Bloedtransfusies en inflammatoire darmaandoeningen (IBD)

Er kunnen momenten zijn waarop mensen met inflammatoire darmaandoening (IBD) bloed van een donor zouden moeten ontvangen, zoals tijdens een chirurgische ingreep of als er te veel bloed verloren gaat door bloedingen in het maagdarmkanaal. Er zijn risico's verbonden aan het ontvangen van een bloedtransfusie, maar in het algemeen is het een procedure die goed wordt verdragen en die, zoals we allemaal weten, levens kan redden.

Bloed donatie

Meestal wordt bloed gedoneerd door vrijwilligers die worden gescreend en "geaccepteerd" om bloed te geven. Het screeningproces omvat vragen over de algehele gezondheid en over eventuele risicofactoren voor ziekten. Bloed wordt alleen afgenomen van donors die zijn aangewezen als gezond genoeg om dit te doen. Het gedoneerde bloed wordt getest om het type (A, B, AB of O) te bepalen en gescreend op de aanwezigheid van het hepatitisvirus (B en C), HIV, HTLV (menselijke T-lymfotrope virussen), West Nile-virus en Treponema pallidum (de bacterie die syfilis veroorzaakt).

Bloed kan ook worden ingenomen en opgeslagen voor het eigen toekomstige gebruik of worden gedoneerd door een familielid. Meestal wordt het eigen bloed van een persoon getrokken en opgeslagen voorafgaand aan een operatie waarbij een transfusie nodig kan zijn. Dit kan natuurlijk alleen worden gedaan in gevallen waarin de behoefte wordt verwacht. Verwanten kunnen ook bloed doneren voor direct gebruik door een patiënt, hoewel dit doorgaans niet als veiliger wordt beschouwd dan bloed van een vrijwilliger.

Procedure

Wanneer een patiënt bloed nodig heeft, wordt een geschikte match gevonden tussen donorbloed. Cross-matching wordt gedaan om ervoor te zorgen dat het immuunsysteem van de persoon die het bloed ontvangt, het niet zal weigeren. Bloed van de donor is afgestemd op het type en de Rh-factor van de ontvanger. De cross-matching wordt meerdere keren geverifieerd, inclusief aan het bed van de patiënt, om ervoor te zorgen dat de juiste bloedgroep wordt gegeven.

Een bloedtransfusie vindt intraveneus plaats en gewoonlijk wordt gedurende ongeveer 4 uur 1 eenheid (500 ml) bloed toegediend. Andere geneesmiddelen zoals een antihistaminicum of paracetamol kunnen ook worden gegeven om een ​​reactie op de transfusie te helpen voorkomen.

Mogelijke bijwerkingen

Febriele niet-hemolytische transfusiereactie. De meest voorkomende bijwerking bij bloedtransfusies is een febriele niet-hemolytische transfusiereactie. Deze reactie kan symptomen van koorts, rillingen en kortademigheid veroorzaken, maar deze zijn zelflimiterend en leiden niet tot een ernstiger complicatie. Deze gebeurtenis komt voor bij ongeveer 1% van de transfusies.

Acute hemolytische transfusiereactie. Bij een acute hemolytische reactie tasten antilichamen van het immuunsysteem van de patiënt die het bloed ontvangt de donorbloedcellen aan en vernietigen ze. Hemoglobine uit het donorbloed komt vrij tijdens de celvernietiging, wat kan leiden tot nierfalen. Het risico van deze gebeurtenis wordt geschat op 1 per elke 12.000 tot 33.000 bloedtransfusies.

Anafylactische reactie. Dit is een zeldzame maar ernstige allergische reactie die kan worden veroorzaakt doordat de ontvanger reageert op het plasma van de donor. Dit is potentieel levensbedreigend en kan optreden tijdens de transfusieprocedure of enkele uren daarna. Het risico van een anafylactische reactie is ongeveer 1 per 30.000-50.000 transfusies.

Transfusie-geassocieerde graft-vs-host-ziekte (GVHD). Deze zeer zeldzame complicatie treedt vooral op bij ernstig immuungecompromitteerde ontvangers. Incompatibele witte bloedcellen van het donorbloed tasten het lymfoïde weefsel van de ontvanger aan. GVHD is bijna altijd dodelijk, maar deze complicatie kan worden voorkomen door het gebruik van bestraald bloed.Bloed kan worden bestraald als het wordt toegediend aan een ontvanger die risico loopt op GVHD.

Infectie. Virale infectie. Hoewel het risico op infecties afneemt als gevolg van het screeningproces dat donoren en gedoneerde bloed ondergaan, is er nog steeds een risico op deze infecties. Het risico van het verkrijgen van een virale infectie van een transfusie van een bloedeenheid is ongeveer:

• Hepatitis B: 1 op 250.000
• Hepatitis C: 1 op 1,9 miljoen
• HIV: 1 op 2,1 miljoen
• HTLV: 1 op 2 miljoen

Bacteriële infectie. Een bacteriële infectie kan worden overgedragen als er bacteriën in het gedoneerde bloed zitten. Bloed kan besmet raken met bacteriën tijdens of na het verzamelen of tijdens opslag. Het risico op een ernstige infectie is ongeveer 1 op de 500.000 transfusies.

Andere ziekten. Andere virussen (cytomegalovirus, herpesvirussen, Epstein-Barr-virus), ziekten (de ziekte van Lyme, de ziekte van Creutzfeldt-Jakob, brucellose, leishmaniasis) en parasieten (zoals die welke malaria en toxoplasmose veroorzaken) kunnen mogelijk worden overgedragen via een bloedtransfusie, maar deze zijn zeldzaam.