Niveaus van bewustzijn in de geneeskunde

Het niveau van bewustzijn (LOC) is een medische term voor het identificeren van hoe wakker, alert en bewust van hun omgeving iemand is. Het beschrijft ook de mate waarin een persoon kan reageren op standaardpogingen om zijn of haar aandacht te krijgen. Consistente medische termen die het bewustzijnsniveau van een persoon beschrijven, helpen bij de communicatie tussen zorgverleners, met name wanneer het bewustzijnsniveau in de loop van de tijd fluctueert.

Er zijn verschillende medische aandoeningen en medicijnen die bijdragen aan het niveau van iemands bewustzijn. Soms is een verminderd bewustzijn omkeerbaar, terwijl het andere keer niet het geval is.

Normaal niveau van bewustzijn

Volgens medische definities betekent een normaal niveau van bewustzijn dat een persoon wakker is of gemakkelijk uit de normale slaap kan worden gewekt.

• Bewustzijn identificeert een toestand waarin een patiënt wakker is, zich bewust is, alert is en reageert op stimuli.
• Bewusteloosheid identificeert een toestand waarin een patiënt een tekort heeft in bewustzijn en reactievermogen op stimuli (aanraking, licht, geluid). Een persoon die slaapt, wordt echter niet als bewusteloos beschouwd, als wakker worden zou resulteren in een normaal bewustzijn.

Tussen deze twee uitersten zijn er verschillende veranderde bewustzijnsniveaus, variërend van verwarring tot coma, elk met een eigen definitie.

Veranderd niveau van bewustzijn (ALOC)

Veranderde of abnormale niveaus van bewustzijn beschrijven toestanden waarin een persoon ofwel een verminderde cognitieve functie heeft of niet gemakkelijk kan worden gewekt. De meeste medische aandoeningen beïnvloeden de hersenen en verminderen het bewustzijn wanneer ze ernstig of levensbedreigend worden, en een veranderde bewustzijnsstaat duidt meestal op een ernstig medisch probleem.

Vaak kan een veranderd bewustzijnsniveau snel verslechteren van de ene fase naar de volgende, dus het vereist tijdige diagnose en snelle behandeling.

• Verwarring beschrijft desoriëntatie die het moeilijk maakt om te redeneren, om een ​​medische geschiedenis te geven of om deel te nemen aan het medisch onderzoek.Oorzaken zijn slaapgebrek, koorts, medicatie, alcoholintoxicatie, recreatief drugsgebruik en postictale toestand (herstellen van een aanval).
• Delirium is een term die wordt gebruikt om een ​​acute verwardheidstoestand te beschrijven, gekenmerkt door verminderde cognitie, in het bijzonder aandacht, verandering van de slaap-waakcyclus, hyperactiviteit (agitatie), of hypoactiviteit (apathie), perceptuele storingen zoals hallucinaties (dingen zien die niet daar) of waanideeën (valse overtuigingen), evenals door instabiliteit van de hartslag en bloeddruk. Oorzaken zijn onder meer alcoholafscheiding, recreatieve drugs, medicijnen, ziekte, orgaanfalen en ernstige infecties.
• Lethargie en slaperigheid beschrijven ernstige slaperigheid, lusteloosheid en apathie vergezeld van verminderde alertheid. Een lethargische patiënt heeft vaak een zachte aanraking of verbale stimulatie nodig om een ​​reactie te initiëren. Oorzaken kunnen zijn ernstige ziekten of infecties, recreatieve drugs en orgaanfalen.

• obtundatie is een vermindering van alertheid met trage reacties op stimuli, die herhaalde stimulatie vereisen om de aandacht te behouden, evenals langdurige slaapperiodes en slaperigheid tussen deze periodes. Oorzaken zijn vergiftiging, beroerte, hersenoedeem (zwelling), sepsis (een bloedinfectie) en geavanceerd orgaanfalen.
• verdoving is een niveau van verminderd bewustzijn waarin een persoon slechts minimaal reageert op krachtige stimulatie, zoals het knijpen van de teen of het schijnen van een licht in de ogen. Oorzaken kunnen beroerte, overdosis drugs, gebrek aan zuurstof, hersenoedeem en hartinfarct (hartaanval) zijn.
• coma is staat van niet-responsiviteit, zelfs voor prikkels. Een persoon in een coma kan een propreflex missen (kokhalzen als reactie op een tongspatel achter in de keel) of een pupilreactie (pupillen verkleinen normaal gesproken als reactie op licht). Het wordt veroorzaakt door ernstig verminderde hersenfunctie, meestal als gevolg van extreem bloedverlies, orgaanfalen of hersenbeschadiging.

De oorzaken van deze veranderde staten van bewustzijn kunnen elkaar overlappen. Bijvoorbeeld, de vroege stadia van hersenoedeem of orgaanfalen kunnen voor verwarring zorgen, maar kunnen snel door de stadia van lethargie, obtundatie, stupor en coma heengaan.

Classificaties van Coma

De staten van coma en verdoving kunnen ook worden onderverdeeld in niveaus of classificaties die de mate van ongevoeligheid van een persoon verder verduidelijken. Er zijn verschillende systemen ontwikkeld om deze classificaties te standaardiseren, waardoor de communicatie tussen zorgaanbieders wordt verbeterd en het ook helpt bij onderzoek. De meest gebruikte classificatiesystemen zijn de Grady Coma Scale en de Glasgow Coma Scale.

• De Grady Coma Scale beoordeelt een coma in graden van I tot V. De cijfers worden bepaald op basis van iemands staat van bewustzijn en reactie op stimuli, zoals reactie op het noemen van de naam van de persoon, lichte pijn en diepe pijn. Graad I duidt op verwarring, terwijl V geen reactie op stimuli (coma) aangeeft.
• De Glasgow Coma schaal gebruikt een score om het bewustzijnsniveau te identificeren, van 1 tot 15, waarbij 15 een normale bewustzijnsstaat is. Deze schaal houdt rekening met verbale, motorische en oogresponsen op stimuli bij het bepalen van de totaalscore.

Een woord van heel goed

Er zijn ook psychologische termen die worden gebruikt om bewustzijn te beschrijven (volledig bewust van iemands intenties), in tegenstelling tot onderbewustzijn (beschrijft vaak diepere intenties) en voorbewust (gerelateerd aan geheugen). Er zijn ook verschillende andere theorieën en definities van bewustzijn die stadia van slaap beschrijven, niveaus van zelfgewaarzijn, en de relatie tussen mens en materie. Hoewel al deze definities zeker geldig zijn, worden ze niet gebruikt om medische staten van bewustzijn te definiëren.