Bloedonderzoek voor hersenschudding

Op 14 februari 2018 keurde de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) een bloedtest goed voor gebruik bij de diagnose van hersenschudding.

Hersenschuddingen zijn het perfecte voorbeeld van hoe de beoefening van geneeskunde zowel kunst als wetenschap is. Decennia lang werd het milde traumatische hersenletsel (TBI) dat bekend staat als een hersenschudding, niet erg goed begrepen. Hoe het hersenweefsel werd beïnvloed, de effecten op de lange termijn, de behandeling en zelfs een duidelijk begrip van de tekenen en symptomen begon pas echt te stollen tot het einde van de 20e eeuw.

Contact met sport, met name professioneel voetbal, en militaire gevechtsoperaties hadden een grote impact (geen woordspeling) op het medische begrip van concussieve verwondingen, vooral hoe herhaalde slagen op het hoofd schade aan hersenweefsel veroorzaakten. Naarmate de gevaren van een hersenschudding duidelijker werden, zochten zorgaanbieders naar duidelijkheid over hoe het te herkennen.

Hoe de bloedtest werkt

De bloedtest wordt de Banyan Brain Trauma Indicator genoemd en meet de niveaus van eiwitten, bekend als UCH-L1 en GFAP, die worden vrijgegeven uit hersenweefsel in de bloedbaan. Wanneer gemeten binnen 12 uur na een blessure, kunnen de niveaus van deze eiwitten helpen bepalen of een patiënt laesies in de hersenen kan detecteren met een CT-scan of een MRI.

Milde traumatische hersenletsel-hersenschudding-vertonen vaak geen laesies op beelden van de hersenen. Erger nog, de enorme hoeveelheid stralingsblootstelling die nodig is om een ​​CT-scan te verkrijgen, kan in de loop van de tijd negatieve gevolgen hebben. Het risico is de moeite waard om mogelijk levensbedreigende letsels te diagnosticeren, maar onnodige CT-scans moeten worden vermeden.

Wat de bloedtest doet

De Banyan Brain Trauma Indicator helpt artsen beslissen om de CT-scan al dan niet te doen. In onderzoek dat door de FDA werd gebruikt om de test goed te keuren, voorspelde het correct dat patiënten 97,5% van de tijd laesies zouden hebben die op hun CT-scans kunnen worden gedetecteerd. De test voorspelde correct dat patiënten zouden niet letsels hebben die 99,6% van de tijd detecteerbaar zijn met een CT-scan.

Daarom helpt de test, bij gebruik als eerstelijns diagnosehulpmiddel, om patiënten uit te sluiten die de straling van een CT-scan in de hersenen niet hoeven te verduren. De test is snel genoeg om vóór de CT-scan te worden gebruikt zonder significante vertragingen te veroorzaken.

Wat de bloedtest niet doet

Het doet niet diagnose hersenschudding. Het is belangrijk om het verschil te begrijpen, omdat het niet zo is dat artsen een soort doohickey uithalen die eruit ziet als een glucometer en hersenschudding diagnosticeren met een druppel bloed aan de zijlijn van het grote spel.

Tenminste nog niet.

Deze test is niet afdoende op zichzelf. Het is geen wondermiddel. Het zal artsen echter helpen bij het navigeren door patiënten die geen bijzonder ernstig traumatisch hersenletsel hebben. Het gebruik van deze test samen met meer conventionele diagnosemethoden - Glasgow Coma Scale en andere neurologische beoordelingen - zal artsen helpen beslissen of ze een patiënt aan straling willen onderwerpen. Dat is geen klein ding.

Hoe hersenschuddingen worden vastgesteld

Jarenlang hadden hersenschuddingen twee criteria voor diagnose:

1. De patiënt wordt tijdelijk bewusteloos geslagen.
2. De patiënt weet niet meer wat hem heeft geraakt.

Het derde, soms onuitgesproken, criterium voor diagnose was dat het trauma gerelateerd moest zijn. De patiënt moest op de noggin worden geslagen zodat we zelfs een hersenschudding als een diagnose konden beschouwen. Dat is echt de enige standaard die nog steeds bestaat. Het zou geen hersenschudding zijn zonder een klap op het hoofd.

De leidraad Veterans Affairs / Department of Defense klinische praktijk voor het beheer van hersenschudding met hersenschudding doet de moderne stappen voor het diagnosticeren van hersenschudding uitstekend. Het belangrijkste om te onthouden is dat dit een diagnose van uitsluiting is. Het idee is om uit te sluiten (om ervoor te zorgen) dat de patiënt doet niet een significant traumatisch hersenletsel hebben.

Als ze geen mogelijk levensbedreigend traumatisch hersenletsel heeft, kan de patiënt een hersenschudding krijgen. Enkele van de hersenschuddingstekenen en -symptomen die worden gebruikt om de ernst te bepalen, zijn onder meer:

• Geleidelijk afnemend bewustzijnsniveau (meestal met behulp van de Glasgow Coma Scale)
• Progressief afnemend neurologisch onderzoek (uitgevoerd door een zorgverlener)
• Ongelijke leerlingen (een significant teken van traumatisch hersenletsel)
• Aanvallen (vooral als de patiënt ze nog nooit heeft gehad)
• Herhaaldelijk braken
• Neurologisch tekort: motor (kan niet goed bewegen) of sensorisch (kan niet goed aanraken)
• Dubbel zicht
• Geleidelijk slechter wordende hoofdpijn
• Niet in staat om mensen te herkennen of gedesoriënteerd om te plaatsen (tijdens sporten kan de patiënt zich de naam van het andere team mogelijk niet herinneren)
• Onduidelijke spraak
• Ongebruikelijk gedrag (bijvoorbeeld persoonlijkheidsveranderingen)

Als een patiënt zich presenteert met een van deze criteria, bestaat er potentieel voor een significant traumatisch hersenletsel en krijgt de patiënt meestal een CT-scan om te kijken naar letsels die met een operatie kunnen worden behandeld (bijvoorbeeld subduraal of epiduraal hematoom).

Het grootste verschil tussen traditionele en moderne beoordelingen is dat patiënten niet langer hoeven te worden geslagen voor zorgverleners om zich zorgen te maken over hersenschudding. Inderdaad, de medische wereld blijft leren hoe zacht een slag op het hoofd kan zijn en nog steeds letsel kan veroorzaken.

Hoe een bloedtest kan helpen

Sommige van de bovenstaande symptomen kunnen voorkomen bij patiënten met zeer kleine traumatische hersenletsel. Zelfs bij hersenschuddingstandaarden kunnen ze van ondergeschikt belang zijn.

Dat is waar de bloedtest komt.

Bij patiënten met een voorgeschiedenis van een klap in de koepel die slechts hoofdpijn of braken hebben, maar geen van de andere vermelde symptomen vertoont, kan een CT-scan mogelijk zijn en niet. Tot de ontwikkeling van een bloedtest viel die beslissing bij de zorgaanbieder om zonder enig bewijs op de een of andere manier te bewijzen.

Nu kan de clinicus testen op hersenschudding biomarkers in de bloedbaan. Als de test negatief is, betekent dit dat 99,6 keer uit een 100, de patiënt niets zichtbaar op de CT-scan zal hebben. Dat geeft de arts een duidelijk pad om de beoordeling te richten op minder invasieve hulpmiddelen. Dit betekent niet dat deze patiënt niet in de 0,4% zit die iets zichtbaars zal hebben op de CT-scan, maar een goede zorgaanbieder zal de patiënt nog steeds observeren om ervoor te zorgen dat alles naar behoren verloopt.

De toekomst van TBI-bloedtesten

Dit is waarschijnlijk nog maar het begin. Het gebruik van bepaalde eiwitten als biomarkers werd verschillende jaren bestudeerd vóór de introductie van de eerste test. Bijkomend onderzoek richt zich waarschijnlijk op de niveaus die ons zullen vertellen wanneer een patiënt een significant gevaar loopt op een traumatisch hersenletsel. Biomarkers zullen ook een rol spelen bij het identificeren wanneer patiënten worden genezen.

Ondanks het feit dat een druppel bloed aan de zijlijn niet is hoe het nu wordt gedaan, betekent dit niet dat dit niet de toekomst is van testen met biomerkerbloed. Stel je voor dat een teamarts in professionele sporten of een gevechtsman in de frontlinie een gewonde soldaat of speler onmiddellijk kan testen om vast te stellen of er een hersenschudding is geweest of niet.

Op dit moment wordt de beslissing om een ​​patiënt terug te plaatsen in de situatie die tot de verwonding heeft geleid, een beslissing met aanzienlijke druk op de verzorger, gebaseerd op een beste schatting. De clinicus maakt vaak gebruik van pregame-hersenschuddingstests om een ​​basislijn neurologische functionaliteit te bepalen en test de speler of de soldaat opnieuw op het moment van de verwonding. Als de patiënt het de tweede keer (onder zijn of haar eigen druk om te presteren) niet zo goed doet, kan hij of zij uit het veld worden verwijderd en voor verdere behandeling worden gestuurd.

Bloedonderzoek kan een marker worden voor terugkeer naar het spel of het slagveld. De toepassingen moeten nog worden gezien.