Hoe u uw kinderen kunt vertellen dat u kanker hebt

Je kind vertellen dat je kanker hebt, is misschien wel een van de moeilijkste gesprekken die je als ouder zult hebben. We proberen instinctief onze kinderen te beschermen tegen dingen die hen of hun gevoelens kunnen schaden. Bij de diagnose van kanker kunnen ouders proberen hun kinderen te beschermen door ze niet te vertellen, maar het kan meer kwaad dan goed doen. Wat is de beste manier om uw kind te vertellen dat u kanker heeft? Moet je het je kind niet vertellen?

Hoe u uw kind kunt vertellen

Wacht tot je alle details hebt. Voordat u uw kind vertelt dat u kanker heeft, raden deskundigen aan te wachten totdat u zoveel mogelijk informatie hebt over uw type kanker, behandeling en prognose. Op deze manier kunt u vragen behandelen die uw kind mogelijk heeft over uw diagnose van kanker. Kinderen begrijpen het best als ze het hele plaatje kunnen zien, niet alleen kleine stukjes. Als je veel kennis hebt over kanker en je behandeling, zul je meer zelfvertrouwen hebben voor je kind. Als je zelfvertrouwen hebt, voelen ze zich veiliger, wat essentieel is voor kinderen die worden geconfronteerd met een crisis.

Veronderstel niet dat uw kind weet wat kanker is. Kinderen horen de term kanker in de media en op televisie, maar weten nog steeds niet precies wat kanker is en hoe het het lichaam beïnvloedt. Oudere kinderen denken misschien dat ze het weten, maar ze hebben waarschijnlijk een onnauwkeurig idee over wat kanker is. Verklaar het fysieke proces van hoe kanker zich ontwikkelt in een vereenvoudigde versie die geschikt is voor de leeftijd.

Laat ze weten dat kanker niet besmettelijk is. Het is ook belangrijk voor hen om te weten dat je ziekte niet besmettelijk is, en ze kunnen het niet van je vangen als verkouden worden. Dat is misschien de enige soort ziekte waarmee ze bekend zijn, en je zult moeten uitleggen dat niet alle ziekten van persoon tot persoon worden verspreid.

Maak het gesprekstijdperk geschikt. Medische termen verwarren volwassenen, laat staan ​​kinderen. Het bespreken van een ernstige aandoening heeft ook een emotionele component. Misschien wilt u de wijsheid van een kinderpsycholoog, kinderarts of geestelijkheid zoeken om klaar te staan ​​om erover te praten in termen die uw kind kan begrijpen.

Wees niet gealarmeerd als het een eenzijdig gesprek is. Je kind kan stil zijn en geen vragen stellen tijdens je eerste gesprek. Dit is volkomen normaal en is de manier waarop ze de informatie verwerken die u zojuist hebt gepresenteerd. Duw ze niet om hun gevoelens te onthullen, maar herhaal dat ze met je kunnen praten en vragen kunnen stellen wanneer ze maar willen. Soms is het gemakkelijker voor kinderen om hun emoties te bespreken met iemand anders dan een ouder. Schoolpsychologen, geestelijken en vertrouwde vrienden en familie zijn mensen die kinderen zich kunnen openstellen voor uw diagnose.

Veelgestelde vragen die kinderen kunnen hebben

Kinderen kunnen vragen stellen die moeilijk te beantwoorden zijn als u niet bent voorbereid. Er kunnen vragen zijn waar u geen antwoord op hebt, maar wees niet bang om te zeggen: "Ik weet het niet." Enkele veelgestelde vragen die uw kind kan stellen, zijn onder andere:

• Ga je dood?
• Krijg ik ook kanker als ik groot ben?
• Zal je haar uitvallen?
• Moet ik het mijn vrienden vertellen?
• Wie zal er voor mij zorgen als je dat niet kunt?
• Waarom heb je kanker gekregen?
• Als er iets met je gebeurt, wat gebeurt er dan met mij?
• Wanneer gaat je kanker weg?

Krijg hulp als uw kind het niet goed of te goed aanpakt

Als het erop lijkt dat uw kind het niet goed doet, aarzel dan niet om hem te helpen via uw kinderarts. Hij kan een kinderpsycholoog of gezinstherapeut aanbevelen die ervaring heeft in het helpen van kinderen bij het omgaan met kanker. Veelvoorkomende symptomen van coping-problemen zijn stil zijn en teruggetrokken zijn en, verrassend genoeg, hyperactiviteit. Ze kunnen ook moeite hebben zich te concentreren op school of zich misdragen tijdens de les. Dit zijn allemaal signalen dat ze moeite hebben met het omgaan en hulp nodig hebben. Houd in gedachten dat het normaal is dat kinderen hun emoties "uitleven", maar nog steeds professionele begeleiding nodig hebben om hen te helpen het hoofd te bieden.

Wees op uw hoede als uw kind het te goed doet. Kinderen die het lijken alsof ze alles op alles zetten, kunnen hun emoties maskeren. Nogmaals, dit is ook gebruikelijk, en kinderen die dit soort gedrag vertonen, hebben ook hulp nodig.

Niet te weten kiezen

Sommige ouders kiezen ervoor hun kinderen niet te vertellen over hun diagnose van kanker. Dit is een persoonlijke beslissing die niet moet worden genomen zonder onderzoek en diep nadenken.

Kinderen zijn slim en intuïtief en nemen aanwijzingen op dat er iets niet klopt in het gezin. Door ze niet te vertellen, kan dit leiden tot onnodige angst en angst. Kinderen gedijen op emotionele stabiliteit en als ze vermoeden dat iets voor hen wordt achtergehouden, voelen ze zich onzeker.

Veel ouders die ervoor kiezen hun kinderen niet te vertellen, doen dit omdat hun prognose goed is. Waarom last van het kind als het niet nodig is? U moet echter rekening houden met de what-ifs:

Wat als uw gezondheid de bocht omdraait? Hoe kunt u uitleggen dat u plotseling erg ziek bent voor uw kind? Dit kan voor hen weinig tijd laten om zich aan te passen aan de veranderingen die zich snel in het gezin voordoen. Uiteindelijk kan in dit scenario niet zeggen dat ze meer emotionele schade aanrichten dan ze te beschermen.

Wat als ze erachter komen dat u kanker heeft? Dit is een veel voorkomend probleem wanneer mensen informatie over hun diagnose van kanker aan hun kinderen onthouden.Kinderen kunnen erachter komen door afluisteren of misschien kan een andere volwassene hen per ongeluk over uw kanker vertellen, of zelfs door 'rondneuzen'. Gevoelens van afwijzing en wantrouwen kunnen het gevolg zijn en zijn moeilijke emoties voor een kind.

Sommige ouders vertellen het hun kinderen niet, omdat het zo'n moeilijke, hartverscheurende taak is. Laat dit alsjeblieft niet verhinderen dat je de juiste beslissing neemt. Als u uw kinderen niet kunt vertellen, schakel dan de hulp in van een vertrouwde vriend, familielid of lid van de geestelijkheid. Samen kun je allemaal gaan zitten en je kanker bespreken en welke veranderingen het kind daardoor kan verwachten.