Syndesmosis Enkelbandblessure
Inhoudsopgave:
High Ankle Sprain Symptoms, Treatment, and Surgery (Oktober 2024)
De syndesmosis is de naam van het ligament dat twee botten van het been verbindt. Deze botten, de tibia en fibula bevinden zich tussen de knie- en enkelgewrichten. Het scheenbeen is het grotere scheenbeen dat het grootste deel van het lichaamsgewicht ondersteunt, en de kuitbeen is het kleinere bot aan de buitenkant van het been. Het verbinden van deze botten is een ligament genaamd de syndesmosis, ook wel syndesmotic ligament genoemd.
Syndesmosis ligament letsels vaak optreden in combinatie met andere enkelblessures, inclusief verstuikingen en fracturen. Als een beschadigde syndesmosis onbehandeld blijft, treden vaak slechte resultaten op. Het enkelgewricht wordt in de juiste stand gehouden door de uiteinden van de tibia en fibula, die zich rond de binnen- en buitenzijde van de enkel wikkelt. Als de syndesmosis beschadigd is, kan het enkelgewricht instabiel worden.
Een verwonding van de syndesmose treedt op wanneer de voet ten opzichte van het been naar buiten toe verdraait, een zogenaamde uitwendige rotatiebeschadiging. Dit type verwonding kan optreden wanneer de enkel krachtig naar buiten wordt gedraaid, of wanneer de voet wordt geplant en het been naar binnen draait.
symptomen
Zoals eerder vermeld, treden syndesmosisblessures vaak op in combinatie met enkelblessures. Daarom moet iedereen met een enkelverstuiking of een fractuur ook worden beoordeeld op een mogelijke beschadiging van de syndesmose.
Typische symptomen van een syndesmosis-blessure zijn:
- Pijn boven de enkel
- Kalf pijn
- Onvermogen om gewicht op het been te plaatsen
Röntgenfoto's moeten worden verkregen als een vermoeden van de syndesmosis wordt vermoed. Omdat normale röntgenfoto's mogelijk geen syndesmosisletsel vertonen, wordt vaak een speciaal type röntgenstraal, een zogenaamde röntgenfoto van de spanning, genoemd. In een röntgenfoto van de spanning oefent de onderzoeker een kracht op de enkel uit om te bepalen of de syndesmose verschuift wanneer de kracht wordt uitgeoefend. Als er nog steeds sprake is van een letsel, kan een CT-scan of MRI ook nuttig zijn bij het stellen van de diagnose.
Soorten Syndesmosis-letsels
Het meest voorkomende type van syndesmosisletsel dat optreedt, wordt een "hoge enkelverstuiking" genoemd. Een hoge enkelverstuiking verwijst eenvoudigweg naar de schade aan de ligamenten boven het enkelgewricht - het syndesmotische ligament. Behandeling van een hoge enkelverstuiking hangt af van de stabiliteit van de enkel. Als de röntgenfoto's een stabiel enkelgewricht vertonen, worden de meeste patiënten behandeld met immobilisatie en krukken en kunnen ze een herstelperiode van 6-8 weken verwachten.
Als de syndesmose instabiel is, moet de behandeling ervoor zorgen dat de syndesmose tijdens de heling in een stabiele positie kan worden gehouden. Dit vereist mogelijk een bescherming tegen het gewicht op het been, of het kan een operatie vereisen om het enkelgewricht te stabiliseren.
Syndesmosis letsels kunnen ook optreden in verband met enkelfracturen. Net als bij hoge enkelverstuikingen, is de kritieke informatie voor het bepalen van de behandeling dat het enkelgewricht instabiel is. Wanneer de syndesmose wordt beschadigd in verband met een fractuur van de enkel, is een operatie gewoonlijk noodzakelijk om de stabiliteit van het enkelgewricht te herstellen. Chirurgie wordt vaak uitgevoerd om de fractuur te herstellen of om de syndesmosis te stabiliseren, en soms beide.
Operatie voor Syndesmotic blessures
Wanneer de syndesmose chirurgisch wordt gerepareerd, wordt dit meestal gedaan met metalen schroeven die door de fibula en in het scheenbeen gaan. Deze schroeven moeten worden geplaatst zodra de syndesmosis in de juiste positie en uitlijning is geplaatst. Afhankelijk van het soort verwonding en de voorkeur van uw chirurg kan één of twee schroeven worden gebruikt. Uw chirurg zal vaak adviseren om de schroeven na ongeveer 3-4 maanden te verwijderen.
Als de schroeven niet worden verwijderd, zullen ze uiteindelijk losraken of breken. Hoewel dit mogelijk geen problemen oplevert, willen veel patiënten geen losse of gebroken schroef in hun been en moeten ze daarom vóór die tijd worden verwijderd.