beenmerg, het M-eiwit dat wordt gedetecteerd in het bloed of urine, en ook de resulterende orgaanschade. Multipel myeloom heeft behandeling nodig.In sommige gevallen van multipel myeloom zullen de kankercellen zich in een enkel bot verzamelen en een tumor vormen die plasmacytoma wordt genoemd.

Tekenen en symptomen van multipel myeloom kunnen variëren en kunnen omvatten:

• Botpijn, vooral in de wervelkolom of borst
• Misselijkheid, obstipatie, verlies van eetlust, gewichtsverlies
• Geestelijke mistachtigheid, verwardheid, vermoeidheid
• Frequente infecties en koorts
• Zwakte of gevoelloosheid in de benen
• Overmatige dorst, vaak plassen

Symptomatische myelomen worden verder geclassificeerd door de soorten immunoglobuline-eiwitten die in het bloed worden aangetroffen. Immunoglobulinen bevatten verschillende delen - zware ketens en lichte ketens genoemd. Antilichamen worden genoemd naar het type zware ketendeel dat ze bevatten (G, A, M, D of E).

• Het meest voorkomende M-eiwit in myeloom is het IgG-type.
• Minder vaak voorkomende IgA-myelomen.
• Igel- en IgE-myelomen zijn buitengewoon ongebruikelijk.
• Overproductie van IgM is een zeldzame aandoening die de macroglobulinemie van Waldenström wordt genoemd.

Sommige typen myelomen produceren alleen een onvolledig immunoglobuline van lichte ketens. Dit worden myelomen in de lichte keten genoemd. Lichteketeneiwitten worden ook Bence-Jones-eiwitten genoemd. Wanneer Bence-Jones-eiwitten in de urine zitten, hopen ze zich op in de nieren en veroorzaken ze schade.

Er zijn ook enkele zeldzame ziekten waarbij de kankercellen alleen zware ketens produceren. Deze worden zware ketenziekte genoemd en kunnen al dan niet kenmerken met myeloom delen. Ongeveer 1 procent van de myelomen wordt genoemd niet-secretoire myeloom. Bij deze patiënten is de productie van M-eiwitten of lichte ketens niet voldoende om in het bloed of de urine te worden gedetecteerd. Speciale testen zijn vereist om ziekte bij deze patiënten te identificeren.

• Delen
• Omdraaien
• E-mail
• Tekst

Heeft deze pagina je geholpen? Bedankt voor uw feedback! Wat zijn jouw zorgen? Artikel Bronnen

• bronnen
• Sonneveld P, Broijl A. Behandeling van recidiverend en refractair multipel myeloom. Haematologica. 2016;101(4):396-406.
• Palumbo A, Anderson K. Multiple myeloma. N Engl J Med. 2011;364(11):1046–1060.
• Kyle RA, Rajkumar SV. Multipel myeloom. Bloed. 2008;111:2962-2972.
• Lin P. Plasmacelmyeloom. Hematol Oncol Clin North Am. 2009;23(4):709-27.
• Kumar SK, Rajkumar V, Kyle RA, et al. Multipel myeloom. Nat Rev Dis Primers. 2017;3:17046.