Neonatale sterfte of verlies van een te vroeg geboren baby

Iedereen die door de onuitsprekelijke tragedie van het verliezen van een kind gaat, komt waarschijnlijk door de ervaring als een ander persoon. In de media zie je veel verhalen over wiegendood (SIDS), maar veel minder over de meer algemene soorten babyverliezen die kunnen plaatsvinden in de eerste maand van het leven van de baby.

Omdat deze verliezen vaak voorkomen vanwege factoren die verband houden met de zwangerschap van de moeder, zoals vroeggeboorte, beschouwen sommige mensen neonatale sterfte als een vorm van zwangerschapsverlies.

Wat neonatale dood betekent

Neonatale sterfte is het verlies van een baby van minder dan 28 dagen oud. SIDS en andere verliezen van oudere baby's (geclassificeerd als post-neonatale sterfte) vallen niet binnen de reikwijdte van dit artikel, dat zich zal richten op het verlies van baby's kort na de geboorte of na complicaties die voortkomen uit prematuriteit.

Neonatale sterfte van prematuriteit

De meest voorkomende oorzaak van neonataal babyverlies is een vroeggeboorte. Hoewel de medische wetenschap in het afgelopen decennium aanzienlijk is gevorderd, kunnen artsen in het algemeen geen baby's redden die zijn geboren vóór 23 of 24 weken zwangerschap. Hoewel baby's in vroegere stadia van de zwangerschap levend kunnen worden geboren, moet de medische gemeenschap helaas nog een manier vinden om deze baby's te redden.

Baby's die laat in het tweede trimester geboren worden, kunnen maanden van intensieve medische zorg nodig hebben om een ​​kans te hebben om te overleven. Baby's geboren tussen 24 en 25 weken hebben een overlevingspercentage van ongeveer 50% en deze baby's kunnen een lichamelijke of verstandelijke beperking krijgen.

Andere oorzaken van neonataal zuigelverlies

Aangeboren geboorteafwijkingen of chromosomale problemen zijn de op één na meest voorkomende oorzaak van verlies bij de geboorte. Sommige van deze aandoeningen zijn 'onverenigbaar met het leven', wat betekent dat de baby niet langer dan een paar dagen of (in zeldzame gevallen) enkele jaren zonder ernstige handicaps kan overleven. Voorbeelden zijn trisomie 18, trisomie 13 of anencefalie (een ernstige vorm van spina bifida).

In andere gevallen kunnen zwangerschapscomplicaties, zoals intra-uteriene groeirestrictie of hydrops fetalis, leiden tot een baby met ernstige medische problemen bij de geboorte. Infecties kunnen ook kinderverlies veroorzaken, aangezien zuurstof vóór of tijdens de bevalling zuurstof zou kunnen missen.

Wat te vragen over ziekenhuisprocedures

Ouders moeten beslissen of ze de baby na de dood vasthouden of een aandenken houden, zoals voetafdrukken of een haarlok. Het vasthouden van de baby kan het rouwproces voor verschillende mensen helpen of belemmeren, en de voorkeuren variëren. De veiligste gok is om de aandenkens te houden - je hoeft er niet naar te kijken als je dat niet wilt, maar als je dat wel wilt, ben je blij ze te hebben.

Artsen kunnen een autopsie willen doen na het overlijden van de pasgeborene. Dit kan nuttig zijn voor de afsluiting of voor het plannen van toekomstige zwangerschappen. Toch zijn sommige ouders mogelijk niet in staat om het idee aan te pakken, in welk geval de arts deze informatie soms op andere manieren kan verkrijgen.

Omgaan met neonatale babyverlies

Zoals de meeste groepen aangeven, is het omgaan met elk type zwangerschapsverlies geen enkele gebeurtenis, maar een proces dat levenslang kan zijn. Ouders die te maken krijgen met neonataal verlies, moeten mogelijk een extra achtbaan van emoties verwerken die samengaat met het baren van een levende baby en mogelijk het zien van die baby die vecht om te overleven in een NICU voor weken of maanden.

Ouders hebben mogelijk ook te maken met moeten beslissen om geen intensieve medische interventie na een geboorte te volgen waarbij artsen de baby een slechte overlevingsprognose hebben gegeven. Als u zich in deze situatie bevond, is het normaal dat u worstelt met schuldgevoelens en "what ifs" over wat er in het ziekenhuis is gebeurd. Bovendien kunnen moeders geconfronteerd worden met extra emoties over het moeten omgaan met de fysieke aspecten van het baren: herstellen van de bevalling, het produceren van moedermelk en fluctuerende hormoonspiegels, wat het verdriet van het missen van de baby kan versterken.

Ongeacht je situatie, onthoud dat je te maken hebt met een grote traumatische gebeurtenis in je leven. Duw jezelf niet te hard of verwacht er snel overheen te kunnen komen (en luister niet naar iemand die zegt dat je "gewoon verder moet gaan" voordat je klaar bent). Denk na over het vinden van een steungroep, online of persoonlijk, om over je gevoelens over het verliezen van je baby te praten en deze te verwerken.

Als u het opnieuw wilt proberen voor een volgende zwangerschap, praat dan met uw arts over wanneer het veilig is om opnieuw te proberen zwanger te worden. Je voelt je misschien nog niet klaar om het nog een lange tijd te proberen, of nooit, en dat is ook OK. Als je het toch wilt proberen, zal het juiste moment waarschijnlijk verschillen per situatie en je eigen gevoel van paraatheid. Uw arts wil misschien dat u tijdens uw volgende zwangerschap extra prenatale bezoeken en monitoring krijgt, dus zorg ervoor dat u samen met uw arts een plan ontwikkelt.