Gebrek aan oogcontact als een symptoom van autisme

Als je de symptomen van autisme hebt opgezocht, heb je waarschijnlijk een verwijzing gezien naar het 'gebrek aan oogcontact'. Met andere woorden, kinderen (en volwassenen) met autisme zullen minder snel naar de ogen van een ander kijken, wat suggereert dat ze minder betrokken zijn bij anderen of minder reageren op mensen in het algemeen. Gebrek aan oogcontact is echter niet zo eenvoudig als het lijkt. Niet alleen kan het om veel verschillende redenen voorkomen, maar het kan ook een aantal oorzaken hebben.

Hoe autisme wordt vastgesteld

Volgens de DSM-5 wordt autisme gekenmerkt door "duidelijke stoornissen in het gebruik van meerdere non-verbale gedragingen zoals eye-to-eye blik, gezichtsuitdrukking, lichaamshouding en gebaren om sociale interactie te reguleren."

"Gebrek aan oogcontact" is een van de vele criteria die door artsen worden gebruikt om autisme te diagnosticeren, maar gebrek aan oogcontact alleen is niet genoeg om te suggereren dat een diagnose geschikt is. Het is in plaats daarvan slechts een van de vele tekens en gedragingen die op autisme kunnen duiden. Aangezien er geen bloed- en beeldvormende tests zijn om dit te doen, moeten artsen vertrouwen op het spectrum van kenmerkende gedragingen om een ​​diagnose te stellen. De lijst kan vervolgens worden vergeleken met de criteria die zijn uiteengezet in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5), gepubliceerd door de American Psychiatric Association. Op basis van het bewijs kan de arts autisme bevestigen of uitsluiten als de oorzaak of, als alternatief, suggereren dat de diagnose niet doorslaggevend is.

Waarom hebben kinderen met autisme geen oogcontact?

Er zijn veel redenen waarom een ​​kind geen oogcontact zou kunnen maken; lang niet alle redenen hebben betrekking op autisme. Ze kunnen bijvoorbeeld:

• wees bang voor of houd niet van de persoon die oogcontact aanvraagt
• hebben een laag gehoor en zijn niet op de hoogte van het verzoek om oogcontact
• voel een algemeen gevoel van sociale angst of verlegenheid
• afkomstig zijn van een cultuur die direct oogcontact ziet als een teken van gebrek aan respect (dit omvat veel Aziatische culturen)

Kinderen met autisme lijken echter om verschillende redenen in het algemeen oogcontact te vermijden. Hoewel studies niet absoluut overtuigend zijn, suggereren de bevindingen dat kinderen met autisme:

• vaak ontbreekt het de gebruikelijke sociale motivatie die andere kinderen ertoe brengt oogcontact te maken
• kan oogcontact vinden als een zeer intense en overweldigende zintuiglijke ervaring
• vind het moeilijk om zich tegelijkertijd op gesproken taal en op de ogen van een ander te concentreren
• kan niet begrijpen dat het kijken naar de ogen van iemand anders onthuller is dan bijvoorbeeld het kijken naar de mond of handen van die persoon

Andere diagnostische criteria

De DSM-5 definieert autisme als een aanhoudend gebrek aan sociale communicatie en interacties in meerdere contexten, gekenmerkt door de volgende gedragingen:

1. Het gebrek aan sociaal-emotionele wederkerigheid (de wederzijdse uitwisseling van input en antwoorden)
2. Het gebrek aan non-verbale communicatie (inclusief gezichtsuitdrukking)
3. Het onvermogen om relaties te ontwikkelen, te onderhouden of te begrijpen, die door anderen vaak als apathisch of ongeïnteresseerd worden ervaren

Het is duidelijk dat het gebrek aan oogcontact een rol kan spelen in al deze gedragingen.Een kind dat oogcontact mist maar wel sociaal communiceert, non-verbale communicatie gebruikt en nauwe persoonlijke banden opbouwt, is het onwaarschijnlijk dat het autistisch is - zelfs als ze geen oogcontact heeft.

Hoe te vertellen of er een probleem is

Het gebrek aan oogcontact op zichzelf mag nooit als symptomatisch voor autisme worden beschouwd. Dit is vooral het geval bij baby's die geen oogcontact maken, maar meestal hun hoofd in de richting van het gezicht van een persoon draaien.

Het kan echter zijn dat u autisme wilt onderzoeken als uw kind jonger is dan drie jaar, geen oogcontact heeft en een van de volgende kenmerken vertoont:

• Nalaten om ondanks zijn normale gehoor op zijn of haar naam te reageren
• Ontwikkelingsachterstanden in mijlpalen in sociale communicatie
• Algemeen gedrag van autisme, zoals repetitieve, niet-functionele activiteit, het gebrek aan fantasierijk spel of het atypische gebruik van speelgoed

U kunt dan beslissen of u contact opneemt met een ontwikkelingsarts of psycholoog om een ​​evaluatie uit te voeren op basis van de Autism Psychodynamic Evaluation of Changes (APEC) -schaal.

Wat gebeurt er nu

Als uw kind de diagnose autisme heeft, kan de therapie beginnen of zijn of haar algemene communicatievaardigheden ontwikkelen.

Hoewel een deel van de nadruk zal liggen op het ontwikkelen van oogcontact, is dit meestal niet de begin-en-eind-oplossing. Voor sommigen kan oog-tot-oog contact de bron zijn van enorme angst en / of overstimulatie, terwijl anderen zullen reageren door iemand voor een onaangenaam lange periode te staren.

Het instellen van realistische, incrementele doelen is altijd de beste manier om ervoor te zorgen dat uw kind de meest geschikte zorg krijgt die specifiek is voor zijn of haar behoeften.