Veelgestelde vragen over cocaïne

Cocaïnemisbruik en -verslaving blijven een probleem dat de Verenigde Staten teistert. Cocaïne is een zeer verslavende drug, momenteel een Schedule II-stof. Cocaïne is gecategoriseerd als een stimulerend middel.

Zoals de meeste stimulerende middelen kan cocaïne de activiteit in het lichaam verhogen, zoals hartslag, bloeddruk, alertheid en energie. De meest gebruikte vorm van het medicijn is een wit poeder dat voorkomt in de bladeren van de Erythroxylon Coca-plant, die al honderden jaren in Zuid-Amerika wordt gebruikt.

Voor het eerst geïntroduceerd in de jaren 1880 in de Verenigde Staten als een chirurgische verdoving, werd cocaïne al snel gebruikt als een algemeen huishouddrug, evenals een ingrediënt in Coca-Cola en andere dranken. Het werd geclassificeerd als een Schedule II-medicijn in 1970.

1

Wat is Cocaïne?

Cocaïne is een van de oudst bekende psychoactieve stoffen. De bladeren van de Erythroxylon-cocabos zijn al duizenden jaren gekauwd en ingeslikt. Cocaïnehydrochloride, de gezuiverde chemische stof gewonnen uit de plant, is al meer dan 100 jaar misbruikt.

In de vroege jaren 1900 was cocaïne het actieve ingrediënt in veel van de tonica en elixers die op dat moment op de markt werden gebracht om een ​​verscheidenheid aan aandoeningen en ziektes te behandelen. Het was een ingrediënt in de originele formule voor de frisdrank Coca-Cola.

De populariteit van het medicijn kwam in de jaren tachtig en negentig toen het bekend was onder namen als de Movie Star Drug en California Cornflakes.

Cocaïne is een zeer verslavend stimulerend middel dat de hersenen rechtstreeks beïnvloedt. Het is een Schedule II-medicijn met een hoog potentieel voor misbruik, maar kan ook worden toegediend voor legitieme medische doeleinden, zoals een lokaal anestheticum.

Echter, cocaïne wordt meestal illegaal op straat verkocht als een fijn wit poeder. Vaak wordt het gemengd met andere stoffen zoals maïszetmeel, talkpoeder of suiker om de zuiverheid ervan te verdunnen. Soms wordt het gemengd met amfetamine of met heroïne in wat bekendstaat als een "speedball".

Cocaïne wordt ook op straat verkocht in een freebase-vorm die bekend staat als crack-cocaïne. De basevorm van cocaïne wordt verwerkt met ammonia of baksoda en water en vervolgens verwarmd om het hydrochloride te verwijderen om een ​​rookbare versie van het medicijn te produceren.

De term "crack" verwijst naar het knettergeluid dat de stof maakt wanneer het wordt gerookt.

2

Wat is Crack Cocaine?

Wanneer poedervormig cocaïnehydrochloride wordt verwerkt tot een rookbare substantie, wordt het vrijebase genoemd, of in straattermen, crack-cocaïne. De term "crack" verwijst eigenlijk naar het knettergeluid dat de freebase-vorm van het medicijn maakt wanneer het brandt.

Gebruikmakend van ammoniak of natriumbicarbonaat (baking soda) en water wordt poedervormige cocaïne verwarmd om het hydrochloride te verwijderen. Dit produceert de vrijebase of rookbare vorm van het medicijn.

Wanneer gebruikers crack-cocaïne roken, krijgt de ervaring bijna onmiddellijk een hoogtepunt (meestal minder dan 10 seconden). Omdat de high direct en euforisch is en omdat crack relatief goedkoop is om op straat te produceren en te kopen, werd het medicijn halverwege de jaren tachtig extreem populair.

De directe high en de relatief snelle "crash" na de eerste rush, is ook de reden dat crack-cocaïne zeer verslavend is.

3

Wat is de omvang van cocaïnegebruik in de Verenigde Staten?

Het aantal huidige cocaïnegebruikers is gestaag afgenomen sinds de jaren tachtig en die teruggang is voortgezet in de 21e eeuw. Volgens de Nationale Enquête over drugsgebruik en gezondheid (NSDUH) waren er in 2012 1,6 miljoen cocaïnegebruikers van 12 jaar of ouder, of ongeveer 0,6% van de bevolking.

Dat aantal is vergelijkbaar met dat van 2011 (1,4 miljoen en 0,5%) maar aanzienlijk lager dan de huidige cocaïnegebruikers tussen 2003 en 2007 (2,4 miljoen gebruikers of 1,0%).

Hoewel het grootste aantal cocaïnegebruikers jongvolwassenen tussen 18 en 25 jaar oud is, is het aantal huidige gebruikers in die leeftijdscategorie tussen 2005 en 2012 gedaald van 2,6% tot slechts 1,1%.

Bovendien neemt ook het aantal nieuwe cocaïnegebruikers af. Het aantal mensen dat het afgelopen jaar voor het eerst cocaïnegebruik opende, is gedaald van 1,0 miljoen in 2002 tot 639.000 in 2012.

Evenzo heeft de Monitoring the Future-enquête, die jaarlijks 8e, 10e en 12e-grade studenten onderzoekt, een gestage daling laten zien van het cocaïnegebruik van afgelopen maand door studenten van een piek in de jaren 1990 tot 2013.

4

Hoe wordt cocaïne gebruikt?

Cocaïne kan op verschillende manieren worden ingenomen: oraal, intranasaal, intraveneus en inhalerend. Of, zoals deze methoden bekend zijn op straat, "kauwen", "snuiven", "mainlining", "injecteren" en "roken".

Met uitzondering van goedgekeurd medisch gebruik, is er geen veilige manier om cocaïne in welke vorm dan ook te gebruiken. Alle volgende methoden om het medicijn te gebruiken kunnen leiden tot de absorptie van toxische niveaus van cocaïne, mogelijk acute cardiovasculaire of cerebrovasculaire noodsituaties en toevallen, volgens het National Institute on Drug Abuse. Elk van deze kan leiden tot een plotselinge dood.

snuiven

Intranasale toediening snuift, het proces van het inademen van poedervormige cocaïne door de neusgaten. Het kan ook op de slijmvliezen worden gewreven en in de bloedbaan worden opgenomen.

Normaal gesproken, wanneer een gebruiker cocaïne snuift, wordt het medicijn op een plat oppervlak geplaatst zoals een spiegel en gescheiden in "lijnen" met een scheermesje of creditcard, waarna de lijnen door een rietje of een opgerolde dollarrekening worden gesnoven. In de jaren tachtig werd het in sommige kringen als gauche beschouwd om cocaïne te snuiven met alles behalve een rekening van $ 100.

Injecteren

Intraveneus gebruik of injecteren is wanneer een injectienaald wordt gebruikt om cocaïne rechtstreeks in de bloedbaan te injecteren, waardoor de intensiteit van de effecten wordt verhoogd.

Omdat poeder-cocaïne eigenlijk cocaïnehydrochloride is, maakt het zout (HCL) het oplosbaar in water, zodat het kan worden geïnjecteerd. Problemen kunnen optreden wanneer cocaïne die op straat wordt gekocht, is doorgerust met onbekende stoffen die niet zo gemakkelijk oplosbaar zijn.

Roken

Roken van cocaïne houdt in: het inademen van rook of cocaïnedamp in de longen, waar de opname ervan in de bloedbaan bijna net zo snel kan zijn als bij injectie. Dit produceert een bijna onmiddellijk en euforisch effect, wat een van de redenen is waarom rokende crack-cocaïne zo wijdverspreid werd in de jaren tachtig.

De methode van gebruik beïnvloedt de effecten

Wanneer cocaïne wordt gesnoven, beginnen de effecten na enkele minuten en duren tussen 15 en 30 minuten, afhankelijk van de doseringsgrootte en de tolerantie van de gebruiker. Een grote dosis duurt iets langer, maar naarmate de gebruiker een tolerantie voor het medicijn opbouwt, neemt het grotere en grotere doses om hetzelfde effect te bereiken.

Wanneer cocaïne wordt gerookt, beginnen de effecten van het medicijn bijna onmiddellijk en intens, maar het effect verdwijnt snel - in misschien vijf of tien minuten. Dit is een reden dat crack-cocaïne zo verslavend is, dat gebruikers er meer en meer van roken om te proberen het gevoel van die eerste, intense high te heroveren.

Wanneer cocaïne wordt geïnjecteerd, is het effect onmiddellijk en zelfs intenser. Vanwege het intense en snelle effect van gerookte en geïnjecteerde cocaïne, worden deze gebruiksmethoden als gevaarlijker beschouwd vanwege de mogelijkheid van verslaving en het potentieel van een overdosis.

5

Hoe produceert cocaïne zijn effecten?

Vele jaren van wetenschappelijk onderzoek is nodig geweest om een ​​duidelijk inzicht te krijgen in hoe cocaïne de hersenen beïnvloedt om zijn plezierige effecten te produceren en de reden waarom het zo verslavend is.

Wetenschappers hebben gebieden in de hersenen gevonden die gestimuleerd lijken te worden door allerlei stimuli - voedsel, seks en drugs van misbruik. Een van de meest getroffen regio's van cocaïne is het ventrale tegmentale gebied (VTA) in de middenhersenen.

De manier waarop het brein normaal functioneert, blijkt uit onderzoek, is dat zenuwvezels in de VTA zich uitstrekken naar een ander gebied van de hersenen dat de nucleus accumbens wordt genoemd, een sleutelregio van de hersenen die bij beloning is betrokken.

Normale hersenen en dopamine functie

Beloningen verhogen het niveau van dopamine, een chemische stof in de hersenen of een neurotransmitter, wat op zijn beurt de neurale activiteit in de nucleus accumbens doet toenemen. Onder normale omstandigheden wordt dopamine door een neuron afgegeven in de kleine opening tussen de neuronen (synaps), waar het vervolgens bindt aan gespecialiseerde eiwitten, bekend als dopamine-receptoren, aan het andere neuron en een signaal naar dat neuron stuurt.

Nadat het signaal is verzonden, wordt dopamine uit de opening tussen de neuronen verwijderd en gerecycled voor gebruik in de toekomst.

Beloningssysteem versterkt

De wetenschap heeft ontdekt dat cocaïne en andere drugsmisbruik interfereren met dit normale communicatieproces in de hersenen. Cocaïnegebruik blokkeert de verwijdering van dopamine uit de synaps waardoor een "versterkt" signaal naar de ontvangende neuronen wordt gestuurd.

Dit versterkte signaal is wat cocaïnegebruikers ervaren als een initiële euforie of hoog.

Maar na die initiële high vindt er een neurochemische rebound plaats in de hersenen waardoor de beloningsfunctie tot onder het oorspronkelijke normale niveau daalt. Wanneer cocaïne opnieuw wordt gebruikt, wordt hetzelfde niveau van euforie niet bereikt.

Dit fenomeen produceert een tolerantie voor het medicijn bij de gebruiker, wat betekent dat ze hogere doses of meer frequente doses nodig hebben voor de hersenen om te proberen hetzelfde niveau van genot te bereiken dat ze ervaren tijdens hun eerste gebruik. Deze cyclus van toenemende cocaïnedoses om dezelfde hoogte te krijgen, kan een verslaving veroorzaken.

Pathologisch volgen van beloningen

Cocaïnegebruikers ontwikkelen een tolerantie voor de "high" die ze krijgen door het medicijn te gebruiken, maar ze ontwikkelen geen tolerantie voor het emotionele laag gevoel dat ze voelen nadat de high is uitgewerkt. Daarom keren ze, in plaats van dat ze zich in een toestand van "normaal" bevinden, terug naar een diepere staat van dysforie.

Daarom verhogen ze de hoeveelheid cocaïne die ze gebruiken om dat gevoel van dysforie te verminderen en proberen terug te keren naar dat aanvankelijke gevoel van euforie. Ze ervaren echter nog diepere dieptepunten als de hersenen reageren op de cyclus van bedwelming en terugtrekking.

Dat is het punt waarop de American Society of Addiction Medicine (ASAM) zegt dat het nastreven van beloningen pathologisch wordt en belonen van beloften dwangmatig wordt ondanks het feit dat de 'high' niet langer plezierig is en het medicijn geen verlichting van dysforie.

Langdurig of chronisch gebruik van cocaïne speelt zo'n ravage van het natuurlijke beloningssysteem van de hersenen dat het gebruik van cocaïne niet langer de eerste plezierige effecten produceert.

6

Wat zijn de kortetermijngevolgen van cocaïnegebruik?

Vrijwel onmiddellijk na het innemen van cocaïne, begint de gebruiker de effecten ervan te voelen, of het nu wordt gesnoven, geïnjecteerd of gerookt. Zelfs kleine doses van het medicijn kunnen ervoor zorgen dat de gebruiker zich euforisch, energiek, spraakzaam en mentaal alert voelt.

Gebruikers rapporteren een verhoogde gevoeligheid voor zicht, geluid en aanraken. Ze kunnen ook een verminderde behoefte aan voedsel of slaap ervaren, althans tijdelijk.

Hoewel sommige cocaïnegebruikers vinden dat het gebruik van het medicijn hen helpt sneller eenvoudige intellectuele en fysieke taken uit te voeren, melden andere gebruikers dat cocaïne het tegenovergestelde effect heeft.

De methode waarmee cocaïne wordt gebruikt, kan van invloed zijn op hoe hoog de gebruiker zich voelt en hoe lang de high duurt. Bijvoorbeeld, snuivende cocaïne produceert niet zo intens een hoog als roken, maar de high duurt langer. Een high van snuiven kan 15 tot 30 minuten duren, terwijl een high van het roken van cocaïne slechts 5 tot 10 minuten kan duren.

Hoe sneller het medicijn wordt opgenomen in de bloedbaan, hoe intenser de high, maar hoe korter de duur.

Korte termijn fysiologische effecten van cocaïne kunnen zijn:

• Vernauwde bloedvaten
• Verwijde pupillen
• Verhoogde lichaamstemperatuur
• Verhoogde hartslag
• Verhoogde bloeddruk

Gebruikers die grote hoeveelheden cocaïne gebruiken, kunnen hun high intensiveren, maar kunnen bizar, onregelmatig en gewelddadig gedrag ervaren. Ze kunnen ook ervaren:

• Tremors
• Duizeligheid
• Spiertrekkingen
• Paranoia
• Rusteloosheid
• Prikkelbaarheid
• Angst

Volgens het National Institute on Drug Abuse kunnen herhaalde doses cocaïne een toxische reactie produceren die sterk lijkt op amfetamine vergiftiging.

Hoewel het zeldzaam is, kan een plotselinge dood optreden bij het eerste gebruik van cocaïne of onverwachts bij latere doses van het medicijn. Cocaïnegerelateerde sterfgevallen zijn vaak een gevolg van hartstilstand of toevallen gevolgd door ademstilstand.

Alcohol verhoogt Cocaïnegevaren

Sommige cocaïnegebruikers melden dat het medicijn hen een gevoel van kracht en vertrouwen geeft. Vaak denken ze dat ze op een hoger niveau functioneren dan ze in werkelijkheid zijn. Daarom kan autorijden tijdens het doen van cocaïne gevaarlijk zijn, vooral als je ook drinkt.

Wanneer drinkers cocaïne gebruiken, hebben ze de neiging meer te drinken dan normaal omdat ze de depressieve effecten van alcohol niet ervaren vanwege de stimulerende eigenschappen van cocaïne. Echter, wanneer het effect van de cocaïne begint af te nemen, blijft de drinker meer bedwelmd dan hij besefte, wat het risico verhoogt, niet alleen van ongelukken maar braken, vertraagde ademhaling en mogelijk verlies van bewustzijn.

Wanneer cocaïne en alcohol samen worden gebruikt, worden ze in de lever gecombineerd tot cocaethyleen, wat de euforische effecten van cocaïne versterkt.Maar het verhoogt ook de belasting van het hart en het risico op een plotselinge dood.

Ontwenningsverschijnselen

Naarmate het effect van cocaïne begint af te nemen, kunt u een aantal ontwenningsverschijnselen ervaren, waaronder prikkelbaarheid, agressie, rusteloosheid, angst, slapeloosheid, depressie of paranoia.

Vanwege deze onaangename ontwenningsverschijnselen melden veel cocaïnegebruikers moeilijkheden bij het "naar beneden komen" van het medicijn. Veel gebruikers melden depressie direct nadat de effecten van het medicijn zijn afgenomen, wat sommigen dagen kan duren.

Bijgevolg zullen sommige gebruikers meer cocaïne nemen om onaangename opnames te vermijden - nog een reden waarom cocaïne als zeer verslavend wordt beschouwd.

Denk je dat je misschien een behandeling voor drugsmisbruik nodig hebt? Neem de quiz over het behandelen van drugsmisbruikbehandelingen om erachter te komen.

7

Wat zijn de langetermijngevolgen van cocaïnegebruik?

Een van de gevaarlijkste gevolgen van het gebruik van cocaïne zijn de krachtige verslavende eigenschappen. Zelfs na eenmalig gebruik van het medicijn kunnen gebruikers niet betrouwbaar voorspellen of controleren hoeveel hij of zij cocaïne zal blijven gebruiken of wil gebruiken.

Zodra iemand verslaafd raakt aan cocaïne, wordt stoppen zonder terugval extreem moeilijk, zelfs na lange perioden van onthouding. Onderzoek door het National Institute of Drug Abuse heeft aangetoond dat blootstelling aan triggers die geassocieerd worden met cocaïne - of zelfs herinneringen aan cocaïnegebeurtenissen uit het verleden - zelfs na lang niet gebruiken van cocaïne enorme hongersnoden en terugvallen kan veroorzaken.

Wanneer cocaïnegebruikers het medicijn blijven gebruiken, beginnen de hersenen het beloningssysteem te veranderen. Er kan een tolerantie voor het medicijn ontstaan, wat betekent dat hogere of meer frequente doses cocaïne nodig zijn om de ervaren high te produceren bij het eerste gebruik.

Tegelijkertijd kunnen gebruikers gevoeliger worden voor de angstwekkende, stuiptrekkende en andere toxische effecten van cocaïne.

Psychologische en fysiologische effecten

Bij herhaalde cocaïnebenen, wanneer het medicijn herhaaldelijk bij steeds hogere doses wordt gebruikt, kan de gebruiker nadelige psychologische en fysiologische effecten riskeren, waaronder:

• Verhoogde prikkelbaarheid
• Rusteloosheid
• Paniekaanvallen
• Volledig opgeblazen psychose met paranoïde wanen en hallucinaties

De methode waarmee cocaïne wordt gebruikt, kan specifieke schadelijke effecten veroorzaken. Het snuiven van cocaïne kan leiden tot:

• Verlies van het reukvermogen
• neusbloedingen
• Problemen met slikken
• Heesheid
• Irritatie van het neustussenschot
• Chronisch ontstoken, loopneus

Cocaïne inslikken en injecteren

Gebruikers die (cocaïne) cocaïne inslikken, kunnen last hebben van ernstige darmgangreen als gevolg van een verminderde bloedstroom.

Degenen die cocaïne injecteren met naalden kunnen "sporen" ontwikkelen op hun onderarmen en andere injectieplaatsen. Ze kunnen ook allergische reacties ontwikkelen, zowel op de cocaïne zelf als op additieven die worden gebruikt om het medicijn door straatdealers te snijden.

Volgens de NIDA verliezen veel chronische cocaïnegebruikers hun eetlust en ervaren ze aanzienlijk gewichtsverlies en vertonen ze tekenen van ondervoeding.

Meer langetermijneffecten

Er zijn andere langetermijneffecten van het gebruik van cocaïne in de loop van de tijd. Sommigen van hen omvatten:

• Onregelmatige hartslag, hartaanval en hartfalen
• Neurologische incidenten, waaronder beroertes, toevallen en bloedingen in het weefsel rondom de hersenen
• Slapeloosheid
• Seksuele disfunctie
• Geperforeerd neustussenschot
• Vocht in de longen, verergering van astma en andere longaandoeningen en ademhalingsfalen
• Verhoogd risico op traumatisch letsel
• Agressief, gewelddadig of crimineel gedrag
• Verhoogd risico op hepatitis, HIV-infectie, endocarditis en schimmelinfecties van de hersenen (voor IV-gebruikers)

8

Wat zijn de medische complicaties van cocaïne misbruik?

Het gebruik van cocaïne kan uitgebreide en massale medische complicaties veroorzaken, waarvan de meest voorkomende cardiovasculaire effecten zijn, waaronder stoornissen in het hartritme en hartaanvallen.

Cocaïnegebruik kan dergelijke respiratoire effecten veroorzaken als pijn op de borst en ademhalingsproblemen; neurologische effecten, waaronder beroertes, toevallen en hoofdpijn; en gastro-intestinale complicaties, waaronder buikpijn en misselijkheid.

Het herhaaldelijk gebruik van cocaïne is in verband gebracht met vele soorten hartaandoeningen. Van cocaïne is vastgesteld dat het chaotische hartritmes veroorzaakt, ventriculaire fibrillatie genoemd; versnellen van hartslag en ademhalen; en verhoog de bloeddruk en lichaamstemperatuur. Lichamelijke symptomen kunnen zijn: pijn op de borst, misselijkheid, wazig zicht, koorts, spierspasmen, convulsies en coma.

Nadelige gevolgen van snuiven cocaïne

De verschillende manieren waarop cocaïne wordt gebruikt, kunnen verschillende nadelige effecten hebben. Regelmatig snuiven van cocaïne kan bijvoorbeeld leiden tot verlies van reukvermogen, neusbloedingen, problemen met slikken, heesheid en een algemene irritatie van het neustussenschot, wat kan leiden tot een chronisch ontstoken loopneus.

Ingeslikkende cocaïne kan ernstige darmgangreen veroorzaken als gevolg van een verminderde bloedstroom. En personen die cocaïne injecteren, hebben punctiecijfers en "sporen", meestal in hun onderarmen.

Injectie Gevaren van cocaïne

Gebruikers die cocaïne injecteren, kunnen ook een allergische reactie ervaren, hetzij op het medicijn of op een of ander additief in straatcocaïne, wat in ernstige gevallen kan leiden tot de dood. Omdat cocaïne de neiging heeft voedselinname te verminderen, verliezen veel chronische cocaïnegebruikers hun eetlust en kunnen ze aanzienlijk gewicht verliezen en ondervoed raken.

Voor intraveneuze (IV) cocaïnegebruikers is er natuurlijk een verhoogd risico op hepatitis, HIV-infectie en endocarditis.

Gevaren van cocaïne en alcohol

Onderzoek heeft een potentieel gevaarlijke interactie tussen cocaïne en alcohol aangetoond. In combinatie worden de twee geneesmiddelen door het lichaam omgezet in cocaethyleen.Coca-ethyleen heeft een langere werkingsduur in de hersenen en is meer toxisch dan elk medicijn alleen.

Hoewel er meer onderzoek moet worden gedaan, is het opmerkelijk dat het mengsel van cocaïne en alcohol de meest voorkomende combinatie van twee geneesmiddelen is die leidt tot drugsgerelateerde sterfte.

9

Blokkeren cocaïne misbruikers HIV / AIDS en hepatitis?

Cocaïnegebruikers lopen een groter risico op het oplopen van infectieziekten, waaronder het humaan immunodeficiëntievirus / acquired immune deficiency syndrome (HIV / AIDS) en virale hepatitis.

Het delen van besmette naalden en andere parafernalia voor drugs is een van de oorzaken van het verhoogde risico, maar ook omdat drugsgebruikers met een dronkenschap eerder risicovol gedrag vertonen.

Nationaal Instituut voor onderzoek naar drugsmisbruik toont aan dat drugsgebruik en verslaving het oordeel en het vermogen om beslissingen te nemen, compromitteren, wat kan leiden tot het delen van naalden, risicovolle seksuele ontmoetingen en het verhandelen van seks voor drugs, zowel door mannen als vrouwen.

Cocaïne en HIV en hepatitis C

De rol van seksuele overdracht van HIV bij drugsgebruikers is aan het licht gebracht door enkele onderzoeken die hebben aangetoond dat drugsgebruikers die geen drugs injecteren HIV besmetten tegen tarieven die gelijk zijn aan die van gebruikers van injectieadditieven.

Injectie drugsgebruikers lopen ook een verhoogd risico op het krijgen van hepatitis C (HCV). NIDA-onderzoek toont aan dat het risico om HCV op te lopen begint bij de allereerste medicijninjectie. Binnen twee jaar is 40% van de injecterende drugsgebruikers blootgesteld aan het virus en met vijf jaar loopt het risico op tot tussen de 50% en 80%.

De NIDA beveelt HCV-testen aan voor elke patiënt die ooit drugs heeft geïnjecteerd.

10

Wat is het effect van moederlijk cocaïnegebruik?

Wetenschappers zijn er niet in geslaagd het volledige effect te bepalen dat cocaïnegebruik door een zwangere vrouw op haar kind heeft, maar studies hebben enkele veel voorkomende risico's gevonden. Baby's van wie de moeder tijdens de zwangerschap cocaïne heeft misbruikt, zijn vaak:

• Voortijdig afgeleverd
• Lage geboortegewichten hebben
• Heb kleinere hoofdomtrekken
• Korter in lengte

Een reden waarom onderzoekers niet in staat zijn geweest om de volledige omvang van het drugsgebruik door de moeder of specifieke risico's van cocaïne op een ongeboren kind te bepalen, is omdat als de moeder cocaïne misbruikt, er waarschijnlijk andere factoren in haar leven spelen die zouden kunnen ook van invloed op de baby.

Andere factoren spelen een rol

Enkele van de andere factoren die van invloed kunnen zijn op de maternale, foetale en kinduitkomsten zijn:

• Hoeveelheid en aantal misbruikte drugs
• Gebruik van nicotine
• Omvang van de prenatale zorg
• Geweld in de omgeving
• Sociaal-economische omstandigheden
• Maternale voeding
• Blootstelling aan seksueel overdraagbare aandoeningen
• Andere gezondheidsvoorwaarden

Cognitieve effecten op baby

Andere gevolgen van prenataal cocaïnemisbruik die onderzoekers hebben kunnen identificeren, omvatten tekorten in sommige aspecten van informatieverwerking, aandacht voor taken en cognitieve prestaties. Al deze tekorten kunnen het kind belemmeren om zijn of haar volledige potentieel te bereiken, aldus het National Institute on Drug Abuse.

11

Welke behandelingen zijn effectief voor cocaïne misbruikers?

Cocaïneverslaving kan een complexe aandoening zijn, waardoor de verslaafde problemen niet alleen met de verslaving zelf, maar met een breed scala aan persoonlijke problemen. Behandeling voor cocaïne moet daarom een ​​alomvattende aanpak zijn om de sociale, familie- en andere milieuproblemen van de verslaafde aan te pakken.

Volgens het National Institute on Drug Abuse moeten strategieën voor de behandeling van cocaïne de beoordeling omvatten van de neurobiologische, sociale en medische aspecten van het drugsgebruik van de patiënt. Vaak omvat dit meerdere drugsmisbruik.

Bovendien hebben degenen die verslaafd zijn aan meerdere geneesmiddelen vaak ook andere voorkomende psychische problemen, die ook tijdens de behandeling moeten worden aangepakt.

Farmacologische benaderingen

Er zijn momenteel geen medicijnen goedgekeurd door de Amerikaanse Food and Drug Administration om cocaïneverslaving te behandelen, hoewel er agressief onderzoek wordt uitgevoerd om nieuwe medicijnen te vinden en te testen die cocaïneverslaafden kunnen helpen.

Sommige van de medicijnen die momenteel worden getest, zijn die welke door de FDA zijn goedgekeurd voor andere aandoeningen of ziekten. Sommigen die veelbelovend zijn voor de behandeling van cocaïne zijn vigabatrine, modafinil, tiagabine, disulfiram en topiramaat.

Er worden nieuwe medicijnen onderzocht die de effecten van cocaïne op verschillende delen van de hersenen blokkeren om terugval te helpen voorkomen bij patiënten die al zijn gestopt met het gebruik van het medicijn. Dit omvat een "cocaïnevaccin" dat "veelbelovend" is gebleken, zegt de NIDA.

Gedragsinterventies

Er zijn verschillende gedragsbehandelingen die worden gebruikt in residentiële en poliklinische settings om cocaïneverslaving te behandelen. Momenteel zijn ze de enige goedgekeurde en op bewijs gebaseerde behandelingen die beschikbaar zijn voor cocaïne- en crack-cocaïnegebruikers.

Sommige van deze gedragsbehandelingen omvatten:

• Motivatieprikkels (contingentiebeheer)
• Cognitieve gedragstherapie
• Therapeutische gemeenschappen (residentiële programma's)
• Steungroepen (zoals Cocaïne Anoniem)