Fenfluramine voor de behandeling van epilepsie-aanvallen

Fenfluramine is een medicijn dat momenteel wordt onderzocht op epilepsiebestrijding bij bepaalde vormen van epilepsie. Op dit moment heeft Zogenix, een farmaceutisch bedrijf, toestemming gekregen van de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) om fenfluramine te bestuderen voor gebruik als een epilepsiebehandeling. Klinische proeven zijn aan de gang, met sommige resultaten in de vroege fase al beschikbaar.

Fenfluramine is al op beperkte schaal gebruikt voor de behandeling van epilepsie in België en de resultaten zijn van nabij gevolgd.Verschillende van de gepubliceerde onderzoeken zijn uitgevoerd in België.

Gebruik bij epilepsie

Er zijn veel soorten epilepsie en op dit moment zijn er meer dan 20 verschillende medicijnen goedgekeurd voor de behandeling van epilepsie. Deze medicijnen werken niet allemaal voor elk type epilepsie en als u convulsies heeft, zal uw arts u een anticonvulsivum voorschrijven dat effectief is bij het controleren van uw aanvalstype.

Volgens Zogenix wordt fenfluramine specifiek onderzocht voor de behandeling van het syndroom van Dravet, een aandoening die vaak vuurvaste aanvallen veroorzaakt, dit zijn aanvallen die ondanks standaard medisch management niet onder controle te houden zijn. Fenfluramine is ook onderzocht bij het Lennox Gastaut-syndroom (LGS), een ander epilepsiesyndroom dat wordt gekenmerkt door vuurvaste aanvallen.

Fenfluramine bij het syndroom van Dravet

Het syndroom van Dravet is een zeldzame aandoening die wordt gekenmerkt door frequente aanvallen, evenwichtsproblemen, fysieke beperkingen en leer- en gedragstekorten. Kinderen beginnen al vroeg tekenen van het syndroom van Dravet te vertonen. Aanvallen kunnen meerdere keren per dag voorkomen en worden vaak veroorzaakt door koorts. Kinderen en volwassenen met het syndroom van Dravet ervaren meestal verschillende soorten vuurvaste aanvallen, waaronder tonisch-clonische aanvallen en myoclonische aanvallen.

Een recente Europese studie omvatte negen patiënten met het syndroom van Dravet, met leeftijden variërend van 1 tot en met 29. Gemiddeld leden de studiedeelnemers ongeveer 15 grote motorische aanvallen per maand voordat de studie begon.

De patiëntvrijwilligers werden behandeld met fenfluramine gedurende een duur variërend van vier maanden tot 5 jaar. Ze ontvingen elk een behandelingsdosis op basis van hun gewicht. De dosis fenfluramine was 0,25-1,0 mg / kg per dag, met een maximale dosis van 20 mg per dag.

De vrijwilligers van de patiënt of hun ouders hebben hun inbeslagnemingen gedocumenteerd met behulp van een inbeslagnemingsdagboek en ze ondervonden allemaal een lagere frequentie van aanvallen met fenfluramine. Een gemiddelde verbetering van 75 procent werd geregistreerd.

Fenfluramine bij Lennox Gastaut Syndroom (LGS)

LGS is een epilepsiesyndroom dat wordt gekenmerkt door meerdere soorten aanvallen. Net als bij het syndroom van Dravet zijn de aanvallen vaak en moeilijk te controleren met standaard medische behandeling.

Mensen met LGS beginnen typisch de symptomen van de stoornis te ervaren tijdens hun vroege jeugd en ze hebben leerstoornissen, fysieke beperkingen en gedragsproblemen in aanvulling op hun aanvallen.

Een Europese studie onderzocht de effecten van fenfluramine op aanvallen geassocieerd met LGS. De studie omvatte 13 vrijwilligers. Ze kregen een orale fenfluraminehydrochloride-oplossing, te beginnen met een dosis van 0,2 mg / kg per dag, verdeeld in twee afzonderlijke doses, met geleidelijke toenames en een maximum van 0,8 mg / kg per dag, of 30 mg per dag.

Gemiddeld ervoeren de vrijwilligers van de studie een vermindering van 53 procent van hun convulsieve aanvallen bij het gebruik van fenfluramine.

Dosering

Sommige anticonvulsiva kunnen worden gemeten met bloedniveaus en de dosis kan worden gevolgd op basis van richtrichtlijnen. Op dit moment is er geen standaard doelplasmaconcentratie van fenfluramine, dus de dosis wordt momenteel beheerd op basis van de aanbevolen dosis per gewicht, de respons op klinische aanvallen en de waargenomen bijwerkingen.

In experimentele onderzoeken werd fenfluramine gebruikt in een dosis van 20 tot 60 mg per dag. Het is ook gebruikt in een dosis variërend van 0,2 tot 3 mg / kg per dag. Als het beschikbaar komt, kan de aanbevolen dosis gebaseerd zijn op die die in deze onderzoeken zijn gebruikt.

Over het algemeen wordt voor de behandeling van refractaire epilepsie een dosis anticonvulsiva geleidelijk verhoogd totdat de aanvallen goed onder controle zijn, terwijl tegelijkertijd de bijwerkingen zorgvuldig worden gecontroleerd. Het kan nodig zijn medicatie stop te zetten als de bijwerkingen ondraaglijk zijn.

Werkingsmechanisme

Fenfluramine is een amfetaminederivaat, wat betekent dat het nauw verwant is aan de stimulerende middelen epinefrine en norepinefrine die het lichaam van nature maakt. Deze stimulerende middelen versnellen de hartslag, verhogen de bloeddruk, verminderen de eetlust en vertragen de spijsvertering. De chemische gelijkenis met amfetamine is waarschijnlijk de reden dat fenfluramine de eetlust onderdrukt, en het kan ook enkele van de bijwerkingen verklaren.

Fenfluramine verhoogt ook serotonine (5 HT), een neurotransmitter die voornamelijk in de hersenen werkt. Normaal gesproken verwijdert het brein de overtollige 5HTH door het op te slaan in kleine structuren, blaasjes genoemd, nadat het is gebruikt. Fenfluramine handhaaft hoge niveaus van 5 HT door de heropname ervan in de vesicles te voorkomen, waardoor de beschikbaarheid ervan toeneemt. Medicijnen die interageren met 5HT worden meestal gebruikt om depressie te behandelen, niet epilepsie. Maar er zijn aanwijzingen dat 5-HT de zenuwactiviteit in de hersenen kan stabiliseren, en dit is gesuggereerd als het mogelijke mechanisme waardoor aanvallen worden verminderd.

Verleden geschiedenis

Hoewel fenfluramine nooit is goedgekeurd voor de behandeling van epilepsie, is het geen nieuw medicijn. Het werd jarenlang als een zeer effectieve eetlustremmer beschouwd en in het verleden werd het door de FDA goedgekeurd voor de behandeling van obesitas.

Fenfluramine was een ingrediënt in het populaire product Fen-Phen, en het werd ook op de markt gebracht onder de naam Pondimin.

Toch bleek fenfluramine ernstige bijwerkingen te veroorzaken, waaronder verdikking van de hartklep en pulmonale hypertensie. Het werd eind jaren negentig van de markt gehaald in de Verenigde Staten en over de hele wereld vanwege deze veiligheidsbelangen.

Bijwerkingen

Tot dusverre waren de onderzoeken naar fenfluramine als een behandeling voor epilepsie klein, meestal met minder dan 100 vrijwilligers per onderzoek.Er zijn echter een aantal studies geweest en enkele duizenden deelnemers hebben de afgelopen jaren deelgenomen aan onderzoek naar fenfluramine-epilepsie.

De meest voorkomende bijwerkingen zijn gewichtsverlies en slaperigheid. Soms namen de bijwerkingen af ​​toen de medicatiedosis werd verlaagd. Het gewichtsverlies is consistent met de geschiedenis van fenfluramine als een behandeling voor obesitas en is waarschijnlijk te wijten aan onderdrukking van eetlust.

Het verlies van eetlust zelf kan een probleem vormen voor kinderen met LGS en het syndroom van Dravet, vooral voor degenen met ernstige cognitieve gebreken. Tot nu toe hadden de deelnemers aan de onderzoeken geen ernstig gewichtsverlies of ondervoeding.

De kans op pulmonaire (long) of hartaandoeningen (hartaandoeningen) is een punt van zorg, gezien het veiligheidsprofiel van fenfluramine toen het werd gebruikt als een eetlustremmer. Onderzoeksstudie deelnemers werden meestal gevolgd met een echocardiogram, dat is een test die de bewegingen van het hart visualiseert en beoordeelt de hartkleppen.

De observaties van de epilepsieonderzoeken suggereren dat pulmonale en cardiale effecten mogelijk niet zo ernstig of zo vaak zijn als die waargenomen wanneer het werd gebruikt voor de behandeling van obesitas. Dit kan zijn omdat de dosis fenfluramine bij de behandeling van epilepsie als relatief laag wordt beschouwd in vergelijking met de dosis die werd gebruikt voor de behandeling van obesitas.

Als u of uw kind echter op enig moment in de toekomst fenfluramine wordt voorgeschreven, is het belangrijk dat u regelmatig naar uw arts gaat, zodat u nauwlettend in de gaten kunt worden gehouden. Dit kan helpen vroege bijwerkingen vroegtijdig te identificeren en biedt een kans op een effectieve behandeling.

Toekomst van Fenfluramine

Op dit moment bezit Zogenix International de exclusieve licentie voor het gebruik van een lage dosis fenfluramine voor de behandeling van het syndroom van Dravet. De FDA heeft Zoginex Breakthrough Therapy Designation voor ZX008 verleend, wat de laag gedoseerde fenfluramine is die als een onderzoeksproduct wordt bestudeerd. Het is moeilijk te voorspellen of fenfluramine zal worden goedgekeurd voor de behandeling van refractaire epilepsie bij het syndroom van Dravet.

Het lopende proces omvat gecontroleerde onderzoeksstudies, waarvoor formele goedkeuring vereist is. Nadat de onderzoeken zijn afgerond, is er een procedure waarin de resultaten van het onderzoek ter goedkeuring worden voorgelegd aan de FDA.

Of de medicatie is goedgekeurd of niet hangt af van de uitkomst van het bewijs. De resultaten over hoe effectief de medicatie is, of er nadelige resultaten zijn en of de bijwerkingen draaglijk zijn, zullen allemaal worden verzameld en gepresenteerd aan de FDA. De FDA beschouwt deze risico's en voordelen bij het beoordelen van een nieuw medicijn op mogelijke goedkeuring.

Als een medicatie wordt goedgekeurd, zal uw arts of de arts van uw kind de mogelijke risico's en voordelen van de medicatie voor uw specifieke situatie beoordelen. U en uw arts kunnen fenfluramine uiteindelijk wel of niet als de juiste keuze voor u beschouwen.

Een woord van heel goed

Als u een medische aandoening hebt waarvoor geen effectieve behandeling bestaat, zoals refractaire epilepsie, kan het soms overweldigend en hopeloos aanvoelen. Het syndroom van Dravet en LGS zijn beide aandoeningen die levenslange uitdagingen vormen voor patiënten en hun families.

Soms kiezen mensen met onbehandelbare medische aandoeningen ervoor om deel te nemen aan onderzoek. Er zijn verschillende voordelen en nadelen verbonden aan deelname aan een onderzoeksstudie. Voordelen zijn onder meer toegang tot nieuwere medicijnen die nog niet zijn goedgekeurd, evenals nauwe medische follow-up en diagnostische testen, vaak tegen lage kosten of gratis. Nadelen zijn onder meer blootstelling aan medicijnen die mogelijk onbekende risico's en twijfelachtige effectiviteit kunnen opleveren, evenals de mogelijkheid om in een groep vrijwilligers te worden geplaatst die mogelijk geen behandeling krijgen.

Als u of uw geliefde vuurvaste epilepsie heeft, bent u mogelijk kandidaat voor nieuwe medicijnen, nieuwe procedures of deelname aan experimenteel onderzoek.