Overzicht van termen gebruikt door autisme therapeuten

Steve Silberman: The forgotten history of autism (December 2024)

ABA (Applied Behavior Analysis) is, op wat voor manier dan ook, de meest populaire en meest gebruikte autismetherapie. ABA kan worden gebruikt om geschikt gedrag of vaardigheden aan te leren, en het wordt vaak aan autistische kinderen aangeboden via gratis vroegtijdige interventie en schoolprogramma's. Hoewel het geen erg ingewikkeld proces is, kan het zo lijken, omdat ABA-therapeuten vaak speciale termen gebruiken om te beschrijven wat ze doen. Als u eenmaal de voorwaarden kent, zult u gemakkelijk begrijpen wat ze doen en hoe ze het doen.

Hoe werkt ABA?

ABA is gebouwd rond traditioneel behaviorisme. Gedragshouding gaat ervan uit dat zowel dieren als mensen leren zich op de juiste manier te gedragen omdat ze reageren op mogelijke beloningen of consequenties.

Op het eenvoudigste niveau doen honden trucjes omdat ze een traktatie verwachten en ze proberen niet aan de lijn te trekken omdat ze niet van het gevoel van een kraag houden die hen verstikt. Op een veel geavanceerder niveau werken werknemers harder als ze een bonus verwachten voor hun extra inspanningen, en ze vermijden het stelen van hun werkgever omdat ze het niet leuk vinden om naar de gevangenis te gaan.

ABA is een therapie die gedragstheorie gebruikt om mensen met autisme te leren hoe ze op de juiste manier moeten reageren, verzoeken moeten indienen en zich zo typisch mogelijk gedragen. In de loop der jaren hebben ABA-onderzoekers ontdekt dat de gevolgen voor niet-naleving niet alleen ethisch discutabel zijn, maar ook onnodig zijn. In de overgrote meerderheid van de situaties gebruiken ABA-therapeuten dus geen consequenties of straf; in plaats daarvan ontvangt hij of zij geen beloning als een kind hier niet aan voldoet.

De meest basale vorm van ABA-therapie is eigenlijk vrij eenvoudig:

U begint met het bepalen, via gesprek of experiment, welke beloning het meest interessant is voor het kind. Hoewel sommige kinderen het best reageren op een glimlach en lof, reageren anderen eerder op een beloning zoals een lievelingseten of een kans om iets te doen waar ze van genieten.
Vervolgens vraag je het kind naar het gewenste gedrag. Dat gedrag kan zoiets simpels zijn als 'de lepel oppakken', 'dit woord herhalen', 'dit object een naam geven' of zo complex als 'een goed gesprek voeren met een klasgenoot'.
Als het kind naar wens reageert, ontvangt hij of zij een beloning. Zo niet, dan is er geen beloning. In sommige gevallen wordt het verzoek herhaald totdat het kind voldoet.

Het is belangrijk om te weten dat de zeer eenvoudige vorm van ABA die hierboven is beschreven, "discrete trials" genoemd, in geen enkel geval de enige beschikbare vorm van ABA is. In feite is er een breed scala aan nieuwere ABA-technieken met namen als 'centrale respons' en 'onderwijzen in natuurlijke omgeving', die veel minder gereguleerd zijn. Alle ABA-technieken zijn echter gebaseerd op behaviorisme en gebruiken beloningen om positief gedrag te versterken.

Wat zijn de termen die door ABA-therapeuten worden gebruikt om de therapie te beschrijven?

ABA zelf is niet erg ingewikkeld. Maar zoals op veel technische gebieden gebruiken gedragstherapeuten speciale termen (jargon) om te beschrijven wat ze doen. Hier zijn slechts enkele van de termen die u waarschijnlijk zult horen van de ABA-therapeut van uw kind:

Positieve versterking: de beloning of beloning die wordt geboden voor een goed uitgevoerde taak
Negatieve versterking: verwijderen van een negatieve gebeurtenis of stimulans voor een goed uitgevoerde taak (bijvoorbeeld een leerling helpen alleen zijn zware jas uit te pakken als hij om hulp vraagt)
Mand: het verzoek om een gewenst gedrag
Echo: een geïmiteerd geluid of woord (de therapeut zegt "zeg lepel" en het kind zegt "lepel")
Tact: een verbaal label (de therapeut zegt: "wat is dit?" En het kind antwoordt "lepel")
Intraverbalisme: een correcte gespreksreactie (de therapeut zegt: "Wat wil je?" En het kind antwoordt "een cookie")
Deprivatie: het achterhouden van een bekrachtiger voorafgaand aan het geven van een mandaat of omdat de leerling zich niet aan een mandaat houdt
Uitsterven: het punt waarop de leerling kan voldoen aan een mand zonder een bekrachtiger
Gevolg: verwijst meestal naar een natuurlijk negatief gevolg in plaats van een straf; het logische gevolg van het weigeren om in de rij te staan voor de dia is bijvoorbeeld dat het kind de beurt niet op de dia krijgt
Generaliseren: de leerling helpen nieuwe vaardigheden te gebruiken in meerdere situaties en situaties

In de praktijk toont de therapeut de leerling dus een bekrachtiger en geeft hij vervolgens een mand voor een tact of intraverbaal. Als de leerling in staat en bereid is om te voldoen, ontvangt hij of zij hun bekrachtiger en gaan ze verder met de volgende opdracht. Als dat niet het geval is, kunnen ze een gevolg ervaren en wordt de opdracht herhaald. Zodra de leerling de nieuwe vaardigheid heeft geleerd en geen versterking meer nodig heeft, is extinctie bereikt en kan de vaardigheid worden gegeneraliseerd.

Of, in termen van de leek, biedt de therapeut een kind een koekje als beloning voor het correct labelen van een lepel. Het kind zegt "dit is een lepel" en krijgt het koekje. Als het kind niet zegt "dit is een lepel", ontvangt ze het koekje niet. De therapeut probeert het opnieuw totdat het kind de gevraagde reactie geeft. Na een tijdje kan het kind de lepel labelen zonder een koekje te krijgen, en het is tijd om etiketteerlepels van verschillende soorten op verschillende locaties te oefenen, zodat het kind begrijpt dat er veel soorten lepels zijn.

Hoe anders is ABA van gewoon ouderschap of onderwijs?

Dus wat is het verschil tussen een mand en een verzoek, of een versterker en een prijs? Als je bijvoorbeeld zegt: "Janey, als je zegt dat ik je een koekje geef," doe je precies hetzelfde als een ABA-therapeut zou doen?

Het verschil, volgens Amanda Reed, BAppSc, MA, is vrij klein. "Een mand is in wezen een verzoek, maar het gaat allemaal om wat er vóór en na het verzoek komt. Vóór de mand komt er een soort van ontbering of aversieve.'

Een therapeut kan bijvoorbeeld, wetende dat een kind Oreo-koekjes in het bijzonder leuk vindt, een Oreo in haar hand houden en dit aan de cliënt laten zien. Dit is de deprivatie of aversieve. Hoewel het geen gevolg is, is het een manier om het idee over te brengen dat "je iets verliest wat je wilt als je niet voldoet".

Wanneer de cliënt een opdracht correct gebruikt door de cookie te vragen met behulp van woorden, afbeeldingen, tekens, enz., Antwoordt de therapeut door de cookie over te dragen. Als de cliënt eenvoudig grijpt, onthoudt de therapeut de cookie en instrueert de cliënt om de juiste mand te gebruiken.