Hoe zou een volksgezondheidsbenadering van geweerengeweld eruit kunnen zien?

De Verenigde Staten zien meer geweergeweld dan enig ander ontwikkeld land. Elk jaar overlijden meer dan 33.000 mensen als gevolg van vuurwapens - ongeveer hetzelfde als auto-ongelukken - maar ambtenaren van de Verenigde Staten benaderen wapengeweld niet op dezelfde manier als andere gezondheids- en veiligheidskwesties, zoals infectieziekten of verdrinkingen. Waarom niet? En wat als we dat deden?

Door middel van een proces dat bekend staat als de 'public health approach', hebben volksgezondheidsfunctionarissen de gezondheid en veiligheid van Amerikaanse burgers kunnen verbeteren vanwege een breed scala aan problemen, van roken tot obesitas. Deze zelfde meerstappenonderzoeksbenadering kan ook worden gebruikt om het aantal aan vuurwapens gerelateerde verwondingen te verminderen. Dit is wat er moet gebeuren.

Bepaal het probleem

Een volksgezondheidsaanpak is een datagestuurde benadering. De eerste stap bij het voorkomen van verwondingen met vuurwapens - of een probleem met de gezondheid of veiligheid - in een bepaalde gemeenschap is uitzoeken wat er aan de hand is, wie erbij betrokken is en hoe, wanneer en waar het gebeurt. Om dit soort informatie te achterhalen, kijken ambtenaren van de volksgezondheid naar gegevens uit verschillende bronnen, waaronder politierapporten, ziekenhuisarchieven en enquêtes. Deze informatie wordt vervolgens geanalyseerd om te zien of er trends of specifieke gebieden zijn waar programma's of beleidswijzigingen het meest effectief kunnen zijn.

Dit is precies wat met veiligheidsgordels werd gedaan. Toen onderzoekers ontdekten dat veiligheidsgordels het risico op dodelijke ongelukken verminderden, adviseerden volksgezondheidsfunctionarissen hun gebruik en stelde de wet wetten vast die ze vereisten. Het resultaat was veiliger auto's, veiliger bestuurders en minder doden door auto-ongelukken.

Om erachter te komen hoe je het geweld van wapens in de Verenigde Staten kunt verminderen, moet je eerst uitleggen wat er gebeurt en wie erbij betrokken is. Zonder deze stap is het moeilijk om te weten waar middelen moeten worden toegewezen, wie moet worden gericht, of welke interventies het meest effectief kunnen zijn.

Ontdek de belangrijkste risico's en beschermende factoren

Nadat het probleem is geschetst, gaan onderzoekers dieper in op de gegevens om erachter te komen wat het probleem kan verbeteren. Ze doen dit door risicofactoren en beschermende factoren te identificeren.

Risicofactoren zijn dingen waardoor iemand waarschijnlijker een negatieve uitkomst heeft, zoals een slachtoffer worden of dader van vuurwapengeweld zijn. Zo is roken een bekende risicofactor voor kanker, omdat uit onderzoek blijkt dat rokers een hogere incidentie van kanker hebben dan niet-rokers. Gezondheidsfunctionarissen hebben deze informatie gebruikt om aanbevelingen, beleid en programma's vorm te geven om het aantal mensen dat heeft gerookt te helpen verminderen en bijgevolg de kans op kanker te verminderen.

Beschermende factoren aan de andere kant zijn dingen die lijken verminderen het risico op negatieve resultaten - in essentie, wat we meer zouden moeten doen of proberen uit te breiden. Oefening is bijvoorbeeld een beschermende factor tegen kanker, omdat onderzoek heeft aangetoond dat mensen met een gezonde fysieke activiteit minder kanker hebben. Medische en volksgezondheidsdeskundigen gebruikten die informatie om mensen aan te moedigen om de hoeveelheid tijd die ze elke week aan lichaamsbeweging besteden te vergroten.

In het geval van overlijden of verwondingen met betrekking tot vuurwapens kunnen de risicofactoren en beschermende factoren sterk variëren, afhankelijk van het type uitkomst dat wordt bestudeerd. Hoewel massa-opnames vaak de meeste media-aandacht krijgen, zijn er veel manieren om vuurwapens te gebruiken die letsel kunnen veroorzaken; sommige zijn niet opzettelijk. Naast vuurwapens die worden gebruikt voor opzettelijk letsel, zoals in het geval van moorden, massale schietpartijen en zelfmoorden, kan geweergeweld ook gebeurtenissen omvatten als per ongeluk lozen. Onderzoek naar risico's of beschermende factoren die samenhangen met dit soort onbedoelde opnames, kan bijvoorbeeld helpen bij het identificeren van dingen die wapens minder waarschijnlijk maken voor onverwacht vuurachtige gebruikerstrainingen of wapenveiligheidsfuncties - terwijl bestuderen van wat min of meer waarschijnlijk maken van moorden kan volledig onthullen verschillende factoren om op te focussen.

Het is belangrijk op te merken dat, hoewel bepaalde dingen uw risico op gewond raken door vuurwapens kunnen vergroten, de aanwezigheid van een risicofactor niet betekent dat geweld onvermijdelijk is of dat slachtoffers de schuld hebben als ze gewond raken.

Test mogelijke oplossingen

Zodra sleutelfactoren zijn vastgesteld, beginnen professionals in de gezondheidszorg aan het ontwikkelen en vooral testen van mogelijke strategieën om het probleem aan te pakken. Volksgezondheidsinterventies kunnen veel verschillende vormen aannemen. Sommige hebben betrekking op educatieve initiatieven, waarbij aan belangrijke individuen wordt geleerd hoe ze hun risico om gewond te raken moeten beheren of verminderen. Andere kunnen betrekking hebben op het geven van aanbevelingen aan professionals in een bepaalde sector, zoals artsen, maatschappelijk werkers of fabrikanten, of het voorstellen van beleidswijzigingen zoals wetten of regels die zijn uitgegeven door regelgevende instanties.

Deze initiatieven zijn gebaseerd op beschikbare gegevens en onderzoeksliteratuur en worden vaak gevormd door wat in andere omgevingen of gemeenschappen heeft gewerkt. Vervolgens worden ze verder verfijnd en getest met nog meer onderzoek, zoals focusgroepen of enquêtes, om er zeker van te zijn dat ze geschikt en haalbaar zijn voor de populatie die je wilt bereiken. Dit hele proces staat bekend als evidence-based programming, en het is een belangrijke manier om ervoor te zorgen dat resources zo efficiënt en effectief mogelijk worden toegewezen.

Bewezen programma's implementeren

Nadat deze initiatieven zich hebben bewezen effectief te zijn in kleinere omgevingen, worden anderen getraind in het aannemen van deze programma's of beleidsregels voor implementatie in hun eigen gemeenschap. Typisch in de Verenigde Staten, is de rol van "disseminator" overgenomen door de Centers for Disease Control and Prevention (CDC), de federale instantie die verantwoordelijk is voor de bescherming van de volksgezondheid op nationaal niveau. Als bijvoorbeeld een bepaald onderwijsprogramma de ouders van jonge kinderen effectief leert hoe ze hun wapens veilig thuis kunnen opslaan, kan de CDC lokale gezondheidsafdelingen trainen om deze klassen in hun eigen gemeenschap te leiden.

In elk van deze vier stappen van de aanpak van de volksgezondheid is voortzetting van het onderzoek van cruciaal belang en eindigt de gegevensverzameling nooit. Een volksgezondheidsbenadering van geweergeweld zou betekenen dat men het probleem blijft volgen voor eventuele veranderingen of verbeteringen, en om de impact van de wielen die al in beweging zijn te evalueren. Als het probleem verschuift of nieuwe risicofactoren ontstaan, is het belangrijk om initiatieven aan te passen of om te leiden, zodat ze effectief blijven.

Evenzo kunnen andere landen of gemeenschappen nieuwe of innovatieve strategieën lanceren die enorm succesvol blijken te zijn in het terugdringen van met vuurwapens verband houdende letsels. Zonder voortdurende monitoring missen de Verenigde Staten wellicht een strategie die effectiever zou kunnen zijn.

Hindernissen naar het gebruik van een volksgezondheidsbenadering

Op dit moment wordt de Verenigde Staten als geheel belemmerd om een ​​volksgezondheidsbenadering te gebruiken om geweergeweld te voorkomen vanwege een aanzienlijk gebrek aan gegevens. Dit komt omdat het primaire overheidsorgaan dat belast is met het uitvoeren van volksgezondheidsonderzoeken - de CDC - niet in staat is om geweergeweld te bestuderen. Het bureau onderzoekt een breed scala van volksgezondheidsproblemen, van vaccins tot voertuigongevallen, maar het stopte vrijwel alle onderzoek naar gewapende wapens in 1996.

De verhuizing heeft politieke wortels. De CDC had een studie gefinancierd die in 1993 werd gepubliceerd en die aantoonde dat het hebben van een pistool in huis een risicofactor was voor moord. Als reactie hierop begon de National Rifle Association (NRA) te lobbyen bij het Congres om het agentschap volledig te elimineren. Het bureau bleef, maar congresleden die sympathiek staan ​​ten opzichte van de NRI legden de taal in een kerntoewijzingswet waarin stond dat "geen van de fondsen die ter voorkoming van letsel en controle ter beschikking werden gesteld in de Centres for Disease Control and Prevention kan worden gebruikt om wapenbeheersing te bepleiten of te bevorderen. "De sectie, die bekend staat als de Dickey-wijziging, blijft jaar na jaar in het kredietwaardigheidsbeleid opgenomen, en in plaats van het risico te lopen om geld te verliezen, stopte de CDC met het onderzoeken van vuurwapengeweld helemaal.

In de nasleep van de Newtown-schoolopnames in 2012 - toen meer dan 20 kinderen en leraren door een schutter werden gedood - gaf president Obama een richtlijn aan de secretaris van Volksgezondheid en Human Services en directeur van de Centers for Disease Control and Prevention om verder te studeren. geweergeweld om de onderliggende oorzaken en mogelijke preventiestrategieën te identificeren.Het onderzoek is echter nooit echt hervat op hetzelfde niveau als vóór het besluit van 1996.

De CDC is niet het enige bureau dat zou kunnen worden belast met het bestuderen van het probleem van vuurwapengeweld - het National Institute of Justice, bijvoorbeeld, deed onderzoek nadat het Dickey-amendement was ingevoerd - maar het is een belangrijke financieringsbron voor lokale overheden en andere instellingen die zich bezighouden met volksgezondheidsproblemen. Hierdoor hebben zeer weinig kleinere organisaties de middelen om geweergeweld te onderzoeken zonder de steun van subsidies van de federale overheid.

Vanwege de diepe politieke ondertonen van het onderwerp hebben veel volksgezondheidsentiteiten er ook voor gekozen om het gebied volledig te vermijden in plaats van het risico te nemen schijnbaar een politieke houding aan te nemen en elders geld te verliezen. Als gevolg hiervan zijn veel van de beschikbare gegevens over wapengeweld momenteel onvolledig en verouderd.

De impact hiervan kan niet worden overschat. Zonder voldoende gegevens over wat er gebeurt met betrekking tot vuurwapengerelateerde letsels en wie wordt getroffen en waarom, kunnen openbare gezondheidsinstanties geen effectieve initiatieven ontwikkelen of voorstellen voor het verminderen van geweld met wapens, laat staan ​​implementeren. Kort gezegd, zonder gegevens is een benadering op het gebied van de volksgezondheid vrijwel onmogelijk op nationaal niveau, totdat de federale overheid haar effectieve verbod op dit type onderzoek opheft.

Een woord van heel goed

Het oproepen van een volksgezondheidsbenadering van vuurwapengeweld is niet hetzelfde als pleiten voor wapenbeheersing. Het is gewoon een proces om uit te zoeken wat de omvang van het probleem is, wat kan worden gedaan en wat effectief is gebleken om het probleem aan te pakken en gemeenschappen gezonder en veiliger te maken. Hoewel het mogelijk is dat de resultaten van deze aanpak erop zouden kunnen wijzen dat bepaalde wetgeving effectief zou kunnen zijn in het terugdringen van aan vuurwapens gerelateerde verwondingen en sterfgevallen, zouden alle gemaakte aanbevelingen gebaseerd zijn op een systematische beoordeling van bewijsmateriaal en gegevens, en niet op enige partijdige aansluiting of politieke agenda.