Waarom de VS sleept in het leveren van HIV-behandelingsdoelen

Van de acht Europese landen en landen met een hoog inkomen die zijn opgenomen in een overzicht van de nationale HIV-strategieën, kwam de VS als laatste bij het waarborgen van veel van de strategische doelen van het testen, behandelen en beheren van HIV. Zoals gemeld in 2014 Internationaal congres over medicamenteuze therapie bij hiv-infecties in Glasgow, alleen Georgië - een kleine, eenheidsrepubliek in Oost-Europa, waar 34 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft, is erger verlopen.

Volgens de studie is slechts 25 procent van de Amerikanen met HIV die antiretrovirale therapie (ART) gebruiken in staat om de norm voor doelposten van een niet-waarneembare virale lading te bereiken en te behouden (gedefinieerd als minder dan 50 kopieën / ml). Bovendien is van de 66 procent die actief aan zorg is gekoppeld, slechts 33 procent lid van ART, ondanks nationale richtlijnen die vragen om behandeling bij diagnose.

De beoordeling van de nationale casussen voor de behandeling van hiv-behandelingen beoordeelde niet alleen het percentage mensen dat in elk land op HIV werd getest, maar ook het percentage dat werd gekoppeld aan de zorg, behandeling werd geboden en in staat was om volledige en aanhoudende virale suppressie te bereiken. De selectie van de acht landen was gebaseerd op de kwaliteit van de beschikbare gegevens van 2010 tot 2012, gewonnen uit een combinatie van nationale hiv-rapporten, de UNAIDS-database, peer-reviewed artikelen en andere bronnen.

HIV-behandelingscascades in acht Europese en met hoge inkomens

land	Mensen met hiv (est.)	HIV-prevalentie (%)	Gediagnosticeerd met HIV (%)	Gekoppeld aan zorg (%)	Over ART (%)	Niet-detecteerbare virale lading (%)
Australië	33,000	0.2	75	--	35	32
British Columbia	11,700	--	71	67	51	35
Denemarken	6,500	0.2	85	81	62	59
Frankrijk	149,900	0.4	81	>74	>60	52
Georgië	4,900	0.2	52	44	26	20
Nederland	25,000	0.2	--	73	59	53
Verenigd Koninkrijk	98,400	0.3	--	79	67	58
Verenigde Staten	1,148,200	0.6	82	66	33	25

Een van de belangrijkste redenen voor het slechte tonen van de VS was een hoge jaarlijkse HIV-incidentie, in feite de hoogste van alle acht landen, met 15,3 personen per 100.000 (of elk jaar ongeveer 50.000 nieuwe HIV-diagnoses). Ter vergelijking: de gemiddelde incidentie was minder dan de helft van dat aantal, of ongeveer 6,3 infecties per 100.000.

Van de acht landen die in de beoordeling zijn opgenomen, vertoonden de meesten een hiv-diagnosetarief van 71 tot 85 procent (met uitzondering van Georgië, het enige land zonder hoge inkomens). Hoewel het percentage dat verband houdt met zorg in landen met een hoog inkomen relatief gelijk was (waarbij alleen de VS en British Columbia onder de drempel van 70 procent vielen), werden grotere ongelijkheden waargenomen zodra ART-levering werd beoordeeld, waarbij de VS en Australië meldden dat slechts 33 procent en 35 procent van hun met HIV geïnfecteerde populatie was respectievelijk in behandeling.

(Wat de studie niet aantoont, is dat de VS ook het slechtste record hebben voor het behouden van patiënten in de zorg, waarbij ze bijna de helft kwijtraken voor follow-up na hun eerste bezoeken.)

Eenmaal op ART verslechterden de aantallen alleen voor de VS, met slechts één op vier in staat om volledige virale onderdrukking te bereiken. Over het geheel genomen lieten Europese landen veel hogere, niet-detecteerbare hiv-percentages zien dan die in Noord-Amerika en Australië (respectievelijk 48 procent versus 27 procent).

De ongelijkheden uitleggen

Hoewel er geen enkele verklaring is voor deze cijfers, zijn de meesten het erover eens dat ongelijkheid in toegang tot HIV-zorg de kern blijft uitmaken van de verschillen.

In Georgia bijvoorbeeld, de slechtst presterende persoon op de lijst, vermijdt naar schatting 30 procent van de bevolking medische diensten als gevolg van hoge contante uitgaven, met name de kosten van farmaceutische geneesmiddelen.

Ondertussen is wetgeving om een ​​sociale ziektekostenverzekering af te sluiten in de jaren negentig grotendeels afgeschaft ten gunste van particuliere ziekteverzekering, terwijl 80 procent van de openbare ziekenhuizen is verkocht aan de particuliere sector als onderdeel van de hervormingsprogramma's voor gezondheidszorg en sociale zaken van de overheid.

Evenzo werd in de VS, voorafgaand aan de inwerkingtreding van de Affayable Care Act (ACA) in 2014, de toegang tot zorg voor Amerikanen met HIV als arm beschouwd, met slechts 17 procent toegang tot particuliere ziekteverzekering versus 54 procent van de algemene bevolking. En tot 2013 was de achterstand in het AIDS-hulpprogramma voor aids-medicijnen (ADAP) van de overheid zo lang dat sommige patiënten al vijf jaar moesten wachten op toegang tot gekwalificeerde subsidies voor de betaling van medicijnen.

Een verdere impact op de status van de VS was het ontbreken van een duidelijke binnenlandse HIV-strategie, met een eerdere poging van de Clinton-administratie om ofwel een tijdlijn op te nemen om specifieke doelen te bereiken of details over welke federale kantoren verantwoordelijk waren voor veel van deze doelen.

De wijdverspreide geografische spreiding van zijn HIV-populatie, evenals de variabiliteit per staat van de Medicaid-status, zorgde voor nog meer inspanningen van de VS, waardoor veel volksgezondheidsautoriteiten zonder de centrale coördinatie die een nationale reactie zou hebben kunnen verenigen.

Obama Era Aims Gedimd door Trump Administration

In een poging om de federale reactie op de epidemie nieuw leven in te blazen, heeft de regering-Obama haar nationale HIV / AIDS-strategie voor de Verenigde Staten (NHAS) geüpdatet. Onder NHAS streeft de federale regering naar het bereiken van vier kerndoelen tegen 2020:

• Vergroot het percentage mensen met hiv dat hun serostatus tot minstens 90 procent kent.
• Verminder het aantal nieuwe diagnoses met ten minste 25 procent.
• Verminder het percentage jonge homoseksuele en biseksuele mannen die zich bezighouden met hiv-risicogedrag met ten minste 10 procent.
• Verhoog het percentage nieuw gediagnosticeerde personen gekoppeld aan HIV-specifieke medische zorg binnen een maand na hun HIV-diagnose tot minstens 85 procent.
• Verhoog het percentage personen met de gediagnostiseerde hiv-infectie dat wordt behouden in HIV-specifieke medische zorg tot ten minste 90 procent.

• Verhoog het percentage personen met de gediagnostiseerde hiv-infectie dat wordt behouden in HIV-specifieke medische zorg tot ten minste 90 procent.

• Verhoog het percentage personen met een gediagnosticeerde HIV-infectie die viraal worden onderdrukt tot ten minste 80 procent.

Hoewel geschat wordt dat de kosten van de NHAS in de periode van vijf jaar binnen het bereik van $ 15 miljard zouden liggen, hebben sommigen gesuggereerd dat de besparingen voor het Amerikaanse gezondheidszorgsysteem, zowel in termen van afgewende infecties als dood, even hoog kunnen zijn. als $ 18 miljard.

De kans om dit investeringsniveau onder het bestuur van Trump te plegen lijkt klein, gezien het doel van de GOP om veel facetten van de ACA terug te draaien en Medicaid-programma's drastisch om te scholen die bedoeld zijn om gezondheidszorg te bieden aan armere, kwetsbare gemeenschappen.

In oktober 2017 ging de president nog een stap verder in het ondermijnen van de nationale HIV-inspanningen door een uitvoerend bevel te ondertekenen dat werkgevers in staat stelt geboortebeperking te weigeren zoals voorgeschreven door de essentiële voordelen van de ACA. Het bevel was gebaseerd op de bewering dat werkgevers zouden moeten worden toegestaan ​​geboortebeperking te weigeren op basis van, niet op economische gronden, maar louter op religieuze of "morele" gronden.

Het verwijst naar de inspanningen van de Republikeinse Partij aan het eind van de jaren negentig om financiering te weigeren aan Afrikaanse liefdadigheidsinstellingen voor HIV die elke vorm van gezinsplanning, inclusief anticonceptie of abortus, bevorderden. Het was (en blijft) een hoeksteen van een ongegronde maar vaak herhaalde op onthouding gebaseerde GOP-doctrine die onveranderlijk de tarieven van HIV en andere seksueel overdraagbare infecties verhoogt.

De schijnbare desinteresse van de Trump-administratie is verder bewezen door het feit dat de NHAS-doelen volledig zijn gewist uit de HIV.gov-website van de overheid.

Het blijft onduidelijk wat, in voorkomend geval, de Trump-regering zal doen om de huidige crisis in hard getroffen Afrikaanse Amerikaanse en homoseksuele gemeenschappen aan te pakken of zelfs te erkennen. In een overzicht van de HIV / AIDS-database van de Wereldgezondheidsorganisatie kwamen de VS voor het laatst in de problemen met niet alleen de hoogste HIV-incidentie van alle landen met een hoog inkomen in Noord-Amerika en Europa, maar ook de op één na hoogste HIV-prevalentie - alleen overtroffen door Letland op 0,7 procent.

Heeft deze pagina je geholpen? Bedankt voor uw feedback! Wat zijn jouw zorgen? Artikel Bronnen

• Centra voor ziektebestrijding en -preventie (CDC). "CDC Fact Sheet | HIV in the United States: The Stages of Care." Atlanta, Georgia; gepubliceerd juli 2012.
• Raymond, A.; Hill, A.; en Pozniak, A. "Grote verschillen in de behandeling van HIV-cascades tussen acht Europese en landen met een hoog inkomen - analyse van breekpunten." Internationaal congres over medicamenteuze therapie bij HIV-infectie; Glasgow, Schotland; 2-6 november 2014; abstract O237.
• Wereldgezondheidsorganisatie (WHO). "Prevalentie van HIV bij volwassenen van 15 tot 49 - Gegevens per land." Genève, Zwitserland; bijgewerkt op 6 november 2014.
• Yahia, B. en Frank, I. "Vechten tegen aids in Amerika: een evaluatie van de nationale hiv / aids-strategie." American Journal of Public Health. September 2011; 101 (9): e4-e8.