Zijn radioactieve schildklierpatiënten een gevaar voor de volksgezondheid?

1. Radioactiviteit: Wat is radioactieve straling? (December 2024)

In 2010 noemde congreslid Edward Markey het 'drive-thru radiation'. En krantenkoppen noemen patiënten 'menselijke vuile bommen'. Ze verwijzen naar de algemene praktijk in de Verenigde Staten van het geven van radioactieve behandelingen - in het bijzonder radioactief jodium voor schildklierkanker - en vervolgens het vrijgeven van patiënten, die meetbaar "radioactief" kunnen blijven gedurende een week of langer.

Leidraad voor radioactieve behandeling

In Europa verblijven de meeste patiënten die radioactieve behandelingen ontvangen in het ziekenhuis in beschermde gebieden om besmetting van anderen te voorkomen. Maar in de VS heeft de Nuclear Regulatory Commission sinds 1997 niet vereist dat patiënten na radioactieve behandelingen in quarantaine worden geplaatst. (Men denkt dat deze verplaatsing voornamelijk om kostenredenen is geweest, ondersteund door verzekeraars en HMO's die de extra kosten willen vermijden die verbonden zijn aan de ziekenhuisquarantaine voor patiënten met radioactieve jodiumbehandeling.)

Vrijwillige richtlijnen suggereren dat patiënten na radioactieve behandeling de nabijheid van anderen vermijden, gedurende een week alleen slapen en nauwe nabijheid (d.w.z. knuffels) met baby's en kinderen vermijden en zwangere vrouwen vermijden. En toch worden deze richtlijnen niet gevolgd en veel van deze patiënten, terwijl ze toch "radioactief" zijn om zo te zeggen, belanden in het openbaar, rijden met het openbaar vervoer, of, om te voorkomen dat ze hun eigen gezin blootstellen, verblijven vaak in hotelkamers, die dan besmet raken met straling.

Volgens sommige wetenschappers kan zelfs de blootstelling aan de tweede hand aan iemand die een radioactieve medische behandeling heeft gehad, een enkele dosis straling opleveren die de typische jaarlijkse dosis overschrijdt van alle bronnen die een typische Amerikaan ontvangt, en misschien wel vier keer zo hoog is. dan het niveau dat als veilig wordt beschouwd voor een zwangere vrouw.

Markey's congresonderzoek met betrekking tot stralingsbehandelingen

Tijdens het congresonderzoek van Rep. Markey (Markey is nu een senator), waarbij patiënten worden onderzocht die na radioactieve behandelingen in 2010 zijn vrijgelaten, werden een aantal problemen vastgesteld, waaronder patiënten die op luchthavens en in tunnels stralingsdetectoren verplaatsten, openbare bussen bestegen, deelde een badkamer of slaapkamer met een zwangere vrouw of een kind, en hun huisvuil heeft stralingsdetectoren geactiveerd op stortplaatsen.

Hotels zijn een bijzondere zorg, want volgens het rapport had 7 procent van de ondervraagde patiënten een radioactieve jodiumbehandeling en vervolgens ingecheckt bij een hotel "waar ze lakens, spreien en andere gemeenschappelijke kameroppervlakken vervuilen en mogelijk ook zwanger konden worden. hotelmedewerkers of kinderen van gasten - die het meest vatbaar zijn voor het ontwikkelen van kanker als gevolg van blootstelling aan straling. In 2007 werd ontdekt dat een patiënt twee personen had besmet, evenals de lakens en handdoeken die in bijna een volledig hotel in Illinois werden gebruikt."

Volgens de verklaring van Rep. Markey negeert de Nuclear Regulatory Commission (NRC) het probleem. "Mijn onderzoek heeft mij doen besluiten dat de niveaus van onopzettelijke straling ontvangen door leden van het publiek die zijn blootgesteld aan patiënten die radiotherapie-behandelingen hebben ondergaan, de internationale veilige niveaus voor zwangere vrouwen en kinderen waarschijnlijk overtreffen … Dit is gebeurd vanwege de zwakke NRC-regelgeving, ineffectief toezicht op degenen die deze medische behandelingen toedienen en het ontbreken van duidelijke richtlijnen voor patiënten en artsen.

De reactie van de NRC op het stralingsprobleem

Op 21 januari 2011 reageerde het NRC op het congresonderzoek van Markey onder meer door het volgende te vermelden over mensen die worden ontslagen uit een bestralingsbehandeling:

Het is belangrijk op te merken dat menselijke patiënten, in tegenstelling tot een dier, het vermogen hebben om voorzorgsmaatregelen te begrijpen en te volgen voor het handhaven van afstanden tot andere individuen en onderscheid te maken tussen tijd- en afstandsverschillen voor nabijheid tot volwassenen of kinderen. Een arts kan ook het vermogen van een patiënt om instructies te volgen screenen en de noodzaak van voorzorgsmaatregelen begrijpen om blootstelling aan straling door anderen te verminderen. Daarnaast houden de voorschriften voor het vrijgeven van dieren rekening met andere factoren, zoals het beheer van radioactief afval dat niet wordt beheerd door een sanitair rioolstelsel, zoals in het algemeen het geval is met menselijk afval.

Deze verschillen, samen met factoren zoals de potentiële voordelen van de terugkeer van patiënten naar hun familie, het beleid van de Commissie om zich niet te bemoeien met de praktijk van de geneeskunde, geen onaanvaardbare belasting van de medische gemeenschap en andere ondersteunende informatie zoals hierboven besproken behuizing, leiden ons tot de conclusie dat de huidige vrijgavegrens voor menselijke patiënten geschikt is en de volksgezondheid en -veiligheid beschermt. Zoals hierboven vermeld, zijn we van plan om het nut te overwegen van het verzamelen van gegevens over de doses van de afgifte van patiënten die worden behandeld met medische isotopen.

Uiteindelijk heeft het NRC beleefd Markey verteld dat ze op basis van het huidige onderzoek en de huidige kennis de patiënten die een bestralingsbehandeling kregen niet verder wilde isoleren. Dit zou de medische gemeenschap onnodig belasten.