Wordt Gold Therapy nog steeds gebruikt voor reumatoïde artritis?

In het verleden was goudtherapie de standaardbehandeling voor matig tot ernstig actief. Gouden verbindingen werden gebruikt om reumatoïde artritis te behandelen sinds 1929. Goud werd eigenlijk ontwikkeld als een behandeling voor tuberculose. Destijds werd ten onrechte gedacht dat tuberculose en reumatoïde artritis verwante aandoeningen waren. Hoewel dat niet klopte, toonde goud wel een gunstig effect op reumatoïde artritis.

Hoe het werkt

Hoewel het mechanisme van het ontstekingsremmende effect van goud niet volledig wordt begrepen, suggereert het bewijs dat goud wordt opgeslagen in lysosomen, waardoor het de verwerking van antigene agentia (elke stof die de productie van antilichamen stimuleert) en de afgifte van pro-inflammatoire cytokines remt. Het wordt daarom geclassificeerd als een disease modifying anti-reumatic drug (DMARD).

Beschikbaarheid van goud

Parenterale vormen van goud worden geïnjecteerd en omvatten Myoschrysine (aurothiomalaat) en Solganol (aurothioglucose). Ridaura (auranofin) is orale goudtherapie. Door de jaren heen, toen nieuwere behandelingen beschikbaar kwamen die een superieur voordeel en minder risico boden (bijv. Andere DMARD's en biologische geneesmiddelen), werden gouden injecties zelden voorgeschreven voor reumatoïde artritis. Het gebruik ervan nam voornamelijk af vanwege het risico op bijwerkingen, evenals de behoefte aan nauwkeurige klinische en laboratoriummonitoring en het ongemak van intramusculaire injectie.

Hoe wordt Gold beheerd?

Gouden shots worden toegediend als een intramusculaire injectie in het kantoor van de dokter wekelijks gedurende de eerste 20 weken van behandeling en vervolgens wordt de frequentie taps naar elke drie of vier weken. Voor elke goudinjectie wordt een bloedtelling en urinetest aanbevolen om ervoor te zorgen dat het veilig is om te geven.

In eerste instantie wordt intramusculaire injectie van goud gewoonlijk toegediend als een kleine dosis van 10 milligram, eenmaal per week. Een tweede dosis van 25 milligram volgt en vervolgens 50 milligram per week totdat een respons wordt bereikt, tot een totaal van 750 tot 1000 milligram.

Bijwerkingen Maak gouden therapie uitdagend

Bijwerkingen, de meest voorkomende reden voor stopzetting van goudtherapie, treffen ongeveer 30 procent van de mensen die worden behandeld met parenterale goudverbindingen. De meest voorkomende bijwerkingen geassocieerd met parenteraal goud zijn pruritis, dermatitis, stomatitis en proteïnurie. Met oraal goud zijn dunne ontlasting een veel voorkomende bijwerking, terwijl waterige diarree minder vaak voorkomt (bij maximaal 5 procent van de patiënten). Nefropathie en trombocytopenie kunnen zich ook ontwikkelen met goudtherapie, vooral bij patiënten die positief zijn voor het HLA-DR3-gen.

Hoewel potentiële bijwerkingen het nadeel van goudtherapie waren, moet worden opgemerkt dat gouden injecties sommige mensen met reumatoïde artritis in een permanente remissie brachten. Reumatoloog Scott J. Zashin, MD, merkte op: "Als gevolg hiervan, als een patiënt een goede reactie op goudinjecties heeft gekregen, worden deze meestal voortgezet. Het stoppen van het goud bij deze patiënten kan een herhaling van artritisactiviteit veroorzaken die mogelijk niet reageert op de hervatting van therapie met goud."

Naarmate goudschoten minder werden gebruikt en nieuwe behandelingen werden ontwikkeld, stopten bedrijven met het maken van de medicatie. Hoewel er in één keer twee formuleringen van goudopnamen waren (Solganol en Myochrysine), is alleen Myochrysine nu beschikbaar. Vaak ontwikkelen patiënten hier een reactie op, waardoor stoppen noodzakelijk is.

Oraal goud vergeleken met injecteerbaar goud

Helaas produceerde oraal goud slechts minimale gunstige effecten, dus werd het soms voorgeschreven. Ridaura, de orale gouden voorbereiding, is mogelijk nog steeds beschikbaar, maar wordt in de Verenigde Staten zelden gebruikt. Van oraal goud werd aangetoond dat het matig werkzaam was in vergelijking met placebo. Het werd even effectief geacht voor Plaquenil (hydroxychloroquine) en methotrexaat, maar met een groter potentieel voor toxiciteit.

Het komt neer op

Goud is een oudere DMARD (disease modifying anti-reumatic drugs) die in bijna alle gevallen is vervangen door nieuwere DMARD's en biologische geneesmiddelen. Het gebruik van goud is meestal voorbehouden aan patiënten die niet reageren op methotrexaat, andere oudere DMARD's (zoals Plaquenil en sulfasalazine) of TNF-blokkers.