Omgaan met verdriet na een autisme-diagnose

Veel ouders voelen zich overweldigd door verdriet als hun kind de diagnose autisme krijgt. Vaak is dat verdriet verbonden met een gevoel van verlies. Hoewel hun kind natuurlijk nog steeds deel uitmaakt van hun leven, voelen sommige ouders dat ze het kind hebben verloren dat ze verwachtten of het kind waarvan ze dachten dat ze het hadden. Anderen zijn bedroefd door het besef dat hun kind met autisme vrijwel zeker hun hele leven met een handicap zal leven. Weer anderen zijn bedroefd door de gedachte dat ze hun echtgenoot of ouders niet de gave kunnen geven van een 'perfect' kind of kleinkind.

Hoewel verdriet voor veel ouders een natuurlijke reactie is, bieden psychologen Cindy Ariel en Robert Naseef strategieën om de pijn te beheersen en zelfs te overwinnen.

Droom nieuwe dromen en vier nieuwe vreugden

Er zijn veel verliezen door het leven en gezien in een groter perspectief, voegt elk verlies betekenis en diepte toe aan ons leven. We voelen allemaal verdriet op verschillende momenten in ons leven, maar dat minimaliseert onze tijden van geluk en vreugde niet. In feite vergroot verdriet vreugde, omdat geluk zoveel zoeter is na het ervaren van verdriet.

Als we accepteren waar onze kinderen in werkelijkheid zijn en wie ze werkelijk zijn, dromen we van nieuwe dromen voor hen en voor onze gezinnen en deze nieuwe dromen zullen waarschijnlijk eerder op de werkelijkheid zijn gebaseerd en zijn daarom eerder haalbaar.

Wanneer we er ooit van gedroomd hebben om filosofische discussies met ons kind te hebben, kunnen we nu gewoon verlangen ernaar te horen dat ze ons mama of papa noemen of zeggen dat ik van je hou … slechts één keer. Onze dromen zullen misschien moeten ophouden om het horen van het kind helemaal te horen en ons in plaats daarvan concentreren op het feit dat ze haar in onze ogen moet kijken en glimlachen. Wanneer dergelijke nieuwe doelen worden bereikt, is het inderdaad vreugdevol. Dit wil niet zeggen dat we soms niet wensen of verlangen naar het kind dat we ons hadden voorgesteld. Als we ons daar concentreren, kunnen we altijd verdrietig zijn.

Door nieuwe dromen te dromen en je te verheugen in nieuwe doelen, voelen we ons gelukkiger met het kind dat we daadwerkelijk hebben. Niemand wil enige ontbering overkomen aan hun kinderen. We kunnen teleurgesteldheid, schuldgevoelens en verdriet voelen als ons kind een uitdaging heeft die het leven, dat al moeilijk is, nog sterker maakt. We doorstaan ​​de tegenslag en we houden van onze kinderen, zelfs als we treuren en we hun unieke leven vieren en de tijd die we krijgen om samen te zijn.

Geef jezelf tijd om te rouwen, genezen en accepteren

Verdriet kan in golven komen en het kan plaatsen brengen waarvan je niet verwacht had dat je die zou gaan. Het is een normaal en natuurlijk proces, dat komt en gaat. Je kunt echter wel troost putten uit de realiteit dat je niet alleen bent: je gevoelens die variëren van angst tot schuldgevoel, tot woede en depressie zijn eigenlijk de symptomen van een gebroken hart. Dus ga je gang en kijk naar je verdriet.

Observeer je gedachten en gevoelens. Accepteer ze en wees aardig tegen jezelf over het hebben van hen. Het helpt niet om te doen alsof je positief bent als je onder je eenzaam, bang of verdrietig bent. Je hoeft niet voor jezelf te liegen. Je kunt treuren. Je kunt klagen. Je kunt rouwen. Dit helpt je om door te gaan, het beste uit de situatie te halen en te genieten van het leven.

Het is normaal om je af te vragen wat er zou kunnen zijn. Je verlangen naar het gezonde kind van je dromen of een typisch leven voor jou en je familie kan blijven bestaan. Je moet leren leven met dat verlangen, en je kunt dat doen, maar je hoeft niet tegen jezelf te liegen over hoe moeilijk dit kan zijn.

Zodra je jezelf toestemming hebt gegeven om je gevoelens te accepteren, probeer jezelf te accepteren zoals je bent - een aardige en liefhebbende ouder die je best doet met je kind dat ongetwijfeld zijn of haar best doet onder moeilijke omstandigheden.

Ten slotte leidt het accepteren van onze pijn en onszelf tot het accepteren en genieten van ons kind en onze familie. Dit is de toegangspoort tot liefde en geluk. Die diepe verbinding die een ouder voelt met een pasgeboren baby, of de eerste stapjes van een kind, of eerste woorden kan op elk moment worden gevoeld wanneer we ons echt bewust zijn en afgestemd op ons kind. Die diepe verbinding leeft in jou. Als je het weer aanwakkert, kun je echt heel diep geluk beleven. Dat wil niet zeggen dat je leven gemakkelijk zal zijn. Maar het kan gelukkig en bevredigend zijn.