Hoe kan Tai Chi helpen bij de ziekte van Parkinson?

Tai Chi is een evenwichtsoefening die bestaat uit zachte, ritmische vloeiende bewegingen die balans en flexibiliteit stimuleren en die is ontstaan ​​in China als een vorm van vechtsporten. Het gaat om diep ademhalen en legt heel weinig nadruk op gewrichten en spieren, wat resulteert in minder blessures. Deze oefening "meditatie in beweging" is een low-impact activiteit, geschikt voor alle leeftijden en fitnessniveaus.

Voordelen van Tai Chi

In China wordt Tai Chi verondersteld vele voordelen te hebben. Deze omvatten vertraagde veroudering, verbeterde flexibiliteit, stressvermindering, verbeterde spierkracht en voor de behandeling van een verscheidenheid aan ziekten zoals hartaandoeningen, hoge bloeddruk, spijsverteringsstoornissen, artritis, stemmingsstoornissen, kanker en neurologische ziekten waaronder Parkinson. Maar bestaat er wetenschappelijk bewijs om deze beweringen te ondersteunen, vooral omdat Tai Chi betrekking heeft op Parkinson?

Posturale instabiliteit is een van de hoofdsymptomen van de ziekte van Parkinson die, in tegenstelling tot tremor, minder snel verbetert bij conventionele behandeling. Jammer genoeg, omdat het kan leiden tot frequente valpartijen, heeft deze onevenwichtigheid ook een aanzienlijke invloed op de kwaliteit van leven van een persoon.

Wat het onderzoek zegt

Een studie gepubliceerd in 2012 in de New England Journal of Medicine was de eerste die blijkbaar de voordelen van Tai Chi bij de ziekte van Parkinson liet zien. 195 patiënten met Parkinson werden gerandomiseerd in 3 groepen. Een groep kwam twee keer per week gedurende Tai Chi-lessen voor Tai Chi-klassen, de tweede groep onderging een weerstandstraining met gewichten en de derde groep kreeg zittend stretchen.

Na 6 maanden waren de resultaten duidelijk. Degenen in de Tai Chi-groep waren flexibeler en in staat om verder naar voren en achteren te leunen zonder hun evenwicht te verliezen of te vallen.In vergelijking met de andere groepen waren hun bewegingen ook soepeler en konden ze tijdens het lopen langere passen maken. Vergelijkbaar met degenen die met gewichten trainden, degenen die Tai Chi namen liepen sneller, hadden een grotere beensterkte en konden sneller vanuit een zittende positie gaan staan. De meest verrassende verbetering was echter het aantal valpartijen, waarbij degenen die Tai Chi beoefenden minder dan de helft van het aantal keer vielen in vergelijking met de proefpersonen in de twee andere groepen. Interessant is dat de Tai Chi-groep ook minder dyskinesie ervoer omdat ze strategieën konden adopteren die in meer gecontroleerde bewegingen resulteerden.

Al deze verbeteringen bleven drie maanden na voltooiing van het onderzoek. De auteurs concludeerden: "Klinisch gezien duiden deze veranderingen op een verhoogd potentieel voor het effectief uitvoeren van dagelijkse functies, zoals het vooruit reiken om voorwerpen uit een kast te pakken, van een zittende naar een staande positie (en van staand naar zittend) over te gaan, en lopen, terwijl vermindering van de kans op vallen."

Voorbij de motorische symptomen van deze ziekte zijn de niet-motorische manifestaties die de kwaliteit van leven van patiënten echt kunnen beïnvloeden. Een pilotstudie in 2014 onderzocht de voordelen van Tai Chi op enkele van deze aspecten. Eén groep nam drie keer per week deel aan Tai Chi-lessen van 60 minuten, terwijl de andere groep als controles diende. Na voltooiing van het onderzoek ontdekten ze dat hoewel er enige verbetering was wanneer ze gekeken naar metingen van cognitie, met name aandacht en werkgeheugen, het geen statistische significantie bereikte. Er was echter een aanzienlijke verbetering in de meldingen van patiënten over de kwaliteit van leven, met name hun perceptie van hun ziekte en hun emotioneel welzijn. Deze studie werd beperkt door zijn steekproefomvang (slechts 21 deelnemers ingeschreven) maar liet wel enige belofte zien, wat de behoefte aan verder onderzoek ondersteunde.

Dus moet je Tai Chi toevoegen aan je fitnessroutine? Op basis van de zachte en meditatieve kwaliteit van deze oefening en de wetenschappelijke ondersteuning van het gebruik ervan specifiek bij de ziekte van Parkinson, kan een aanname worden gemaakt om het in uw fysieke praktijk op te nemen.