Chirurgische benaderingen die worden gebruikt voor het vervangen van de heup

Totale heupvervanging is een van de meest voorkomende en meest succesvolle orthopedische operaties geworden die wordt uitgevoerd. Bijna 500.000 heupvervangende operaties worden elk jaar uitgevoerd in de Verenigde Staten. Hoewel heupprothese grotendeels gestandaardiseerd is, zijn er verschillen in de chirurgische techniek. Verschillende chirurgen geven de voorkeur aan verschillende technieken om een ​​totale heupvervanging uit te voeren, en hier bespreken we enkele van deze opties en hoe deze verschillen.

Positief is dat totale heupvervanging zeer succesvol kan zijn, ongeacht welke van deze chirurgische technieken wordt gebruikt. Ze kunnen allemaal worden gedaan als "minimaal invasieve" technieken. Ze hebben allemaal ook risico's die verband houden met elk van de chirurgische benaderingen. Hoewel sommige chirurgen een bepaalde techniek kunnen bevoordelen in de hoop dat dit bepaalde risico's minimaliseert, kunnen er andere nadelen aan die chirurgische ingreep kleven. Bovendien kan één chirurgische techniek geschikt zijn voor één patiënt, maar niet ideaal voor een andere. Om die reden moet u uw chirurg altijd vragen of u vragen heeft over een bepaalde chirurgische aanpak, of dat u denkt dat iemand beter is voor uw situatie.

1

Posterieure heupprothese

De posterieure benadering voor een heupprothese is verreweg de meest gebruikelijke chirurgische techniek die in de Verenigde Staten en de rest van de wereld wordt toegepast. Deze chirurgische procedure wordt uitgevoerd met een patiënt die op hun zij ligt en een chirurgische incisie langs de buitenkant van de heup. De reden dat dit een posterieure benadering wordt genoemd, is dat het werkelijke heupgewricht wordt gevisualiseerd van achter het dijbeen, het achterste aspect van het heupgewricht.

Het voordeel van deze chirurgische ingreep is vooral de veelzijdigheid. De chirurgische procedure zorgt voor een uitstekende visualisatie van het heupgewricht. In situaties die bijzonder moeilijk zijn vanwege botvervorming, hardware in de heup of andere complicerende factoren, kan de aanpak eenvoudig worden uitgebreid om een ​​meer complexe chirurgische reconstructie mogelijk te maken. De meeste implantaten kunnen vanuit een posterieure benadering worden ingebracht.

Het belangrijkste nadeel van een posterieure benadering is dat er bezorgdheid bestaat over een hogere dislocatiesnelheid van een implantaat voor totale heupvervanging. Langetermijngegevens moeten nog worden verzameld, maar een van de verwachtingen bij andere chirurgische benaderingen is dat de dislocatiesnelheid minder zal blijken te zijn in vergelijking met latere incisies. Het andere grote nadeel met deze chirurgische aanpak, en een van de redenen die kunnen bijdragen aan de hogere dislocatiesnelheid, is het feit dat sommige spieren en pezen meestal worden doorgesneden en later opnieuw worden bevestigd om toegang te krijgen tot het heupgewricht. Deze pezen, de externe rotators van de heup genoemd, worden gescheiden van het bot om in het heupgewricht te komen.

2

Directe Anterior Heupprothese

De directe anterieure benadering van de heup wordt steeds vaker uitgevoerd. Deze chirurgische ingreep bestaat al meer dan 100 jaar, maar heeft aanzienlijke belangstelling gekregen van chirurgen die in de loop van het afgelopen decennium een ​​totale heupvervanging uitvoerden. De directe anterieure benadering wordt uitgevoerd met een patiënt die op zijn rug ligt en een chirurgische incisie die langs de voorzijde van de dij naar beneden komt.

Er zijn verschillende potentiële voordelen van de directe anterieure benadering. De twee specifieke voordelen die voorstanders van deze chirurgische aanpak zullen noemen, zijn dislocatierisico en vroeg postoperatief herstel. Veel mensen zijn van mening dat het risico van dislocatie na heupprothese op de voorste arm lager is dan in vergelijking met heupvervanging aan de achterkant van de posterior.Hoewel het risico met een posterieure benadering slechts 1 of 2 procent kan zijn, is het vermogen om dit te minimaliseren met een chirurgische benadering een aantrekkelijke overweging. De tweede factor is dat veel mensen het gevoel hebben dat het vroege postoperatieve herstel sneller is. Mensen die een directe anterieure operatie ondergaan, hebben doorgaans een sneller herstel bij een kortere ziekenhuisopname.

Het nadeel van de anterieure benadering is vooral het feit dat de chirurgische blootstelling moeilijker kan zijn, vooral bij mensen die erg gespierd zijn of een aanzienlijke omvang hebben in het midden van hun lichaam. Het is duidelijk dat het tijd en oefening kost voordat chirurgen vaardig worden in deze aanpak, en complicaties bij chirurgen in het begin van het gebruik van directe anterieure heupprothese komen vaker voor. Bovendien kunnen niet alle implantaten eenvoudig worden gebruikt vanuit een anterieure benadering en is het aanpakken van sommige misvormingen of het uitvoeren van herziene heupprothese niet altijd zo eenvoudig als bij een posterieure benadering.

Ten slotte kan een huidzenuw die de laterale femorale huidzenuw wordt genoemd, gewond raken op het moment van de operatie. Hoewel dit het lopen of de functie niet verandert, hebben sommige mensen last van een stukje gevoelloosheid aan de voorkant van de dij.

3

Laterale chirurgische benaderingen

Een directe laterale of anterolaterale benadering wordt uitgevoerd aan de zijkant van het heupgewricht. Deze chirurgische benadering wordt vaak door chirurgen gezien als een balans tussen de anterieure en posterieure benaderingen. De dislocatiesnelheid lijkt lager te zijn dan bij posterieure benaderingen, terwijl de chirurgische blootstelling en het vermogen om de incisie uit te breiden voor een betere visualisatie beter is dan de anterieure benadering. Mensen die een laterale benadering ondergaan, bevinden zich op hun zij en de chirurgische incisie gaat rechtstreeks langs de buitenkant van de heup.

Nogmaals, het belangrijkste voordeel van deze chirurgische blootstelling is de balans van een veelzijdige incisie die kan worden gebruikt om niet alleen een typische ongecompliceerde heupvervanging uit te voeren, maar ook om misvormingen te corrigeren en gespecialiseerde implantaten in te voegen. De dislocatiesnelheid na een operatie lijkt minder te zijn dan bij een latere chirurgische benadering.

Het nadeel van de directe laterale benadering is dat de abductorspieren van het heupgewricht worden doorgesneden om de heup binnen te komen. Deze spieren kunnen normaal genezen, maar als ze dat niet doen, kunnen mensen een slap worden dat persistent kan zijn. Bovendien kan dissectie door deze spieren een aandoening veroorzaken die heterotope ossificatie wordt genoemd. Hoewel heterotope ossificatie kan optreden na een chirurgische ingreep aan het heupgewricht, lijkt het vaker voor te komen nadat de directe laterale benadering is uitgevoerd.

4

Alternatieve chirurgische benaderingen

Er zijn ook enkele andere chirurgische procedures die worden uitgevoerd, hoewel veel minder vaak dan de drie eerder genoemde benaderingen.

Alternatieve chirurgische procedures omvatten een 2-incisieprocedure en de directe superieure benadering. Beide chirurgische ingrepen werden ontwikkeld om kleinere chirurgische incisies te maken en de hoeveelheid spierletsel die optreedt op het moment van de operatie te beperken. Beide procedures zijn sterk afhankelijk van indirecte visualisatie, wat betekent dat uw chirurg röntgenfoto's gebruikt tijdens de chirurgische procedure om te helpen bij een juiste inbrenging van de implantaten. Beide chirurgische procedures kunnen worden uitgebreid tot een meer typische heupvervangende incisie in het geval dat een betere visualisatie vereist is op het moment van de operatie.

Er zijn slechts beperkte gegevens beschikbaar over de potentiële voordelen van de chirurgische ingrepen, maar zeker kan het beperken van schade aan normaal spierweefsel leiden tot een sneller herstel na elke chirurgische ingreep.