Hoe het gebruik van lithium voor bipolaire aandoeningen uw schildklier kan beïnvloeden

Mensen met een bipolaire stoornis, ook wel manische depressie genoemd, zijn vaak verrast om te horen dat schildklierproblemen een bijwerking zijn van het nemen van lithium, een medicijn dat wordt gebruikt om deze mentale gezondheidstoestand te behandelen. Dit kan een zorg zijn voor diegenen die al zijn gediagnosticeerd met schildklieraandoeningen, evenals degenen die dat nog niet hebben gedaan, maar nu het risico lopen vanwege hun lithiumgebruik.

Lithium heeft verschillende biologische effecten op de schildklier, waarvan sommige omvatten:

• Verhoging van het jodiumgehalte in de schildklier
• Vermindering van het vermogen van uw schildklier om thyroxine (T4) en trijoodthyronine (T3) te produceren
• Het blokkeren van de afgifte van schildklierhormonen uit de schildklier
• De structuur van een eiwit in de schildklier veranderen, thyroglobuline genaamd, dat betrokken is bij het maken van schildklierhormoon

Vanwege deze en andere effecten kan lithium struma (een vergrote schildklier) veroorzaken, evenals hypothyreoïdie (een te trage schildklier). Het is ook gekoppeld aan de ontwikkeling van hyperthyreoïdie (overactieve schildklier) bij sommige mensen, hoewel dit zeldzaam is.

Een overzicht van bipolaire stoornis

Lithium en struma

Struma, de term voor een vergrote en gezwollen schildklier, is de meest voorkomende bijwerking van lithium door de schildklier, die voorkomt bij ongeveer 40 tot 50 procent van alle patiënten. Struma ontwikkelt zich gewoonlijk binnen de eerste twee jaar van lithiumbehandeling en veroorzaakt een schildklier die ongeveer tweemaal de normale grootte is.

Er wordt aangenomen dat de vorming van struma optreedt als gevolg van lithium-geïnduceerde veranderingen in de functie van bepaalde hormonen en moleculen, waaronder insuline-achtige groeifactor en tyrosinekinase.

Behandeling met schildklierhormoonvervangende medicatie (levothyroxine) kan worden gebruikt om de struma te verminderen; een operatie is nodig als de struma te groot wordt en de luchtweg smaller wordt.

Lithium en hypothyreoïdie

Hypothyreoïdie treedt naar schatting op bij ongeveer 20 tot 30 procent van alle patiënten die lithium gebruiken. Het komt het meest voor bij vrouwen ouder dan 45 jaar en bij mensen met een familiegeschiedenis van schildklieraandoeningen. Net als bij struma ontwikkelt zich hypothyreoïdie in het algemeen binnen de eerste twee jaar van lithiumbehandeling.

Hypothyreoïdie door lithiumgebruik kan voorkomen in aanwezigheid of afwezigheid van een struma en is meestal subklinisch, wat betekent dat een persoon een verhoogd thyroïdstimulerend hormoon (TSH) -niveau heeft, maar normale T4- en T3-spiegels. Een klein percentage van de patiënten zal echter openlijke hypothyreoïdie ontwikkelen door lithiumtherapie, met zijn typische tekenen en symptomen.

Behandeling van subklinische of open lithium geïnduceerde hypothyreoïdie houdt het gebruik van vervangende medicatie voor schildklierhormoon in.

Een knobbel in uw nek kan duiden op schildklieraandoeningen

Lithium en hyperthyreoïdie

Lithiumbehandeling lijkt ook te zijn gekoppeld aan een verhoogd risico op hyperthyreoïdie, hoewel dit niet zo vaak voorkomt als struma of hypothyreoïdie. Het is niet helemaal duidelijk hoe hyperthyreoïdie zich ontwikkelt met lithiumtherapie. Het is mogelijk dat voorbijgaande hyperthyreoïdie het gevolg kan zijn van het directe toxische effect van lithium op de schildklier. Lithium kan ook een ontsteking van de schildklier veroorzaken, zoals blijkt uit de productie van auto-antilichamen van de schildklier bij sommige mensen.

Behandeling van lithium-geïnduceerde hyperthyreoïdie houdt het nemen van een anti-schildklier medicijn. Als een persoon lithium-geïnduceerde ziekte van Graves ontwikkelt (auto-immuunhyperthyreoïdie), kan behandeling met radioactief jodium of operatieve verwijdering van de schildklier noodzakelijk zijn.

Voordelen versus risico's

Lithium is vaak kritiek in het behandelen van bipolaire stoornissen, dus het risico op het ontwikkelen van schildklierproblemen mag het gebruik van dit medicijn niet uitsluiten. Het is echter belangrijk om uw arts regelmatig te raadplegen voor het testen van de schildklierfunctie en onmiddellijk nieuwe symptomen te melden.

Diagnose van door lithium veroorzaakte schildklierdisfunctie

Voordat u lithium krijgt voorgeschreven, moet uw arts de volgende standaardtests uitvoeren om de diagnose van een schildklierdisfunctie te stellen.

Klinisch onderzoek

Uw arts zal naar uw symptomen vragen en verschillende andere klinische beoordelingen uitvoeren. Tests omvatten:

• Palpatie van uw nek en gevoel voor vergroting, klontjes of onregelmatigheden in de vorm van uw schildklier
• Uw reflexen testen: een hyperrespons kan wijzen op een overactieve schildklier en een afgestompte reflexrespons wordt vaak geassocieerd met hypothyreoïdie.
• Uw hartslag, ritme en bloeddruk controleren. Lagere hartslag en / of bloeddruk kan worden geassocieerd met een te trage schildklier; verhoogde hartslag en / of bloeddruk zijn vaak gekoppeld aan hyperthyreoïdie.
• Weeg u: onverwachte gewichtstoename hangt vaak samen met hypothyreoïdie, terwijl gewichtsverlies is gekoppeld aan hyperthyreoïdie.
• Onderzoek je ogen, op zoek naar klassieke schildkliertekens, inclusief uitpuilende ogen, een prominente blik en droge ogen
• Het observeren van de algemene kwantiteit en kwaliteit van je haar, huid en nagels: veranderingen in textuur kunnen duiden op hyperthyreoïdie en hypothyreoïdie.

Bloedtesten

Schildklierbloedtesten worden gebruikt om de niveaus van deze stoffen te meten:

• Schildklier stimulerend hormoon (TSH)
• Totaal T4 / totaal thyroxine
• Gratis T4 / vrije thyroxine
• Totaal T3 / totaal trijodothyronine
• Gratis T3 / vrije trijoodthyronine
• Achteruit T3
• Thyroglobuline / thyroidbindende globuline / TBG
• Schildklierperoxidase-antilichamen (TPOAb) / antithyroïde peroxidase-antilichamen
• Thyroglobuline-antilichamen / antithyroglobuline-antilichamen
• Schildklierreceptorantistoffen (TRAb)
• Schildklierstimulerende immunoglobulinen (TSI)

Hoe de schildklierfunctietests en normale bereiken te begrijpen

Opname van radioactief jodiumopname

Door de hoeveelheid jodium te meten die wordt ingenomen door de schildklier, kunnen artsen bepalen of de klier normaal functioneert. Een zeer hoge radioactieve opname (RAIU) wordt gezien bij mensen met hyperthyreoïdie, terwijl een lage RAIU wordt gezien bij mensen met hypothyreoïdie.

Naast de opname van radioactief jodium, kan een schildklier scan worden verkregen, die een afbeelding van de schildklier toont.

Als u lithium gebruikt, moet uw arts uw schildklierfunctie opnieuw evalueren met behulp van dezelfde tests elke zes tot twaalf maanden - eerder als u symptomen begint te vertonen die erop wijzen dat u een schildklierdisfunctie heeft.

Als een schildklierdisfunctie optreedt tijdens lithium, is behandeling van het onderliggende schildklierprobleem gerechtvaardigd, maar stopzetting van lithium is over het algemeen niet nodig. In plaats daarvan zal uw psychiater uw lithium- en bipolaire ziekte blijven behandelen, en uw arts of endocrinoloog (een arts die gespecialiseerd is in schildklieraandoeningen) zal uw schildklierprobleem beheren en behandelen.

Een woord van heel goed

Het verband tussen lithiumgebruik en schildklierdisfunctie, vooral struma en hypothyreoïdie, is bekend, maar wees niet bang om lithium te nemen voor uw bipolaire ziekte vanwege deze mogelijke bijwerking. Lithium-geïnduceerde problemen met de schildklier kunnen gemakkelijk worden opgespoord en effectief worden behandeld.