Acetabulaire fractuur is een gebroken heupfitting

Het heupgewricht is de voet van het heupgewricht met kogelscharnier. De bovenkant van het dijbot (femur) vormt de bal en de sok (acetabulum) maakt deel uit van het bekken. Verschillende botten vormen samen het ronde bekken: het ilium, het ischium en het schaambeen. In de rug van het bekken zijn het heiligbeen en het stuitbeen ook met elkaar verbonden. Aan elke kant van het bekken zit een heupkom. Dit acetabulum is rond van vorm en bedekt met glad kraakbeen. Dit kraakbeen vormt het gladde oppervlak van het heupgewricht.

Een acetabulumfractuur treedt op wanneer de holte van het heupgewricht wordt verbroken. Dit komt veel minder vaak voor dan de meeste heupfracturen, waarbij de bovenkant van het dijbeen is beschadigd, niet de sok. Het komt zelden voor dat beide zijden van het heupgewricht worden beschadigd tijdens een verwonding; meestal treedt een breuk op bij de bal of de socket, maar niet bij beide.

Acetabulaire fracturen treden op met een trauma met hoge energie (bijvoorbeeld auto-botsingen, vallen, enz.) Of als een insufficiëntiebreuk. Bij jongere patiënten is er bijna altijd significant trauma, en vaak andere verwante verwondingen, wanneer een acetabulumfractuur optreedt. Bij oudere patiënten kunnen acetabulaire fracturen optreden als gevolg van bot dat verzwakt is door osteoporose. In deze gevallen kan een acetabulumfractuur optreden na een eenvoudige val.

Behandelingsopties

Er zijn een aantal factoren die moeten worden overwogen om de optimale behandeling van een acetabulumfractuur te bepalen. Omdat de schade het heupgewricht betreft, is er ongeacht de behandeling een verhoogde kans dat patiënten later artritis van het heupgewricht krijgen. De reden dat heupartritis kan voorkomen, is dat de holte van de heup bedekt is met glad kraakbeen dat beschadigd is ten tijde van de breuk. Het zorgvuldig herstellen van de normale uitlijning van het heupgewricht kan de progressie van artritis helpen vertragen.

Daarom hangt de behandeling af van de mate van kraakbeenverplaatsing en de stabiliteit van het heupgewricht. Het heupgewricht moet stabiel zijn (de bal moet stevig in de holte worden gehouden) en het kraakbeen moet vloeiend zijn gevormd. Chirurgie wordt vaak aanbevolen voor:

• Het kraakbeenoppervlak uitlijnen
• Verwijderen van puin (bot) vanuit het heupgewricht
• Herstel van de stabiliteit van de heup

Een niet-chirurgische behandeling is over het algemeen gereserveerd voor fracturen die niet uit positie zijn of patiënten die niet gezond genoeg zijn om een ​​grote operatie te tolereren. Soms wordt een niet-chirurgische behandeling gevolgd met het plan om een ​​typische heupprothese uit te voeren als artritis zich in het gewricht ontwikkelt.

Of er nu een operatie wordt uitgevoerd of niet, patiënten moeten voorkomen dat ze het aangedane ledemaat belasten, vaak enkele maanden na het letsel. Patiënten mogen hun voet meestal op de grond plaatsen (touch-down gewicht-dragende), maar geen kracht meer op het been. Te vroeg over het uiteinde lopen riskeert een verdere verplaatsing van de gebroken botfragmenten.

Complicaties van heupfractractracturen

Helaas heeft de langetermijnprognose van acetabulaire fracturen veel potentiële complicaties. In de vroege periode hebben patiënten met acetabulaire fracturen vaak verwondingen, waaronder hoofdletsel, buikletsel, urologische letsels en andere musculoskeletale letsels (ruggengraat en knie komen het meeste voor). Deze patiënten lopen een hoog risico op het ontwikkelen van bloedstolsels in de benen en het bekken. Patiënten die een operatie ondergaan, lopen risico op infectie, zenuw- en bloedvatletsel en wondgenezingproblemen.

Op de langere termijn is het veelvoorkomende probleem de ontwikkeling van heuparthritis. Patiënten hebben vaak uiteindelijk een heupprothese nodig. Andere mogelijke problemen zijn heup osteonecrose en heterotope botvorming (overtollige botvorming).