Synapsen in het zenuwstelsel

In het centrale zenuwstelsel is een synaps een kleine opening aan het einde van een neuron waardoor een signaal van het ene neuron naar het volgende kan gaan. Synapsen worden gevonden waar zenuwcellen zich verbinden met andere zenuwcellen. Synapsen zijn de sleutel tot de functie van de hersenen, vooral als het gaat om geheugen.

Wat Synapses doen

Wanneer een zenuwsignaal het einde van het neuron bereikt, kan het niet gewoon doorgaan naar de volgende cel. In plaats daarvan moet het de afgifte van neurotransmitters activeren, die vervolgens de impuls over de synaps naar het volgende neuron kunnen dragen.

Zodra een zenuwimpuls de afgifte van neurotransmitters heeft veroorzaakt, kruisen deze chemische boodschappers de kleine synaptische kloof en worden ze door receptoren op het oppervlak van de volgende cel opgenomen. Deze receptoren werken ongeveer als een slot, terwijl de neurotransmitters veel op toetsen lijken. Neurotransmitters kunnen het neuron opwekken waaraan zij binden of het remmen.

Denk aan het zenuwsignaal zoals de elektrische stroom, en de neuronen houden van draden. Synapsen zijn de stopcontacten of aansluitdozen die de stroom verbinden met een lamp (of een ander elektrisch apparaat van uw keuze), waardoor de lamp kan oplichten.

De delen van de synaps

Synapsen zijn samengesteld uit drie hoofdonderdelen:

• Het presynaptische einde dat neurotransmitters bevat
• De synaptische kloof tussen de twee zenuwcellen
• Het postsynaptische einde dat receptorplaatsen bevat

Een elektrische impuls reist door het axon van een neuron en activeert vervolgens de afgifte van minuscule blaasjes met neurotransmitters. Deze vesikels zullen dan binden aan het membraan van de presynaptische cel, waardoor de neurotransmitters in de synaps vrijkomen. Deze chemische boodschappers passeren de synaptische spleet en verbinden zich met receptorplaatsen in de volgende zenuwcel, waardoor een elektrische impuls wordt opgewekt die bekend staat als een actiepotentiaal.

Types

Er zijn twee hoofdsoorten synapsen:

Chemische synaps: De eerste is de chemische synaps in verband met de elektrische activiteit in het presynaptische neuron en triggert de afgifte van chemische boodschappers, de neurotransmitters. De neurotransmitters diffunderen over de synaps en binden aan de gespecialiseerde receptoren van de postsynaptische cel. De neurotransmitter stimuleert dan of remt het postsynaptische neuron. Excitatie leidt tot het afvuren van een actiepotentiaal terwijl inhibitie de voortplanting van een signaal voorkomt.

Elektrische synapsen: In dit type zijn twee neuronen verbonden door gespecialiseerde kanalen die bekend staan ​​als gap junctions. Elektrische synapsen maken elektrische signalen mogelijk om snel van de presynaptische cel naar de postsynaptische cel te reizen, waardoor de overdracht van signalen snel wordt versneld. De kloof tussen elektrische synapsen is veel kleiner dan die van een chemische synaps (ongeveer 3,5 nanometer in vergelijking met 20 nanometer). De speciale eiwitkanalen die de twee cellen verbinden, maken het mogelijk dat de positieve stroom van het presynaptische neuron direct in de postsynaptische cel stroomt.

Elektrische synapsen verzenden signalen veel sneller dan chemische synapsen. Hoewel de transmissiesnelheid in chemische synapsen tot meerdere milliseconden kan duren, is de overdracht bij elektrische synapsen vrijwel onmiddellijk. Waar chemische synapsen excitatoir of remmend kunnen zijn, zijn elektrische synapsen alleen exciterend.

Hoewel elektrische synapsen het voordeel van snelheid hebben, vermindert de sterkte van een signaal terwijl het van cel naar cel gaat. Vanwege dit verlies aan signaalsterkte is een zeer groot presynaptisch neuron nodig om veel kleinere postsynaptische neuronen te beïnvloeden. Chemische synapsen kunnen langzamer zijn, maar ze kunnen een bericht verzenden zonder verlies van signaalsterkte. Zeer kleine presynaptische neuronen zijn ook in staat om zelfs zeer grote postsynaptische cellen te beïnvloeden.

Geschiedenis

De term synaps werd voor het eerst geïntroduceerd in 1897 door fysioloog Michael Foster in zijn "Textbook of Physiology" en is afgeleid van het Grieks synapsis, wat "conjunctie" betekent.