Is gezondheidszorg een bevredigende carrièrekeuze?

Zijn gezondheidswerkers blij met hun loopbaan, in vergelijking met werknemers in andere industrieën? Hoe tevreden zijn verpleegsters, artsen en technici met hun gezondheidscarrière? Hoe waarschijnlijk zijn werknemers om te vertrekken voor meer geld of een betere werkomgeving?

In een onderzoek van TINYpulse, een bedrijf dat medewerkersbetrokkenheid, bedrijfsinkomsten, financieel rendement en productiviteit meet, werden meer dan duizend werknemers in de gezondheidszorg ondervraagd met vragen over hun werklast, carrière-tevredenheid, burnout, communicatie, managementproblemen, compensatie, omzet en meer. De resultaten van de enquête kunnen in sommige opzichten verrassend zijn, maar zijn meer voorspelbaar op andere gebieden.

Hoe gelukkig zijn ze?

Gezondheidswerkers rapporteren een iets hoger niveau van geluk op de werkvloer op een schaal van één tot tien, dan andere industrieën.

Gezondheidszorgmedewerkers beoordelen hun geluksniveau op 7,49, vergeleken met 7,37 voor andere industrieën.

"Gelukkig zijn met je werk is niet alleen een luchtig gevoel, er zijn concrete resultaten", zegt het TINYpulse-rapport. Het rapport citeert vervolgens een verpleegkundig personeelsbestand van de National Database of Nursing Quality Indicators waaruit blijkt dat de tevredenheid van verpleegkundig werk direct correleert met de intentie om in hun huidige baan te blijven, en ook correleert met de kwaliteit van zorg, zij het op een kleiner niveau.

Hoe evenwichtig zijn ze?

Hoewel gezondheidswerkers zich gelukkiger voelen dan de benchmark, hebben ze zeker het gevoel dat ze minder een balans tussen werk en privéleven hebben dan hun tegenhangers in andere sectoren.

Op een schaal van één tot tien rangschikten gezondheidswerkers hun balans tussen werk en privé op 5,87, vergeleken met 7,02 bij professionals in andere sectoren.

Zware workloads zijn waarschijnlijk een factor in deze onbalans, aangezien 50 procent van de respondenten rapporteert dat ze minimaal wekelijks 21 patiënten moeten behandelen, terwijl nog eens 13 procent meer dan 100 patiënten per week verzorgt!

Natuurlijk, hoe zwaarder de werkbelasting, hoe groter de burn-out, volgens de peiling.

Op de vraag hoe verbrand ze zich op een schaal van één tot tien voelen, varieerde de score van 4.21 bij nul patiënten per week, tot 4.77 voor degenen die 21 tot 50 patiënten per week zien. Werkers in de gezondheidszorg die meer dan honderd patiënten per week behandelen, schatten hun burnout-niveau op 4,98.

Hoe gewaardeerd voelen ze zich?

Hoewel hulpverleners relatief gelukkig, extreem druk en veelgevraagd zijn, voelen ze zich helaas niet zo gewaardeerd als werknemers in andere industrieën.

Medewerkers in de gezondheidszorg beoordeelden hun waardeschaal op 6,46, terwijl de benchmark in alle sectoren 7,20 is.

"Deze antwoorden schetsen een beeld van een personeelsbestand dat tevreden is over hun werk, maar ook worstelen met te weinig rekken" en het rapport wordt niet gewaardeerd, concludeert het rapport.

Omdat ze zich niet gewaardeerd voelen, zijn werkers in de gezondheidszorg waarschijnlijker dan werknemers in andere industrieën om hun huidige baan voor een verhoging van tien procent te verlaten.

Op een schaal van één tot tien beoordeelden gezondheidswerkers hun kans om te vertrekken naar een verhoging van tien procent met 5,78 procent, vergeleken met de benchmark van 4,27 in alle sectoren.

Toediening versus clinici

Hoewel hun doelstellingen hetzelfde zijn, zijn professionele relaties tussen clinici en zorgbeheerders vaak een uitdaging. De poll onthult de volgende correlaties:

• Werknemers die melden dat ze door het management worden geblokkeerd, zullen sneller worden uitgebrand.
• Medewerkers die aangeven te zijn geblokkeerd door het management zullen eerder naar een verhoging van tien procent gaan.

"De kloof tussen patiëntenzorgverleners en administratie kan niet worden genegeerd, er zijn belangrijke gevolgen voor de retentie van werknemers", stelt het rapport.

Ondanks deze problemen geven gezondheidswerkers zichzelf een positieve beoordeling als het gaat om hun eigen werkprestaties (8,47 op een schaal van één tot tien, vergeleken met 7,96 benchmarks). Ook beoordelen ze hun serviceniveau hoog op 8,53 voor patiënten.

Bovendien onthult het rapport een "verontrustend" contrast tussen de prestaties die medewerkers zichzelf geven, vergeleken met hoe zij de prestaties van hun organisatie beoordelen.

Who's Happier: Nurses or Doctors?

Wanneer de antwoorden voor verpleegkundigen en artsen uiteenvallen, beoordeelden verpleegkundigen bepaalde aspecten van hun loopbaan gunstiger dan artsen, terwijl artsen zich positiever voelen over andere factoren.

Artsen melden dat ze over het algemeen gelukkiger zijn op het werk, met een score van 7,67 voor 7,34 van verpleegkundigen, hoewel ze bijna hetzelfde niveau van burn-out rapporteren als verpleegsters. (4,90 tot 4,84 respectievelijk.) Bovendien zijn vrouwelijke verpleegkundigen zelfs minder gelukkig (7,31) dan mannelijke verpleegsters (7,65), terwijl mannelijke en vrouwelijke artsen hetzelfde niveau van geluk rapporteerden.

Verpleegkundigen schatten hun salaris iets hoger dan artsen. Op de vraag om hun beloning te waarderen in vergelijking met de marktstandaard, rangteleerden verpleegkundigen hun loon 6.11, naar de 5.85 van artsen. Mannelijke verpleegkundigen schatten hun salaris nog hoger in (6,59) dan vrouwelijke verpleegsters, wat mogelijk komt omdat mannelijke verpleegsters naar verluidt meer verdienen dan vrouwelijke verpleegsters. Verpleegsters beoordelen hun voordelen ook hoger dan artsen.

Verpleegkundigen gaven zichzelf een iets hogere score op service aan patiënten, 8,48, voor 8,45 van artsen. Er was minimaal verschil tussen mannelijke en vrouwelijke ratings op deze vraag. Verpleegsters beoordelen zichzelf ook gunstiger (8,45) op hun algehele prestaties dan artsen die hun eigen persoonlijke prestaties in de afgelopen zes maanden op 8.17 hebben beoordeeld. Onder verpleegsters en artsen gaven vrouwen zichzelf een iets hogere score voor persoonlijke prestaties.

Zowel verpleegkundigen als artsen lijken dezelfde frustratie te ervaren met administratieve problemen. Voor beide beroepen (verpleegkundigen en artsen) meldden vrouwen dat ze zich iets meer "geblokkeerd" voelden en last hadden van administratieve problemen.

De balans tussen werk en privéleven werd hoger gewaardeerd door artsen, op 5,96, vergeleken met 5,64 voor verpleegkundigen. In feite beoordeelden artsen hun balans tussen werk en privé boven de rating van 5,87 voor gezondheidszorg. Het is niet verrassend dat vrouwelijke artsen en vrouwelijke verpleegkundigen een lager niveau van werk en privéleven rapporteren dan mannelijke artsen en verpleegkundigen. Dit komt waarschijnlijk omdat veel vrouwen nog steeds het grootste deel van de huishoudelijke en opvoedende taken op zich nemen, naast het beheren van een voltijdbaan.

Vragen over de omzet leverden schijnbaar tegenstrijdige resultaten op. Verpleegkundigen meldden een hogere kans om voor dezelfde werkgever over een jaar te werken (8,36 voor artsen 8,01). Verpleegkundigen wezen echter ook op een iets grotere kans om hun werkgever te verlaten voor een verhoging van tien procent (5,78 voor artsen 5,60).

Artsen en verpleegkundigen beoordelen werkgevers

Vragen over de organisaties in de gezondheidszorg en werkgevers van verpleegsters en artsen leverden ook gemengde resultaten op, die soms tegenstrijdig leken.

Artsen gaven hun werkgevers bijvoorbeeld hogere beoordelingen over communicatie en in contact te zijn met de behoeften van patiënten. Omgekeerd gaven artsen een lagere waarschijnlijkheid aan dan verpleegkundigen van zakendoen met hun werkgever, als ze zouden merken dat ze behoefte hadden aan gezondheidszorg.

Verpleegkundigen voelen dat ze professioneler groeien (6,76) dan artsen denken dat ze doen (6,08). Desondanks voelen artsen zich iets gewaardeerd op het werk (6.45) dan verpleegkundigen (6.25).

Bovendien lijken mannen zich beter te voelen over de groeimogelijkheden die ze ter beschikking staan. Mannelijke verpleegkundigen schatten de professionele groeimogelijkheden veel hoger (7,14) in dan vrouwelijke verpleegsters (6,72) en mannelijke artsen iets hoger dan vrouwelijke artsen.

Interessant is dat mannelijke verpleegkundigen zich veel gewaardeerd voelen op het werk (6,81 in vergelijking met de beoordeling van vrouwelijke verpleegkundigen van 6,18), maar vrouwelijke artsen voelen zich iets meer gewaardeerd dan mannelijke artsen. Misschien omdat mannelijke verplegers in de minderheid zijn, en vrouwelijke artsen dat ook zijn, voelen ze zich meer gewaardeerd omdat er niet zoveel van hen in het personeelsbestand of de kandidaat-pool zitten.

Waar leiderschap kan optreden

Volgens de studie zijn er vier punten van zorg waar leiders actie kunnen ondernemen om mogelijke problemen met hun personeel op te lossen:

Communicatie: Zorg voor open communicatiekanalen tussen administratie / leiderschap en zorgverleners. Van het bieden van duidelijke aanwijzingen en instructies voor het herkennen van prestaties en een goed uitgevoerde taak, communicatie is een sleutel tot het behoud van een tevreden personeelsbestand.

Voorkomen van burn-out:Zorg ervoor dat u de belasting van de patiënt matigt en een concurrerend compensatie- en voordelenpakket aanbiedt, met behoud van een gunstig en uitgebalanceerd schema voor het personeel.

Organisatorische effectiviteit: Je hebt geweldige mensen aangenomen, zorg er nu voor dat je een omgeving biedt die hun sterke punten optimaliseert, zodat je het hoogste niveau van efficiëntie en effectiviteit kunt bereiken.

Omzet minimaliseren:Door alle bovenstaande factoren onder controle te houden, helpt dit u om uitval binnen uw personeel te voorkomen. Dit bespaart overheadkosten / huurkosten en productiviteitsverlies.