Meer informatie over het hebben van geneesmiddel-resistente HIV

Leren dat je hiv-positief bent, kan overweldigend zijn. Het stigma dat geassocieerd wordt met het virus kan intens zijn en veel mensen hebben moeite met het verwerken van het nieuws dat ze HIV-geïnfecteerd zijn. Als ze dit echter doen, is een van de eerste dingen die zij overwegen vaak hun opties voor hiv-behandeling. Dat is over het algemeen redelijk eenvoudig voor therapienaïeve patiënten, maar het kiezen van de juiste combinatie van antiretrovirale therapie (cART) kan moeilijker zijn voor patiënten met een resistente hiv-stam.

Hoe medicijnresistentie is ontwikkeld

HIV muteert en evolueert in een snel tempo. Als zodanig is het behandelen van het virus niet altijd gemakkelijk. In de eerste jaren van de epidemie waren er heel weinig behandelopties. Mensen werden maar op één medicijn tegelijk gezet en de weerstand tegen die medicijnen ontwikkelde zich soms relatief snel.

Naarmate er meer HIV-medicijnen - en klassen van HIV-geneesmiddelen - werden ontwikkeld, stapten artsen over naar multidrugsregimes die bekend staan ​​als zeer actieve antiretrovirale therapie of HAART. Deze regimes bestonden meestal uit ten minste twee antiretrovirale geneesmiddelen uit verschillende klassen van geneesmiddelen.

In de afgelopen jaren is de terminologie echter veranderd. Nu praten artsen meestal over cART - gecombineerde antiretrovirale therapie. De opdrachtgever is echter nog steeds hetzelfde. Elke klasse medicijnen werkt om een ​​ander deel van de levenscyclus van het virus te onderbreken en door meerdere geneesmiddelen te combineren, wordt het moeilijker voor het virus om te evolueren en resistent te worden tegen hiv-medicatie.

De achteruitgang van medicijnresistentie

Vanwege het groeiend aantal nieuwe HIV-behandelingen is de hoeveelheid resistentie tegen geneesmiddelen in de loop van de tijd afgenomen. Veranderende behandelingsformules om pillen gemakkelijker te maken te maken en de therapietrouw te verhogen, heeft ook enorm geholpen. Deze veranderingen worden in sommige opzichten het best geïllustreerd door de ontwikkeling van regimes voor één pil voor HIV-behandeling. Deze regimes bevatten drie of vier geneesmiddelen in een enkele pil die eenmaal daags wordt ingenomen.

Dat is voor veel patiënten veel gemakkelijker om mee om te gaan dan het plannen van een groot aantal pillen op verschillende tijdstippen gedurende de dag. Wanneer de infectie van een patiënt goed onder controle is met hun hiv-medicatie en ze niet-detecteerbare virale ladingen consistent in de tijd behouden, is het onwaarschijnlijk dat ze een significante resistentie tegen geneesmiddelen hebben ontwikkeld.

Hoe hiv-virus resistent wordt tegen een of meer medicijnen

Hiv-positieve personen kunnen op een of twee manieren eindigen met resistente HIV-stammen. De eerste is dat ze aanvankelijk kunnen worden geïnfecteerd met een resistente stam. De tweede is dat hun virus na verloop van tijd resistent kan worden tegen één of meer medicijnen. Enkele factoren die de waarschijnlijkheid van HIV-resistentie tegen geneesmiddelen kunnen vergroten, zijn onder andere:

1. Slechte naleving / therapietrouw: Mensen die hun medicatie niet consequent correct innemen, zoals voorgeschreven, lopen een grotere kans om het resistente virus te ontwikkelen. Dit geldt in het bijzonder voor personen die gedurende langere perioden problemen hebben met compliantie.
2. Gebrek aan respons op eerstelijnsbehandeling: Als initiële behandeling niet leidt tot virale suppressie binnen 12 maanden, dan is het zeer waarschijnlijk dat uw virus behandelresistent is geworden. Dit is met name een probleem in instellingen met een lage resource waarbij individuen in eerste instantie worden behandeld met therapieën die gebaseerd zijn op niet-nucleoside reverse-transcriptase-remmers (NNRTI). Het is echter belangrijk om te weten dat het ontbreken van een antwoord niet noodzakelijkerwijs betekent dat de eerstelijnstherapie ervoor heeft gezorgd dat uw virus resistent werd. Zo'n gebrek aan respons is vaker een teken dat artsen gebruiken om een ​​onderzoek uit te lokken of u besmet was met een geneesmiddelresistente soort.
3. Suboptimale behandeling: Dit gebeurt wanneer artsen niet op de hoogte zijn van de meest recente ontwikkelingen in HIV-medicatie, of om de een of andere reden is de beste behandeling niet beschikbaar. Er zijn specifieke sequenties van behandelingen die worden aanbevolen om de waarschijnlijkheid van het optreden van geneesmiddelresistentie te verminderen. Dit omvat niet alleen het correct combineren van de klassen drugs, maar ook het kiezen van de specifieke medicijnen binnen de klasse die het minst waarschijnlijk resistentie veroorzaken of weerstandswegen delen.

1. Gebrek aan weerstandscontrole: Waar mogelijk, moeten artsen de virale belasting van een patiënt regelmatig controleren op tekenen van resistentieontwikkeling. Hierdoor kunnen artsen snel van geneesmiddel wisselen om te zoeken naar medicijnen die effectiever werken. In sommige gebieden is resistentiemonitoring echter niet beschikbaar, of patiënten zijn niet in staat of bereid om regelmatig te worden getest. Meestal is gebrek aan resistentiemonitoring meer een voorbeeld van hoe clinici resistentie zouden vermoeden in plaats van een oorzaak.

Het detecteren van geneesmiddel-resistente HIV

Sommige soorten geneesmiddelresistentie kunnen worden gedetecteerd door sequentiebepaling van het virale genoom.Een aantal geneesmiddel-resistente mutaties zijn geïdentificeerd en deze mutaties zijn in verband gebracht met een afgenomen effectiviteit van de behandeling van individuele geneesmiddelen of klassen van geneesmiddelen. Kennis van welke mutaties aanwezig zijn in het virale genoom kan artsen helpen het meest geschikte medicatieregime voor een patiënt te kiezen. Het testen van het genoom van HIV-1 is echter niet altijd een routineonderdeel van de klinische praktijk.