Colles Fracture Definiton - Gebroken pols

Een gebroken pols is een veelvoorkomende blessure. In feite zijn polsfracturen de meest voorkomende extremiteitfractuur, die verantwoordelijk is voor meer dan 10% van alle fracturen van de armen of benen. Ongeveer 3/4 van alle onderarmfracturen vinden plaats aan het einde van het straalbot - dit deel van het bot wordt de distale straal genoemd. Een van de meest voorkomende soorten distale radiusfracturen is een Colles-fractuur.

Colles breuk betekenis

De Colles-fractuur is een specifiek type distale radiusfractuur. De reden dat het een Colles-fractuur wordt genoemd, is de chirurg die dit verwondingspatroon voor het eerst beschreef in het begin van de 19e eeuw. Dr. Abraham Colles was een Ierse chirurg die deze verwonding beschreef en zijn namen worden tegenwoordig nog steeds gebruikt door veel artsen die dit verwondingspatroon beschrijven.

Wanneer een patiënt een Colles fractuur oploopt, wordt het polsgewricht teruggeduwd achter het onderarmbeen (de straal). De breuk van een Colles treedt meestal op nadat hij op een uitgestrekte hand is gevallen. Een echte Colles-fractuur staat bekend als een extra-articulaire fractuur, wat betekent dat de breuk niet in het kraakbeengedeelte van het polsgewricht terechtkomt. In plaats daarvan is de pauze net boven het niveau van het gewricht.

Terwijl de oorspronkelijke beschrijving van een Colles-fractuur een dorsaal verplaatste, extra-articulaire distale radiusfractuur was, wordt de naam van een Colles fractuur vaak losjes toegepast op zowat elke polsbreuk. Er is misschien verteld dat je een Colles-fractuur hebt, terwijl je in werkelijkheid een iets ander breukpatroon hebt dan wat Colles 200 jaar geleden beschreef. Het goede nieuws is, of je nu een echte Colles-fractuur hebt of een ander type polsbreuk, de algemene behandelingsprincipes zijn vergelijkbaar.

Niet elke distale straalbreuk is Colles

Ik zie vaak zowel patiënten als artsen die verwijzen naar een distale radiusfractuur als een Colles-fractuur. Dit is geen nauwkeurige verklaring, omdat er veel variaties zijn op distale radiusfracturen (specifieke locatie, richting van verplaatsing) en een fractuur van Colles is slechts een van die.

In mijn ervaring is een echte Colles-fractuur eigenlijk een relatief ongebruikelijke blessure. Veel vaker zie ik breuken die het gevolg zijn van een slechte botdichtheid, en in deze situaties breidt de breuk zich vaak uit in het polskraakbeen, een probleem dat een intra-articulaire fractuur wordt genoemd. Hoewel de locatie van deze fractuur in de buurt van een echte Colles-fractuur ligt, is het duidelijk niet de schade die Colles heeft beschreven. Wees dus gewaarschuwd, als u de afdeling spoedeisende hulp van het ziekenhuis verlaat en zij u vertellen dat het een Colles-fractuur is, is het mogelijk dat de verwonding enigszins afwijkt.

Behandelingsopties

Het bepalen van de juiste behandeling van een Colles fractuur hangt van een aantal factoren af. In het bijzonder zal uw chirurg zoeken naar de uitlijning en de stabiliteit van de fractuur. Bones die slecht uitgelijnd of onstabiel zijn, hebben meer kans op chirurgische stabilisatie.

Vaak kan een Colles fractuur worden gereset zonder een operatie uit te voeren; dit is een procedure die breukvermindering wordt genoemd. Tijdens deze procedure wordt een lokale of algemene anesthesie toegediend aan de patiënt en een clinicus herpositioneert de botten en brengt vervolgens een spalk aan om de botten in de juiste positie te houden.

Afhankelijk van de mate van verplaatsing van het onderarmbeen (radius) en de afwijking van de polsangulatie, kan een Colles fractuur chirurgie nodig hebben voor de behandeling. Wanneer de verwonding groter is, zal het waarschijnlijk een chirurgische behandeling vereisen. Tijdens een chirurgische ingreep kan uw chirurg pinnen, platen en / of schroeven gebruiken om de botten in een betere positie vast te zetten. Hoewel een operatie de rust niet sneller geneest, houdt het wel de botten in de juiste positie terwijl ze genezen. Bovendien, omdat de botten stevig worden vastgehouden met de metalen implantaten, vereisen vaak patiënten geen cast immobilisatie.