Dit boek onderzoekt de grappige momenten in het ouderschap

Ouderschap … is het een tragedie of een komedie? Op een dag voel je je supermom en de volgende dag huil je naar je kat omdat je geen nieuwe poepluier wilt vervangen. Zoals we allemaal weten, is ouderschap moeilijk! Parenting brengt veel complexe vragen met zich mee, zoals:

Waarom zijn gebroken cookies "geruïneerd?"

Waarom maakt het uit welke kleur de Sippy Cup is?

Waarom kan je het stro niet in de sapdoos stoppen zonder dat je kind een smeltkroes heeft?

Waarom zal een kind janken voor een speeltje, dan alle interesse in dat speeltje verliezen als ze het eenmaal hebben?

Waar is mijn eff mijn telefoon?

Zoek niet verder! Er is een nieuw boek dat al deze mysteries zal oplossen. Ontmoet nepwetenschappers Norine Dworkin-McDanial en Jessica Zeigler, de mama-brains achter Science of Parenthood: grondig onwetenschappelijke verklaringen voor volkomen verbijsterende opvoedingssituaties. Sinds de release is Science of Parenthood dat geweest vliegend van de planken! Het is actueel op de Hot Hotlines-lijst van Amazon. Ouders kunnen zich verhouden tot een boek dat vol is van echte, eerlijke gedachten over het opvoeden van kinderen. Je kunt Science of Parenthood vinden op Amazon, Barnes and Noble, BooksAMillion en overal waar boeken worden verkocht!

Science of Parenthood is ook beschikbaar voor de e-readers van Nook of Kindle!

Hier is een voorproefje van het boek, over een onderwerp dat mij na aan het hart ligt - het besluipen van je oppas en het vertonen van extreme periodes van neurose gerelateerd aan kinderopvang.

In de eerste weken nadat onze zoon was geboren, was ik zo bang dat hij zou stoppen met ademen, ik zou hem eigenlijk wakker maken gewoon om het te controleren. (Toen moest ik natuurlijk het huilen afhandelen.)

Maar wat deze cartoon echt inspireerde, was mijn andere angst - dat onze oppas de baby zou gaan kidnappen. Achteraf gezien was ik misschien een beetje neurotisch. Alsof een mooi, single twintigers meisje een vier maanden oud wilde. Ik bedoel, wie wil er de hele nacht niet opblijven in spuugzweetjes voor voedingen en luierveranderingen, toch? Leuke tijden! (Slaapgebrek doet echt geweldige dingen voor je hersenen als je gevoelig bent voor neurotische gekte.)

Natuurlijk had ik de oppas geïnterviewd en haar referenties gecontroleerd en leek ze een perfect mooie jonge vrouw met veel oppaservaring. Ik vond het helemaal prettig om haar in huis te hebben. Ik vond het gewoon niet zo comfortabel om haar uit het oog te verliezen. Ze was een paar weken bij me geweest toen ze vroeg of ze de baby mocht meenemen. In die tijd woonden we in een rustige buurt, gebouwd op een lus van een halve mijl. Toen ze mijn huis verliet met de baby in de wandelwagen, stond ik voor het raam en keek haar aan tot ik haar niet meer kon zien. En toen, ondanks dat ik haar had aangenomen zodat ik in vrede kon werken aan een boek dat ik net een contract had getekend, ging ik in plaats daarvan naar het raam staan ​​en de minuten tellen totdat ze weer in beeld kwam.

Een paar weken later echter, veranderde mijn paranoia echt in overdrive. Ik moest een korte zakenreis maken naar Las Vegas, waar we hadden gewoond voordat we naar Orlando verhuisden. Ik zou ongeveer 36 uur weg zijn en het plan was dat de oppas me op het vliegveld liet vallen, voor de baby zorgde totdat mijn man Stewart thuiskwam van het werk en me de volgende dag laat ophaalde.

Maar toen ik in haar auto stapte om naar het vliegveld te gaan, zag ik dat ze een portretfoto had van mijn jongen die op haar stuur zat. Ik herinnerde me dat ze om een ​​foto vroeg. Maar toen ik het in haar auto zag, maakte ik me echt gek. Toen we naar het vliegveld reden, liet ik haar beloven om me bijna elk uur updates te geven terwijl ik weg was. Zodra ik de beveiliging op orde had, belde ik mijn zus Shari.

"Is het raar dat de oppas een foto van de baby heeft, zoals in haar auto? Het is raar, is het niet? "Tegen die tijd was ik waarschijnlijk hyperventilating. Gebrek aan slaap, fluctuerende hormonen, overtollige cafeïne en wat pure, onvervalste angst om mijn baby te verlaten, maakten me een beetje gek. "Ik denk dat ze de baby misschien zal ontvoeren. Denk je dat dit betekent dat ze de baby gaat kidnappen? Misschien zou ik naar huis moeten komen? Ik kan niet naar huis komen. Ik moet naar Vegas gaan. Maar misschien …"

Ah … er is echt geen gek als nieuwe moeder gek. Aan de andere kant van de telefoon zuchtte mijn zus en zei langzaam, geduldig: "Nee, ik denk niet dat ze de baby gaat kidnappen. Ik denk dat een foto in haar auto geweldig is. Het betekent dat ze van de baby houdt. Het is iets goeds. Haal nu diep adem en misschien een Xanax en stap op het vliegtuig. Zie je morgen."

Toen ik de volgende dag door de terminal van aankomst aankwam, was ik niet opgelucht meer om nanny en baby op me te zien wachten, precies zoals we hadden gepland. Natuurlijk stopte ze de volgende dag. Wie wil tenslotte voor een gekke vrouw werken?

Bij elke opeenvolgende kinderjuf die we hadden, ontspande ik me wat meer en gaf ik meer speelruimte tot aan onze laatste kinderjuf, er waren tijden dat ik geen idee had waar mijn kind was. Maar ik wist dat als hij bij zijn oppas was, het goed ging met hem.

Norine Dworkin-McDaniel is co-auteur van illustrator Jessica Ziegler van Science of Parenthood: grondig onwetenschappelijke verklaringen voor volkomen verbijsterende opvoedingssituaties die in november zijn gepubliceerd door She Writes Press. Het is beschikbaar op Amazon en overal waar boeken worden verkocht. Volg Norine en Jessica op hun blog, Facebook, Twitter en Instagram. Komt Science of Parenthood naar jouw stad? Bekijk ons ​​tourschema. Wil je dat Science of Parenthood naar jouw stad komt? Stuur ons een bericht!

Heeft deze pagina je geholpen? Bedankt voor uw feedback! Wat zijn jouw zorgen?