Medicijnen gebruikt om hartritmestoornissen te behandelen

Over het algemeen zijn er twee redenen waarom uw arts u mogelijk medicatie voor een hartritmestoornis wil geven. Ten eerste kan de aritmie ervoor zorgen dat u symptomen krijgt, zoals hartkloppingen of duizeligheid, en behandeling kan belangrijk zijn om die symptomen te verlichten. Of, ten tweede, de aritmie kan schade veroorzaken of dreigt dit te doen. Veel aritmieën doen geen van deze twee dingen en hebben geen behandeling nodig die specifiek gericht is op de aritmie zelf.

Als u een aritmie heeft die medische behandeling vereist, zijn er drie algemene klassen van medicijnen die nuttig kunnen zijn, afhankelijk van het type aritmie dat u heeft. De eerste groep bestaat uit anti-aritmica - medicijnen die specifiek gericht zijn op het onderdrukken van abnormale hartritmes. De tweede bestaat uit geneesmiddelen die van invloed zijn op de AV-knoop, die hoofdzakelijk worden gebruikt voor supraventriculaire tachycardieën (SVT). De derde groep bestaat uit diverse geneesmiddelen waarvan is aangetoond dat ze het risico op een plotselinge dood door hartritmestoornissen verminderen.

Anti-aritmica

Anti-aritmica zijn medicijnen die de elektrische eigenschappen van hartweefsel veranderen en daarmee de manier veranderen waarop het elektrische signaal van het hart zich over het hart verspreidt. Omdat de tachycardieën (hartritmestoornissen die een snelle hartslag veroorzaken) meestal verband houden met afwijkingen in het elektrische signaal, kunnen geneesmiddelen die het elektrische signaal van het hart veranderen deze aritmieën vaak verbeteren. Anti-aritmica zijn vaak effectief, of op zijn minst gedeeltelijk effectief, bij de behandeling van de meeste soorten tachycardie.

Helaas hebben de antiaritmische geneesmiddelen als groep de neiging om een ​​behoorlijke hoeveelheid toxiciteit van de een of andere soort te veroorzaken, en als gevolg daarvan kunnen ze moeilijk te nemen zijn. Elk anti-aritmiemedicijn heeft zijn eigen unieke toxiciteitsprofiel en voordat u een van deze geneesmiddelen voorschrijft, is het van essentieel belang dat uw arts de mogelijke problemen die zich met het geselecteerde geneesmiddel kunnen voordoen, zorgvuldig uitlegt.

Er is echter een ongelukkig probleem dat bij vrijwel alle antiaritmische geneesmiddelen voorkomt: soms maken deze medicijnen de aritmie erger in plaats van beter.

Deze functie van anti-aritmica - genaamd "pro-aritmie" - blijkt een inherente eigenschap te zijn van geneesmiddelen die het elektrische signaal van het hart veranderen. Simpel gezegd, wanneer je iets doet om de manier waarop het elektrische signaal zich over het hart verspreidt, te veranderen, is het mogelijk dat de verandering een tachycardie beter maakt, of erger.

Veel gebruikte antiarrhythmica omvatten amiodaron (Cordarone, Pacerone), sotalol (Betapace), propafenon (Rhythmol) en dronedarone (Multaq).

Amiodaron is het meest effectieve antiaritmische medicijn en het is ook minder waarschijnlijk dat het proaritmie veroorzaakt dan andere geneesmiddelen. Helaas kunnen de andere soorten toxiciteiten die met amiodaron worden gezien bijzonder smerig zijn, en dit medicijn zou alleen moeten worden gebruikt (zoals alle anti-aritmica) wanneer het absoluut noodzakelijk is.

Waar het op neerkomt, is dat artsen antiaritmische geneesmiddelen voorschrijven en zouden moeten zijn. Deze geneesmiddelen mogen alleen worden gebruikt als een aritmie significante symptomen veroorzaakt of een bedreiging vormt voor de cardiovasculaire gezondheid.

AV Nodal-blokkerende geneesmiddelen

De medicijnen die bekend staan ​​als AV-nodale blokkerende geneesmiddelen - bètablokkers, calciumkanaalblokkers en digoxine - werken door het elektrische signaal van het hart te vertragen wanneer het door de AV-knoop gaat op zijn weg van de boezems naar de kamers. Dit maakt de AV nodale blokkerende geneesmiddelen nuttig bij het behandelen van SVT. Sommige vormen van SVT (in het bijzonder AV-knooppunt terugkerende tachycardie en de tachycardie veroorzaakt door bypasskanalen), vereisen dat het AV-knooppunt het elektrische signaal efficiënt uitvoert en als het AV-knooppunt kan worden gemaakt om het elektrische signaal langzamer uit te voeren, is de SVT eenvoudigweg stopt.

Voor de SVT die bekend staat als atriale fibrillatie, stoppen AV-nodale blokkerende geneesmiddelen de aritmie niet, maar ze vertragen de hartslag om symptomen te helpen elimineren. In feite is het regelen van de hartslag met AV-nodale blokkerende geneesmiddelen vaak de beste manier om atriale fibrillatie te beheersen.

Geneesmiddelen die het risico op plotselinge dood verminderen

Van een paar geneesmiddelen wordt gedacht dat ze het risico op plotseling overlijden verminderen, vermoedelijk door het risico op ventriculaire tachycardie of ventriculaire fibrillatie te verminderen, de aritmieën die een hartstilstand veroorzaken.

Onderzoek toont aan dat bètablokkers waarschijnlijk het risico op een plotselinge dood verlagen door het effect van adrenaline op de hartspier te blokkeren, waardoor de kans op het ontwikkelen van fatale aritmieën wordt verkleind. Alle patiënten die hartaanvallen hebben overleefd of die hartfalen hebben, moeten bètablokkers gebruiken.

Minder gemakkelijk uit te leggen is de vermindering van de plotselinge dood die wordt gemeld bij patiënten die statines gebruiken of die omega-3-vetzuren consumeren, maar deze behandelingen lijken ook te helpen.