Geneesmiddelklassen: Types en classificatiemethoden

Een medicijnklasse is een term die wordt gebruikt om medicijnen te beschrijven die zijn gegroepeerd vanwege hun gelijkenis. Er zijn vier dominante methoden om deze groepen te classificeren:

• Door hun therapeutisch gebruik, dat wil zeggen de soorten conditie waarmee ze worden behandeld
• Door hun werkingsmechanisme, wat de specifieke biochemische reactie betekent die optreedt wanneer u een medicijn neemt
• Door hun actie modus, wat de specifieke manier is waarop het lichaam reageert op een medicijn
• Door hun chemische structuur

Op basis van deze verschillende classificatiemethoden kunnen sommige geneesmiddelen onder één systeem worden gegroepeerd, maar niet met een ander. In andere gevallen kan een medicijn meerdere toepassingen of handelingen hebben (zoals het medicijn finasteride, dat wordt gebruikt om een ​​vergrote prostaat te behandelen en haar te laten groeien) en kan het in meerdere klassen van geneesmiddelen worden opgenomen binnen één enkel classificatiesysteem.

Dit houdt zelfs geen rekening met de medicijnen die buiten het label worden gebruikt om andere redenen dan waarvoor ze zijn goedgekeurd. Een goed voorbeeld is levothyroxine dat is goedgekeurd voor de behandeling van hypothyreoïdie (lage schildklierfunctie) maar dat vaak buiten het etiket wordt gebruikt om depressie te behandelen.

Vanwege de verschillende classificatiemethoden kunnen consumenten vaak verward raken als hun arts een medicijn een ACE-remmer noemt, hun apotheker noemt het een antihypertensivum en ze lezen online dat het een vasoconstrictor is. Uiteindelijk kunnen al deze termen worden gebruikt om hetzelfde medicijn te beschrijven dat voor hetzelfde doel wordt gebruikt.

Naarmate nieuwere en geavanceerdere geneesmiddelen elk jaar op de markt worden geïntroduceerd, inclusief gerichte therapieën van de volgende generatie, gentherapieën en gepersonaliseerde medicijnen, zal de classificatie van medicijnen waarschijnlijk nog diverser en onderscheidend worden, als gevolg van onze steeds groter wordende kennis over de mens. biochemie als geheel.

Doel van geneesmiddelclassificatie

Het doel van de drugsclassificatie is om ervoor te zorgen dat u een medicijn veilig gebruikt om het grootste voordeel te bereiken.

Uiteindelijk, elke keer dat je een medicijn neemt, is je lichaamschemie veranderd. Hoewel dit effect therapeutisch bedoeld is, kan het ook bijwerkingen veroorzaken die schadelijk kunnen zijn. Bovendien, als u meerdere geneesmiddelen gebruikt, kan uw lichaamschemie zodanig worden veranderd dat een medicijn veel minder effectief is of de bijwerkingen veel ernstiger zijn.

Door de classificatie van een medicijn te noteren, kunnen u en uw arts beter begrijpen wat u kunt verwachten als u het neemt, wat de risico's zijn en naar welke medicijnen u kunt overschakelen indien nodig. Deze benaming helpt ook bij het identificeren van interacties tussen geneesmiddelen en het potentieel voor resistentie tegen geneesmiddelen en zorgt voor de juiste enscenering van de behandeling.

Geneesmiddel-geneesmiddel interacties

De effectiviteit van een medicijn kan vaak worden verminderd als de werking van één medicijn de werking van een ander medicijn vermindert. Aangezien geneesmiddelen gewoonlijk worden geclassificeerd op basis van hun modus en werkingsmechanisme, zal elke interactie die een geneesmiddel beïnvloedt, gewoonlijk geneesmiddelen van dezelfde klasse beïnvloeden, hetzij door te interfereren met hun absorptie, hetzij door de manier waarop het lichaam het geneesmiddel metaboliseert.

Antacida werken bijvoorbeeld steevast door maagzuur te blokkeren, maar daarmee de maag leeg te maken van de zuren die nodig zijn om een ​​klasse HIV-geneesmiddelen af ​​te breken en te absorberen die bekend staan ​​als proteaseremmers. Als de medicijnen samen worden genomen, zal het HIV-medicijn minder in staat zijn om de virale infectie onder controle te houden.

Evenzo worden veel geneesmiddelenklassen uit het lichaam verwijderd door een leverenzym genaamd CYP3A4. Als u twee geneesmiddelen gebruikt die elk door het enzym worden gemetaboliseerd, worden de geneesmiddelen mogelijk niet zo effectief geklaard en beginnen ze zich te vormen, wat leidt tot toxiciteit. Door een medicijn te classificeren aan de hand van de CYP3A4-actie, kunnen artsen deze interactie beter vermijden.

Hetzelfde geldt voor geneesmiddelen zoals methotrexaat en Advil (ibuprofen) die worden gemetaboliseerd door de nieren. Hun gelijktijdig gebruik kan niet alleen leiden tot toxiciteit, maar ook tot nierfalen.

Andere klassen van het geneesmiddel moeten met voorzichtigheid worden gebruikt in combinatie met die welke hetzelfde orgaansysteem beïnvloeden. Niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's) zoals Motrin of aspirine worden bijvoorbeeld vaak vermeden bij het nemen van anticoagulantia (bloedverdunners) zoals warfarine, omdat de eerste het risico op bloedingen kan verhogen terwijl de laatste de stolling van bloed remt.

Om dezelfde reden worden twee NSAID's niet gecombineerd. In sommige gevallen dient het verdubbelen van de klasse van geneesmiddelen alleen om het risico of de ernst van de bijwerkingen te verdubbelen.

Geneesmiddel resistentie

Medicijnen die worden gebruikt om chronische infecties te behandelen, doen dit op een specifieke manier. Als het verkeerd wordt gebruikt of gedurende een lange periode, kan het zijn kracht verliezen als de infectie resistent wordt tegen de effecten ervan. Als dit gebeurt, kunnen andere geneesmiddelen van dezelfde klasse ook falen of niet zo goed werken.

Antibiotica (waarvan er zeven hoofdklassen zijn) en hiv-medicijnen (waarvan er zes zijn) zijn twee van dergelijke voorbeelden. Afhankelijk van de klasse hebben sommige een groter weerstandspotentieel dan andere. Om resistentie beter te overwinnen, worden vaak meerdere klassen voorgeschreven om een ​​optimale beheersing van de bacteriële of virale infectie te bereiken.

Behandeling enscenering

Geneesmiddelen worden vaak geënsceneerd zodat u voor het eerst wordt blootgesteld aan vrij verkrijgbare medicijnen met de minste bijwerkingen en vervolgens overgeschakeld naar receptopties met ernstigere bijwerkingen. De medicijnen worden vaak per klasse geënsceneerd volgens een voorgeschreven richtlijn, waarbij 'voorkeurs'-klassen worden gebruikt voor eerstelijnsbehandelingen en' alternatieve 'klassen die worden gebruikt voor daaropvolgende therapieën.

Bijvoorbeeld, bij de behandeling van ernstige pijn zullen artsen over-the-counter NSAID's als eerste gebruiken en NSAID's op doktersvoorschrift als tweede voordat ze overgaan op zeer verslavende, Schedule II opioïde geneesmiddelen zoals Oxycontin (oxycodon) en Vicodin (hydrocodon).

Drugstage is ook van vitaal belang voor de behandeling van chronische ziekten zoals diabetes, hypertensie, chronische obstructieve longziekte (COPD) en auto-immuunziekten zoals reumatoïde artritis. In dergelijke gevallen stuurt de klasse van geneesmiddelen meestal de juiste stadiëring van de behandeling.

ATC-indelingssysteem

Uiteindelijk zijn er talloze manieren om een ​​medicijn en duizenden verschillende medicijnklassen en subklassen te classificeren. Om chaos te bewerkstelligen, heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) in 1976 een meerdimensionaal systeem gecreëerd, het Anatomical Therapeutic Chemical (ATC) Classificatiesysteem, dat een geneesmiddel categoriseert op basis van vijf niveaus:

• Niveau een beschrijft het orgaansysteem dat het medicijn behandelt.
• Niveau twee beschrijft het therapeutische effect van het medicijn.
• Niveau Drie beschrijft het mechanisme / werkingsmechanisme.
• Niveau vier beschrijft de algemene chemische eigenschappen van het medicijn.
• Niveau vijf beschrijft de chemische componenten waaruit het medicijn bestaat (in wezen de chemische naam van het medicijn, zoals finasteride of ibuprofen).

Voor elk niveau wordt een letter of een cijfer toegewezen. Hoewel het niet nuttig is voor de consument, is het ATC-systeem in staat om het werkzame bestanddeel van een geneesmiddel onder een strikte hiërarchie te classificeren, zodat het op de juiste wijze wordt gebruikt en niet wordt aangezien voor een ander medicijn.

USP-medicijnclassificatie

In de Verenigde Staten werd in 1820 een non-gouvernementele organisatie, de United States Pharmacopeia (USP), opgericht om ervoor te zorgen dat receptplichtige en vrij verkrijgbare medicijnen die zijn goedgekeurd voor gebruik in de Verenigde Staten voldoen aan kwaliteitsnormen om te voldoen aan worden geplaatst op het Nationale Formularium uitgegeven door de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA).

Onder zijn vele functies, werd de USP opgedragen door het Amerikaanse Congres om geneesmiddelen te classificeren zodat Medicare Prescription Drug Benefit-aanbieders deze kunnen opnemen in hun jaarlijkse formularia. Wereldwijd zijn er 22 andere landen die nationale farmacopees onderhouden, evenals een Europese Farmacopee voor EU-landen die hun eigen farmacopee niet onderhouden. Andere landen zullen meestal vertrouwen op de International Pharmacopeia die door de WHO wordt onderhouden.

Van zijn kant classificeert de USP drugs op een veel bredere manier dan het ACT-systeem, waarbij een geneesmiddel wordt ingedeeld in de eerste plaats op het therapeutische gebruik ervan; ten tweede, op zijn mechanisme / werkingswijze; en, ten derde, over de formulariumclassificatie. Zelfs met dit gestroomlijnde systeem zijn er nog steeds tientallen verschillende medicijnklassen en duizenden verschillende subklassen en subcategorieën.

Vanuit het breedste perspectief categoriseert de USP momenteel een geneesmiddel of een medicijncomponent onder een van de 49 verschillende therapeutische klassen:

• Pijnstillers, inclusief opioïden en niet-opioïden
• anesthetica
• Antibacteriële middelen, inclusief antibiotica
• Anti-epileptica
• Antidementiemiddelen
• antidepressiva
• Antidoten en antitoxinen
• antemetica
• antischimmelmiddelen
• Ontstekingsremmende middelen, waaronder corticosteroïden en niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID's)
• Antimigraine middelen
• Antimyasthenische middelen
• Antimycobacteriële
• antineoplastische
• antiparasitaire
• Antiparkinson-middelen
• antipsychotica
• Antivirale middelen, waaronder HIV-antiretrovirale geneesmiddelen en direct werkende hepatitis C-geneesmiddelen
• Anxiolytische (anti-angst) middelen
• Bipolaire middelen
• Bloedglucoseregulatoren, waaronder insuline en andere diabetesmedicatie
• Bloedproducten, inclusief anticoagulantia
• Cardiovasculaire middelen, waaronder bètablokkers en ACE-remmers
• Middelen van het centrale zenuwstelsel, waaronder amfetaminen
• Tandheelkundige en orale middelen
• Dermatologische (huid) middelen
• Enzym-vervangend middel
• Gastro-intestinale middelen, waaronder H2-blokkers en protonpompremmers
• Genito-urinaire (genitale en urineweg) middelen
• Hormonale middelen (bijnier)
• Hormonale middelen (hypofyse)
• Hormonale middelen (prostaglandinen)
• Hormonale middelen (geslachtshormonen), waaronder oestrogeen, testosteron en anabole steroïden
• Hormonale middelen (schildklier)
• Hormoon suppressant (bijnier)
• Hormoon suppressant (bijschildklier)
• Hormoon suppressant (hypofyse)
• Hormoon suppressant (geslachtshormonen)
• Hormoon suppressant (schildklier)
• Immunologische agentia, waaronder vaccins en disease modifying anti-reumatic drugs (DMARD's)
• Inflammatoire darmaandoeningen
• Metabole botziekteagentia
• Oftalmische (oog) middelen
• Otische (oor) middelen
• Ademhalingsorganen, waaronder antihistaminica en bronchodilatoren
• Kalmerende middelen en hypnotica
• Skeletachtige spierverslappers
• Therapeutische voedingsstoffen, mineralen en elektrolyten