De feiten over HIV en baarmoederhalskanker

Mensen met hiv hebben een verhoogd risico op het ontwikkelen van bepaalde kankers, waarvan er een aantal kunnen worden geclassificeerd als AIDS-definiërende aandoeningen. Onder hen is invasieve baarmoederhalskanker (ICC), een stadium van ziekte waarbij kanker zich buiten het oppervlak van de cervix verspreidt naar diepere weefsels van de baarmoederhals en andere delen van het lichaam.

Hoewel ICC zich kan ontwikkelen bij zowel hiv-geïnfecteerde als niet-geïnfecteerde vrouwen, kan de incidentie van vrouwen met hiv zelfs zeven keer zo groot zijn.

Bij vrouwen met hiv wordt gezien dat het ICC-risico toeneemt met een afname van het aantal CD4-cellen, met een bijna zesvoudige toename van vrouwen met CD4-tellingen onder 200 cellen / ml vergeleken met die met CD4-tellingen van meer dan 500 cellen / ml.

Over baarmoederhalskanker

Humaan papillomavirus (HPV) wordt beschouwd als een integraal onderdeel van de ontwikkeling van baarmoederhalskanker, goed voor bijna alle gedocumenteerde gevallen. Zoals met alle papillomavirussen, brengt HPV infecties aan in bepaalde cellen van de huid en slijmvliezen, waarvan de meeste onschadelijk zijn.

Ongeveer 40 soorten HPV waarvan bekend is dat ze seksueel overdraagbaar zijn en infecties rond de anus en geslachtsorganen kunnen veroorzaken, verschijnen soms als wratten. Hiervan kunnen 15 "risicovolle" typen leiden tot het ontwikkelen van precancereuze laesies. Als ze niet behandeld worden, kunnen de voorstadia van de laesies soms overgaan in baarmoederhalskanker. Ziekteprogressie is vaak traag, jaren voordat zichtbare symptomen zich ontwikkelen. Bij patiënten met gecompromitteerde immuunsystemen (CD4 kleiner dan 200 cellen / ml) kan de progressie echter veel sneller zijn.

Vroege detectie door middel van regelmatige Pap-uitstrijkjescreening heeft de incidentie van baarmoederhalskanker de afgelopen jaren dramatisch verminderd, terwijl de ontwikkeling van HPV-vaccins heeft geleid tot verdere reducties door de hoog-risicotypen te voorkomen die geassocieerd worden met 75 procent van de baarmoederhalskanker.

De geschatte HPV-prevalentie onder vrouwen in de Verenigde Staten is 26,8 procent, terwijl 3,4 procent is geïnfecteerd met hoogrisicopatiënten van het type HPV 16 en 18, die verantwoordelijk zijn voor ongeveer 65% van de gevallen van baarmoederhalskanker.

Cervicale kanker bij vrouwen met hiv

Ondanks deze vooruitgang wordt baarmoederhalskanker nog steeds beschouwd als de op één na meest voorkomende vorm van kanker bij vrouwen wereldwijd, goed voor ongeveer 225.000 sterfgevallen per jaar. Hoewel het merendeel van de gevallen wordt gezien in de derde wereld (vanwege de schaarste aan Pap-screening en HPV-immunisatie), is baarmoederhalskanker nog steeds goed voor bijna 4000 sterfgevallen in de Verenigde Staten elk jaar.

Meer hierover is nog het feit dat de incidentie van baarmoederhalskanker bij HIV-geïnfecteerde vrouwen onveranderd is gebleven sinds de introductie van antiretrovirale therapie (ART) aan het einde van de jaren negentig. Dit staat in schril contrast met Kaposi's sarcoom en non-Hodgkin lymfoom, beide AIDS-definiërende aandoeningen die in dezelfde periode met meer dan 50 procent zijn gedaald.

Hoewel de redenen hiervoor niet volledig worden begrepen, suggereert een klein maar relevant onderzoek door het Fox Chase Cancer Center in Philadelphia dat vrouwen met HIV mogelijk niet profiteren van de HPV-vaccins die gewoonlijk worden gebruikt om de twee overheersende stammen van het virus te voorkomen (types 16 en 18). Bij vrouwen met HIV werden de types 52 en 58 het vaakst gezien, die beide als een hoog risico worden beschouwd en ongevoelig voor de huidige vaccinopties.

Symptomen van baarmoederhalskanker

Er zijn vaak zeer weinig symptomen in de vroege stadia van baarmoederhalskanker. In feite, tegen de tijd dat vaginale bloedingen en / of contactbloedingen optreden - twee van de meest algemeen waargenomen symptomen - kan een maligniteit zich al hebben ontwikkeld. Soms kan er een vaginale massa zijn, evenals vaginale afscheiding, bekkenpijn, pijn in de onderbuik en pijn tijdens geslachtsgemeenschap.

In vergevorderde stadia van de ziekte zijn zware vaginale bloedingen, gewichtsverlies, bekkenpijn, vermoeidheid, verlies van eetlust en botbreuken de meest voorkomende symptomen.

Diagnose van baarmoederhalskanker

Hoewel Pap-uitstrijkjes worden aanbevolen voor screening, kunnen fout-negatieve waarden tot 50% bedragen. Bevestiging van cervicale kanker of cervicale dysplasie (de abnormale ontwikkeling van cellen de cervicale voering) vereist een biopsie voor onderzoek door een patholoog.

Als cervicale dysplasie wordt bevestigd, wordt deze geclassificeerd op basis van de mate van ernst. Pap uitstrijkje classificaties kunnen variëren van ASCUS (atypische squameuze cellen van onzekere betekenis) voor LSIL (laaggradige squameuze intra-epitheliale laesie) tot HSIL (hooggradige squameuze intra-epitheliale laesie). Biopsiecellen of -weefsel wordt op vergelijkbare wijze geclassificeerd als mild, matig of ernstig.

Als er een bevestigde maligniteit is, wordt deze als volgt geclassificeerd op basis van het klinische onderzoek van de patiënt, gaande van fase 0 tot fase IV:

• Stadium 0: Een carcinoom in situ (een gelokaliseerde maligniteit die zich niet heeft verspreid)
• Stadium I: baarmoederhalskanker die in de baarmoederhals is gegroeid, maar zich niet verder heeft verspreid
• Stadium II: Cervicale kanker die zich heeft verspreid, maar niet voorbij de bekkenwanden of het onderste derde deel van de vagina
• Stadium III: baarmoederhalskanker die zich buiten de bekkenwanden of het onderste derde deel van de vagina heeft verspreid of die hydronefrose heeft veroorzaakt (accumulatie van urine in de nier door een obstructie van de urineleider) of het niet functioneren van de nier
• Stadium IV: baarmoederhalskanker die zich buiten het bekken heeft verspreid naar aangrenzende of verre organen, of waarbij mucosaal weefsel van de blaas of het rectum is betrokken

Behandeling van baarmoederhalskanker

De behandeling van pre-kanker of baarmoederhalskanker wordt grotendeels bepaald door de indeling of enscenering van de ziekte. De meeste vrouwen met milde (laaggradige) dysplasie ondergaan een spontane regressie van de aandoening zonder behandeling en vereisen alleen een regelmatige controle.

Voor degenen bij wie dysplasie vordert, kan behandeling nodig zijn. Dit kan de vorm aannemen van een verwijdering (vernietiging) van cellen door elektrocauterisatie, laser of cryotherapie (bevriezen van cellen); of door resectie (verwijdering) van cellen door elektrochirurgische excisie (ook bekend als lange elektrische excisieprocedure, of LEEP) of conization (de conische biopsie van weefsel).

De behandeling van baarmoederhalskanker kan variëren, hoewel er meer nadruk wordt gelegd op vruchtbaarheidsbehandelingen. De behandeling kan de vorm aannemen van één of meerdere van de volgende, op basis van de ernst van de ziekte:

• chemotherapie
• bestralingstherapie
• chirurgische procedures, waaronder LEEP, conization, hysterectomie (verwijdering van de baarmoeder), of trachelectomy (verwijdering van de baarmoederhals met behoud van de baarmoeder en eierstokken).

Over het algemeen zal 35% van de vrouwen met baarmoederhalskanker na de behandeling terugkeren.

In termen van mortaliteit zijn de overlevingspercentages gebaseerd op het stadium van de ziekte op het moment van diagnose. Over het algemeen gesproken, vrouwen gediagnosticeerd in fase 0 met 93 procent kans om te overleven, terwijl vrouwen in stadium IV 16 procent overlevingspercentage hebben.

Preventie van baarmoederhalskanker

Traditionele veiligere sekspraktijken, Pap-uitstrijkjes screening en HPV-vaccinatie worden beschouwd als de drie belangrijkste methoden voor preventie van cervixkanker. Bovendien wordt de tijdige initiatie van ART als essentieel beschouwd voor het verminderen van het ICC-risico bij vrouwen met HIV.

De Amerikaanse Preventieve Services Task Force (USPSTF) beveelt momenteel de Pap-screening elke drie jaar aan voor vrouwen in de leeftijd van 21 tot 65 jaar, of om de vijf jaar voor vrouwen van 30 tot 65 jaar in combinatie met HPV-tests.

Ondertussen wordt HPV-vaccinatie momenteel aanbevolen voor elk meisje of een jonge vrouw die seksueel contact heeft gehad. Het Raadgevend Comité voor immuniseringspraktijken (ACIP) suggereert routinematige vaccinatie voor meisjes van 11 tot 12 jaar oud, evenals vrouwen tot de leeftijd van 26 jaar die geen vaccinatieserie hebben gehad of afgerond.

Twee vaccins zijn momenteel goedgekeurd voor gebruik: een quadrivalent vaccin dat de types 6, 11, 16 en 18 (Gardasil) en bivalente vaccins die kunnen beschermen tegen de types 16 en 18 (Cervarix), kan voorkomen. Elk vereist een reeks van drie opnames gegeven gedurende een periode van zes maanden.

Hoewel de vaccins niet kunnen beschermen tegen alle HPV-typen, bevestigen onderzoekers van het Fox Chase Cancer Center dat HIV-positieve vrouwen op ART veel minder kans hebben om HPV-typen met een hoog risico van 52 en 58 te hebben dan hun onbehandelde tegenhangers. Dit versterkt het argument dat vroege ART de sleutel is tot het voorkomen van zowel HIV-gerelateerde als niet-HIV-gerelateerde kankers bij mensen met HIV.

Toekomstige therapieën en strategieën

In termen van ontwikkelingsstrategieën hebben recente studies gesuggereerd dat het algemeen voorgeschreven antiretrovirale medicijn, lopinavir (te vinden in het medicijn Kaletra met vaste dosis), in staat kan zijn om hoogwaardige cervicale dysplasie te voorkomen of zelfs om te keren. De eerste resultaten toonden een hoge mate van werkzaamheid bij intravaginaal toedienen in tweemaal daagse doses gedurende drie maanden.

Als de resultaten kunnen worden bevestigd, kunnen vrouwen op een dag thuis cervicale pre-kanker behandelen, terwijl patiënten met HIV mogelijk HPV profylactisch kunnen voorkomen als onderdeel van hun standaard ART.