Aandoeningen van verstoord bewustzijn

Het bewustzijnsniveau van een persoon is een maatstaf voor hoe alert en bewust ze zijn. Bewustzijn is een spectrum met veel schakeringen en kan variëren van coma tot een al te wakkere en waakzame toestand, bekend als hypervigilantie, zoals te zien is bij manie of amfetamine-intoxicatie.

Manieren om Bewustzijn te Beschrijven

Omdat veranderde niveaus van bewustzijn kunnen worden geassocieerd met slechtere resultaten, hebben sommige experts zelfs gesuggereerd dat het bewustzijnsniveau van een patiënt als een ander vitaal teken wordt beschouwd, zoals hartslag en lichaamstemperatuur. Artsen hebben vele manieren om niveaus van bewustzijn te beschrijven en hoe het in een patiënt is veranderd.

Een oudere manier om het bewustzijn te beschrijven was het gebruik van termen als 'bewolking, obstructie, verdoving' en 'coma', die elk een steeds ernstiger staat betekenen. Deze voorwaarden zijn echter grotendeels weggegooid omdat ze niet specifiek of beschrijvend genoeg en zelfs negatief zijn.

De meest gebruikte methode om bewustzijn te beschrijven is nu de Glasgow coma-schaal (GCS), die het bewustzijnsniveau van een persoon op een schaal van één tot vijftien rangschikt, waarbij grotere getallen grotere alertheid vertegenwoordigen. De GCS is niet perfect. Andere schalen zijn voorgesteld, maar de bekendheid van artsen met de GCS houdt deze op de meest gebruikte schaal.

Wat betekent Coma?

De bekendste wijziging van het bewustzijn is de beruchte coma - wat betekent dat iemand niet kan worden gewekt en hun ogen gesloten zijn. Er zijn veel oorzaken van coma, met verschillende gradaties van ernst. Coma kan bijvoorbeeld opzettelijk worden veroorzaakt door medicijnen die voorafgaand aan een operatie zijn toegediend, of het kan worden veroorzaakt door een ernstige beroerte. In ernstige gevallen kan coma worden vervangen door een persistente vegetatieve toestand of zelfs hersendood. Soms kan iemand uit coma ontwaken.

Naast coma zijn er veel andere manieren waarop het bewustzijn van een persoon kan worden aangetast:

Delirium

Een van de meest voorkomende aandoeningen van het bewustzijn in ziekenhuizen is de acute verwardheidstoestand, ook bekend als delirium. Sommige schattingen zijn dat ongeveer 50 procent van de mensen in een ziekenhuisomgeving deze toestand enigszins ervaart. In een acute verwarde toestand fluctueert het bewustzijn, zodat een persoon op het ene moment misschien goed overkomt en een paar minuten later misschien een heel ander persoon lijkt. Ze weten misschien niet waar ze zijn, weten misschien niet de tijd of de datum en herkennen misschien niet bekende gezichten aan het bed.

Hallucinaties zijn niet ongewoon. In feite kunnen mensen in een acute verwarde staat paranoïde waanideeën ontwikkelen, uit angst dat ziekenhuispersoneel of familie hen schade zal toebrengen. Soms zullen verwarde patiënten lijnen trekken die medicatie bieden en zelfs proberen uit bed te komen en uit het ziekenhuis te ontsnappen.

Acute verwarde toestanden worden meestal veroorzaakt door problemen die het hele lichaam treffen, zoals toxines, medicijnen, infecties, pijn en meer. Het goede nieuws is dat, hoewel het een tijdje kan duren, deze staten de neiging hebben om zelfstandig op te lossen nadat het onderliggende medische probleem is gecorrigeerd.

hypersomnia

Sommige mensen hebben overmatige slaperigheid. Dit kan te wijten zijn aan een aantal problemen, waaronder neurologische aandoeningen zoals narcolepsie en idiopathische hypersomnie. Het resultaat is dat iemand bij het wakker worden slaperig wordt en de hele dag doorslaapt. Hoewel mensen in coma lijken te slapen, is echte slaap eigenlijk heel anders. Tijdens het slapen kunt u bijvoorbeeld uw arm omdraaien of bewegen. Comatosepatiënten kunnen dit niet doen.

Akinetic Mutism

Laesies zoals een beroerte in bepaalde delen van de hersenen, waaronder de anterior cingulate gyrus, resulteren in iemand die alert lijkt te zijn, maar niet begrijpt wat er om hen heen gebeurt en niet spontaan beweegt. Geavanceerde stadia van dementie resulteren in akinetisch mutisme.

abulia

Abulia is een soort van extreem gebrek aan stimulans als gevolg van schade aan de paden die verantwoordelijk zijn voor motivatie. Deze schade kan plotseling zijn, zoals in het geval van een beroerte, of langzaam en progressief, zoals bij gevorderde Alzheimer. Het resultaat is een persoon die niets wil en kan en ook niet kan. De mate van abulia kan variëren, maar in extreme gevallen zal de persoon niet bewegen, spreken of zelfs eten of drinken, en daardoor lijken op akinetisch mutisme. In minder ernstige gevallen kan een abulic persoon worden overgehaald om eenvoudige commando's te volgen, hoewel ze dit niet zonder aanmoediging zullen doen.

Catatonia

Catatonia is een psychiatrische stoornis waarbij een persoon niet reageert, maar een verder normaal neurologisch onderzoek heeft. Mensen met catatonie kunnen ongewoon gedrag vertonen, zoals katalepsie, dat lang ogenschijnlijk ongemakkelijke ledemaatposities houdt. Ze kunnen ook wasachtige flexibiliteit vertonen, wat betekent dat iemand de ledemaat van de patiënt kan positioneren. Mensen met catatonie kunnen ook repetitieve bewegingen hebben die lijken op een aanval, hoewel hun elektro-encefalografie (EEG) normaal is. Catatonie kan het gevolg zijn van psychiatrische stoornissen zoals een bipolaire stoornis of schizofrenie.

Lock-in-syndroom

Technisch gezien is het locked-in-syndroom geen verzwakking van het bewustzijn, hoewel het er wel een kan nabootsen. In feite is dat wat deze stoornis bijzonder afschuwelijk maakt. Een persoon die opgesloten zit, kan niet bewegen of communiceren met de buitenwereld, maar blijft perfect wakker en alert. Een beroerte in de hersenstam kan bijvoorbeeld een bijna volledige verlamming van het lichaam veroorzaken en kan ervoor zorgen dat de patiënt comateus verschijnt. Afhankelijk van de oorzaak kan de persoon mogelijk communiceren met oogbewegingen. Hoewel het moeilijk kan zijn, moet alles in het werk worden gesteld om een ​​comateuze of vegetatieve patiënt te onderscheiden van iemand die opgesloten zit.

Laatste gedachte

Hoe goed een patiënt met een van deze aandoeningen doet, hangt van veel factoren af, waarvan de minste een juiste diagnose is. Neurologen moeten zorgen voor een juiste diagnose van deze aandoeningen, omdat elk wordt veroorzaakt door verschillende onderliggende ziekten en kan reageren op verschillende behandelingen.