Retrolisthesis en wervelkolomoperaties

Retrolisthesisis een achterwaartse beweging van een wervelgewervel ten opzichte van de wervel eronder. Historisch gezien werd van retrolisthesis gezien dat deze geen klinische betekenis had. Maar naarmate onderzoeksactiviteiten doorgaan, worden associaties met pijn, verminderde functionaliteit en degeneratieve veranderingen in de wervelkolom gemaakt.

Bijvoorbeeld een studie uit 2003 gepubliceerd in The Spine Journal vond dat de Afrikaanse Amerikaanse vrouwen 2 tot 3 keer meer antistolisthesis (voorwaartse vertebrale slip) hadden dan hun Kaukasische tegenhangers. De anterolisthesis had geen negatieve invloed op hun rugfunctie. Uit dezelfde studie bleek ook dat retrolisthesis (achterwaartse wervelslippen) in deze zelfde gemeenschap (4%) veel minder voorkwam, maar deed de rugfunctie van de deelnemers verminderen.

Een studie gepubliceerd in maart 2015 van de Journal of the Korean Neurochirurgical Society geïdentificeerde retrolisthesis als een compensatie die een ruggenwervel naar achteren beweegt wanneer uw wervelkolom en bekken te ver naar voren zijn voorgespannen in het voorwaartse / achterwaartse vlak. De onderzoekers zeggen dat een kleine mate van lumbale lordose en / of een kleine bekkenkanteling de vorming van een retrolisthesis kan veroorzaken.

Terug Chirurgie en Retrolisthesis

In een studie uit 2007 gepubliceerd in Spine Journal, onderzoekers evalueerden 125 patiënten die een L5-S1 discectomie ondergingen. Hun doel was om te zoeken naar de aanwezigheid van retrolisthesis. Ze ontdekten dat bijna 1/4 van de patiënten in de studie dit achterwaartse slippen van L5 over S1 had.

Als u retrolisthesis hebt, betekent dit niet automatisch dat u meer pijn zult hebben dan iemand die dat niet doet. De onderzoekers ontdekten dat voorafgaand aan de discectomie de symptomen die door beide groepen werden ervaren (d.w.z. met en zonder retrolisthesis) ongeveer gelijk waren.

De onderzoekers onderzochten ook veranderingen in spinale structuren die gepaard gaan met gevallen van retrolisthesie. Over het algemeen vonden ze dat de aanwezigheid van retrolisthesis niet overeenkwam met een hogere incidentie van degeneratieve schijfaandoeningen of degeneratieve veranderingen in de benige ring aan de achterkant van de wervel.

Retrolisthesis kan optreden als gevolg van een operatie. Een andere studie, gepubliceerd in Spine Journal in 2013 bleek dat pijn van retrolisthesis 4 jaar na een discectomie zichzelf voor de eerste keer presenteerde of erger werd. Hetzelfde gold voor fysiek functioneren.

Net als de Dartmouth-studie waren de uitkomsten van de patiënten met retrolisthesis die de discectomie ondergingen vergelijkbaar met die van patiënten zonder. Deze keer omvatten de uitkomsten echter tijd in de chirurgie, hoeveelheid bloedverlies, tijd doorgebracht in het ziekenhuis of polikliniek, complicaties, behoefte aan extra wervelkolomoperaties en / of terugkerende hernia's.

Nog een andere studie (gepubliceerd in december 2015 van de Journal of Neurochirurgie: wervelkolom) ontdekte dat een operatie mogelijk niet geschikt is voor patiënten die in extenso langer dan 7,2% van de retrolisthesis hadden (rugbogen). De reden was dat retrolisthesis in deze gevallen de risico's van patiënten voor postoperatieve lumbale hernia verhoogde. (De betreffende operatie was een bilaterale gedeeltelijke laminectomie, samen met verwijdering van het achterste ligament.)

Wie krijgt retrolisthesis?

Dus wat voor soort patiënt krijgt retrolisthesis? Uit de hierboven genoemde studie van 2007 bleek dat de aanwezigheid van retrolisthesis consistent was voor alle soorten patiënten - ongeacht of ze oud, jong, mannelijk, vrouwelijk, rokers of niet, opgeleid of minder, en ongeacht ras waren.

Dat gezegd hebbende, mensen met retrolisthesis waren meer geneigd om werknemers te ontvangen. En leeftijd was een factor bij degenen met vertebrale eindplaatveranderingen en / of degeneratieve schijfziekte (zowel met als zonder retrolisthesis). Dit kan zijn omdat dergelijke veranderingen over het algemeen leeftijdsgebonden zijn.

En ten slotte waren studiedeelnemers die vertebrale eindplaatveranderingen hadden, meestal rokers en hadden ze ook de neiging om geen verzekering te hebben.