Medische tests voor het meten van dysautonomia

Een zekere mate van disfunctie van het autonome zenuwstelsel is waarschijnlijk zeer wijdverbreid, vooral naarmate we ouder worden. Meer dan 25 procent van de 75-plussers lijdt bijvoorbeeld aan lichte orthostatische hypotensie, waarbij het voor mensen lastiger kan zijn om op te staan ​​zonder zich duizelig te voelen vanwege het onvermogen van het autonome zenuwstelsel om de bloeddruk op de juiste manier aan te passen.

Bijna elk medisch probleem - of zelfs behandeling - kan het autonome zenuwstelsel direct of indirect beïnvloeden. Een probleem met het autonome zenuwstelsel wordt dysautonomia genoemd. Alvorens het probleem te verhelpen, is het echter belangrijk om goed te testen om er zeker van te zijn dat de aard van de dysautonomia correct wordt begrepen.

Orthostatische bloeddrukmeting

De meest gebruikelijke manier om het autonome zenuwstelsel te testen, kan worden gedaan met een bloeddrukmanchet, een horloge en een bed. De bloeddruk wordt gemeten en de puls wordt genomen wanneer de patiënt plat ligt, zit en staat, met ongeveer twee minuten tussen posities in. Bij normale mensen mag de bloeddruk niet meer dan ongeveer 10 diastolische bloeddruk (het onderste bloeddruknummer) of 20 systolische bloeddruk (het bovenste getal) variëren, hoewel deze richtlijnen van plaats tot plaats verschillen.

Als de bloeddruk daalt, is dit misschien geen probleem voor het autonome zenuwstelsel: er is mogelijk niet genoeg bloed om voldoende druk te behouden. De gebruikelijke reden hiervoor is uitdroging, daarom controleren we ook de pols. Als de bloeddruk daalt, moet de hartslag toenemen als het lichaam probeert de bloeddruk te verhogen en bloed naar de hersenen te krijgen. Als dat niet het geval is, kan er een probleem zijn met de reflexboog met de nervus vagus, die autonome zenuwvezels heeft die de hartslag regelen.

Andere nachttests

Het gebruik van een elektrocardiogram (ECG of EKG) tijdens enkele eenvoudige manoeuvres kan de gevoeligheid van tests voor dysautonomia verhogen. De verhouding van de afstand tussen twee elektrische golven op de 15e en 30e hartslag na een staande positie (de zogenaamde R-R-verhouding) kan bijvoorbeeld wijzen op een probleem met de nervus vagus. Dit kan ook gedaan worden tijdens diep ademhalen. Tot de leeftijd van 40 is een uitademing tot een inspiratie van minder dan 1,2 abnormaal. Deze verhouding zal naar verwachting afnemen naarmate we ouder worden en ook afnemen met zelfs een zeer milde diabetische neuropathie.

De Valsalva-ratio is een andere eenvoudige, niet-invasieve bedside-test die kan worden gebruikt om dysautonomia te beoordelen. De patiënt bukt neer door uit te ademen met haar mond gesloten zodat er geen lucht ontsnapt. Dit veroorzaakt normaal dat de hartslag toeneemt tot nadat de ademhaling is vrijgegeven, op welk moment de parasympathica de neiging hebben door te schieten, waardoor een kort moment van bradycardie ontstaat, wanneer de hartslag onder normaal daalt. Als de hartslag tijdens de Valsalva niet stijgt, is er waarschijnlijk sympathische disfunctie. Als het daarna niet vertraagt, suggereert het parasympathische disfunctie.

Andere technieken meten veranderingen in bloeddruk na spiercontractie gedurende een paar minuten, of na het houden van een ledemaat ondergedompeld in koud water.

Geavanceerde autonome tests

Wanneer de tests aan het bed onvoldoende zijn, zijn er bij sommige instellingen meer betrokken diagnostische procedures beschikbaar. Deze kunnen inhouden dat de patiënt op een kanteltafel wordt geplaatst, waardoor de positie van de patiënt snel kan worden veranderd en op een manier die gemakkelijk kan worden gemeten.

Huidgeleiding kan worden gemeten nadat een chemische stof is toegediend om precies dat zweet te maken om subtiele verschillen tussen verschillende delen van het lichaam te evalueren.

Soms kunnen serumniveaus van hormonen zoals norepinephrine worden gemeten als reactie op een systemische stress, maar dergelijke testen zijn ongebruikelijk.

Zweettesten

Het sympathische zenuwstelsel is verantwoordelijk voor de secretie van zweetklieren. Zie het als een manier om ervoor te zorgen dat ons lichaam koel genoeg blijft om met succes weg te rennen van een aanvallende tijger.

Soms gaat de sympathische innering van een deel van het lichaam verloren en dit deel zweet niet langer. Dit is niet altijd duidelijk, omdat transpiratie uit een ander deel van het lichaam kan lopen om het gedeelte te bedekken dat niet langer transpireert. In een zweettest is het lichaam bedekt met een poeder dat van kleur verandert tijdens het zweten, waardoor regionaal gebrek aan transpiratie meer voor de hand ligt. Het nadeel is dat deze test erg rommelig is.

Testen van afzonderlijke lichaamsdelen

Omdat het autonome zenuwstelsel bijna elk deel van het lichaam omvat, kan het nodig zijn om te controleren hoe de autonome zenuwen in een bepaald deel werken in plaats van alleen het cardiovasculaire systeem.

Een verscheidenheid aan oogdruppels kan worden gebruikt om de autonome innervatie van de ogen te beoordelen. Scheuren van de ogen kan worden beoordeeld door een dun stukje zacht papier in de hoek van het oog te plaatsen om te zien hoeveel vocht het papier absorbeert. De blaasfunctie kan worden beoordeeld met een cisternogram en de motiliteit van gastro-intestinale systemen kan worden beoordeeld door radiografische onderzoeken.

We hebben slechts enkele van de vele tests beschreven die worden gebruikt om het autonome zenuwstelsel te beoordelen. De waarheid is dat dysautonomieën vaak niet worden erkend en dat veel instellingen niet meer hebben dan de standaard bedside-tests. Dit kan gedeeltelijk zijn omdat de meeste dysautonomieën het gevolg zijn van problemen die ook andere delen van het lichaam op meer voor de hand liggende manieren treffen, waardoor het nut van verder testen wordt beperkt.Diabetes is bijvoorbeeld een veelvoorkomende oorzaak van dysautonomie die wordt gediagnosticeerd door gestandaardiseerde bloedonderzoeken voor diabetes, in plaats van te beginnen met het autonome zenuwstelsel.

Als een probleem met het autonome zenuwstelsel wordt vermoed en bevestigd, is het waarschijnlijk dat er meer tests nodig zijn om de oorzaak te achterhalen. In plaats van te proberen de dysautonomische symptomen te behandelen, is het aanpakken van de kernoorzaak van de ziekte de beste manier om het autonome zenuwstelsel weer in balans te brengen.